Tag: Slaap

Aftermath

Bij de oudervereniging is het de gewoonte om de mensen, die afscheid nemen van de vereniging, te bedanken voor bewezen diensten met een etentje. Dit noemen we ‘de bijzondere algemene vergadering’, kwestie dat het toch officieel moet klinken nietwaar.

Gisteren was de bijzondere algemene vergadering voor dit jaar: twee leden hebben ons verlaten en die hebben wij gisteren in de bloemetjes gezet.

Het was een ongelooflijk fijne avond. Ben met pijn in mijn kaken, van het harde lachen, naar huis gegaan. Iedereen heeft zich zo te zien wreed goed geamuseerd. We hadden zoveel pret en leute, we hebben gegierd van het lachen (de directeur van de basisschool was in form) en het was zo erg dat de groep die in het stuk van het restaurant naast ons zat, achteraf zei dat ze jaloers waren dat ze niet bij ons zaten: bij hen was het zooo saai en bij ons klonk het zo ongelooflijk leuk…

Uiteindelijk zat ik pas om half twee in bed. Niet zo goed voor een gewone weekdag, maar uiteindelijk niets uitzonderlijks als ik weg ben met de oudervereniging. Ik kon nog een vijftal uur slapen en dat is dan wel doenbaar de dag nadien.

Behalve dat dat gisteren buiten Anna gerekend was: om 2u15 is ze half-wakker geworden en heeft ze af en aan liggen huilen. Meestal toen ik ging kijken sliep ze alweer, maar het herbegon steeds weer. Uiteindelijk heb ik haar uit haar bed gehaald en heb ik haar melk gegeven, maar dat hielp ook niet: zelfs na haar fles bleef ze verder af en aan wenen.

Na drie kwartier was ik volledig uitgeput en heb ik haar dan maar bij ons in bed genomen. Normaal gezien, omdat ze dat niet gewoon is, begint ze dan te spelen en ik vreesde er dus voor om weer te moeten opstaan om haar terug in haar eigen bed te steken. Maar neen hoor, ik ben in slaap gevallen en Anna ook en ik heb nog een drie uur kunnen slapen … tot de wekker ging.

Vijf uur slapen ging al weinig geweest zijn, drie uur is iets veel te weinig om goed te zijn: ik ben moe tot in mijn kleine teen. Hopelijk heb ik het karakter vanavond om op tijd in mijn bed te kruipen: het is de enige avond deze week dat ik dat nog kan doen.

Truken

Drie dagen weg. Twee avonden. Dat doet wat met een ritme van een kind van anderhalf jaar oud. Zeker als dat kind Anna is.

Anna wil niet slapen in een ander bed dan haar eigen bed. Niet dat dat zo verbazingwekkend is voor mij: haar broers en zusje wouden dat ook niet tot ze zo’n twee-en-een half à drie jaar waren.

Ik had dus zo mijn zorgen bij drie daagjes weggaan, ook al keek ik er ongelooflijk naar uit. Het was lang geleden dat we nog zo eens de deur uit gegaan waren, maar dat was niet alles. Het zou de allereerste keer worden dat wij met de vier kinderen weg zouden gaan.

De eerste nacht beloofde niet veel goeds: Anna was met geen stokken in bed te krijgen. Ik had nochtans al haar vertrouwde bedspulletjes meegenomen: de hoofdbeschermer van haar bedje, haar slaapzak, haar ‘dekentje’ (een dekbedovertrek dat ze in haar knuistjes vastgrijpt als ze in slaap wil vallen) en haar beer (gebruikt ze normaal gezien niet, maar aangezien hij meestal in haar bed ligt …).

Ze schreeuwde de hele buurt bijeen en dus heb ik Zelie maar in onze kamer gelegd en ben ik samen met Anna in bed gekropen. Anna wou niet neerliggen en de eerste twee keer dat ik haar probeerde neer te leggen naast mij begon ze opnieuw te krijsen. De derde keer gaf ze toe en bleef ze liggen. Ik weet eigenlijk niet wie het eerst in slaap gevallen is, maar een goed uur later werd ik wakker met een slapende Anna in mijn armen die ik dan zeer voorzichtig in haar bedje gelegd heb. De rest van de nacht heeft ze mooi doorgeslapen.

De avond van dag twee hield ik dus mijn hart vast, maar ergens was ik er iets geruster op. Het was een hele drukke dag geweest, Anna had haar middagdutje overgeslagen en ’s avonds was er een BBQ geweest. Het was dus laat toen ik haar in bed probeerde te krijgen.

Rond half negen met Anna naar het huisje gegaan en haar klaargemaakt voor bed. Vijf minuutjes later was ze volledig klaar en dus bed binnen. Heel even heeft ze gekrijst, maar ik denk dat de energie volledig op was want het was onmiddellijk gedaan. De rest van de nacht heeft ze geslapen als een roosje.

Vandaag gingen we terug huiswaarts en we wisten nog niet goed wanneer we nu juist zouden vertrekken. De dag was lui en gezellig, Anna heeft haar middagdutje weer overgeslaan en uiteindelijk zijn we rond 17u vertrokken, terug naar Gent. We waren nog geen halve kilometer van het park verwijderd of Anna lag al te slapen. Een tiental minuten later lag Jan ook in dromenland.

Beiden hebben ze geslapen tot ongeveer een kwartier voor we thuiskwamen. Ze waren dus wel relatief uitgerust tegen dat we thuiskwamen. Relatief.

Jan is na het eten zonder veel problemen gaan slapen. Nu ja, slapen. Hij is in zijn bed gekropen en we zijn toch een keer of drie moeten gaan zeggen dat het nu écht wel moest gedaan zijn met lawaai maken.

Anna was een ander geval. Braaf in bed, maar eens de deur dicht ging begon ze te wenen. En het wenen ging over in krijsen. Uit bed gehaald (Zelie moet haar slaap hebben hé: morgen is schooldag), even laten kalmeren beneden en terug geprobeerd.

Eerst was het stil. Dan eventjes gehuild. Opnieuw stil. Nog eventjes gehuild en zo door tot het huilen overging in krijsen. Anna terug uit bed, flesje klaargemaakt (ze had niet veel gegeten dus misschien had ze honger), Michel heeft het haar gegeven en haar terug in bed proberen steken.

Zelfde scenario: eerst stil, dan afwisselend huilen en stil tot ze begon te krijsen.

Anna uit bed en deze keer haar meegenomen naar de verzorgingstafel om toch 200% zeker te zijn dat er geen pakketje te verversen was en dan met dochter in ons bed gekropen: proberen wat we twee dagen geleden deden.

Geen probleem deze keer om haar te laten neerliggen, maar blijven neerliggen daarentegen… Ze kroop alle richtingen uit, rolde van haar rug op haar buik, iets meer naar links, dan naar rechts, op mij, op mijn gezicht, naast mij, tot ze zich uiteindelijk uit het bed liet glijden.

Ik liet haar daar maar staan: als ze terug op bed wou zou ze me dat wel duidelijk maken. Anna kan nog altijd zeer goed zeggen wat ze wil zonder (alle) woorden nodig te hebben. Maar het bleef toch een tijdje stil. Tot ik opeens geklop op het bed hoorde.

Het was ondertussen al een half uur later en mijn besluit was genomen: ik ging nog eens proberen om Anna in haar eigen bed te krijgen. Toen ik mij rechtzette voelde ik dat Anna iets vast had en dat tegen mijn passerende voet deed.

Ik keek dan maar eens deftig naar ons meisje en wat bleek: Anna had mijn pantoffels vast en probeerde die aan mijn voeten te doen. Mijn beslissing om haar naar haar eigen bed te doen had zij duidelijk al voor mij genomen.

Pantoffels aangedaan, Anna naar boven in haar bedje en niets meer gehoord.

Snif, snotter, snuit

Bovenop de vermoeidheid is er een snotvalling bijgekomen. Een snotvalling, dat is niet ziek zijn. Ik weiger daar het etiket ‘ziek’ op te plakken.

OK. ‘Denderen’ is nu niet het woord dat ik zou gebruiken om te antwoorden op de vraag ‘Hoe gaat het?’. Dan zou ik eerder aan ‘slecht’ denken, maar ‘slecht’ is niet ‘ziek’. Want als ge ziek zijt, dan blijft ge thuis. In uw bed. Veel slapen en wachten tot het beter gaat. Eventueel zelfs medicijnen nemen en zo.

En ik ben niet ziek.

Gisteren ben ik (alleen voor de zekerheid hoor, niet omdat ik ziek ben) toch maar om 21u in bed gekropen en vandaag voel ik mij (marginaal) beter. Dus ga ik dat vanavond ook maar eens doen.

Want gisteren en vandaag zijn de enige twee avonden dat ik thuis ben deze week, of anders wel thuis ben maar dingen te doen heb ’s avonds, en dan profiteer ik er maar beter van. Allez, juist voor het geval hé. De ‘ge kunt nooit weten’ en zo. ‘Better safe then sorry’ en al.

Want ik ben niet ziek hé.

Verandering

Anna houdt daar blijkbaar niet echt van. Van verandering.

‘k Had het al gemerkt toen de kinderen overlaatst nog eens een nachtje bij hun grootouders gingen slapen. Grote Paniek bij Anna van het ‘vreemde’ bed en de ‘vreemde’ omgeving. Tussen tekens, want zo vreemd is het allemaal niet: we hebben daar meer dan vier maanden gewoond en we waren pas weer vier weken terug thuis.

Deze middag nog eens een bewijs. Een tijdje geleden had ik de hoofdbescherming van uit haar bedje genomen om te wassen. Dat wassen was onmiddellijk gebeurd, maar er moest nog een koordje terug aangezet worden om het te kunnen vastmaken en dat was er tot vandaag niet van gekomen.

Deze voormiddag eindelijk het nodige naaiwerk gedaan (dat touwtje was uiteraard niet het enige) en dan onmiddellijk het hoofdeind terug in Anna’s bed gedaan.

Toen ik haar daarnet in haar bedje legde voor haar middagdutje keek ze met heel grote ogen rond. En hoe langer ze keek, hoe meer angst erin kwam: de realisatie dat er iets veranderd was. Iets nieuws. Toen ik wou weggaan is ze beginnen krijsen van schrik. Ik denk echt dat ze ervan overtuigd was dat ze ergens anders moest slapen dan in haar eigen bed.

Het heeft niet lang geduurd, dat wenen. Maar toch. Als ze zo huilt gaat het door merg en been. Eens zien of ze het tegen vanavond al gewend zal zijn.

Over en uit

De Gentse Feesten zijn nu wel echt voorbij en dat hebben we ‘gevierd’, of beter: dat heb ik ‘gevierd’ want ik heb vandaag niets gedaan.

Deze middag ben ik met de kinderen gaan eten naar de Lunch Garden, kwestie van het mezelf gemakkelijk te maken. Toen we weer thui waren heb ik Anna in bed gelegd, een filmpje opgezet voor de drie anderen en ben ik zelf ook in bed gekropen.

Een middagdutje gedaan. Zaaaalig gewoon. Het heeft serieus deugd gedaan.

Vanavond de trend nog even voortzetten en mijn batterijen weer opladen: beetje TV kijken, misschien de nieuwe Harry Potter beginnen, maar ik betwijfel het. Harry Potter is soms te spannend en als het boek goed begint ga ik het weer niet op tijd kunnen neerleggen. Ik zie nog wel.

Voor de komende dagen staat er niets op het programma. Eigenlijk voor de komende twee weken niet. In de tweede week van augustus gaan Zelie en Louis dan een weekje naar zee en daarna staat er weer niets gepland tot de voorlaatste week van de vakantie: Zelie doet dan nog een sportkamp.

Wel leuk zo bijna twee maanden thuis zijn en niets gepland hebben: geen druk, doen en laten wat we willen, de dag plukken, zien wat het geeft wanneer het geeft.

Dit is vakantie zeker?

Nachtelijke onderbrekingen

Geloof het of niet, maar de kinderen slapen goed de laatste tijd. OK, gisterennacht hebben zowel Jan (‘ik heb buikpijn’) als Louis (wenen omdat hij een muggebeet had en dat dat ongeloofelijk erg jeukte) mij goed bezig gehouden, maar eigenlijk is dat de grote uitzondering.

Maar dat spook dat hier rondhots, onze nieuwe kat, Nephthys daarentegen. ’t Is een heel lief, aanhankelijk beestje. Heel speels ook nog wat normaal is zou ik zo zeggen en … een kat. Een poes. Een nachtdier verdorie.

Zo’n twee keer per nacht komt ze mij dus wakker maken: spinnen aan mijn oren, over mijn hoofd wandelen, met haar natte neus tegen mij wrijven (iekkes! ik haat het als dieren mij natmaken, gelijk hoe ze het doen. Lekken, ‘kusjes geven’, etc. De koude rillingen krijg ik ervan. Dus natte neuzen, vergeet het), met mijn voeten spelen (letterlijk dan), …

Meestal gebeurd dat als ik nét in slaap ben gevallen, want ja hoor: ze heeft excellente timing. De volgende keer is ‘bij het krieken van de dag’, m.a.w. als het net licht geworden is buiten.

Aangenaam is anders en de vermoeidheid laat zich dus ook voelen. Ik denk dat ik dus de slaapkamerdeur vannacht ga dicht doen, met het risico natuurlijk dat ze dan een paar uur aan die deur staat te krabben.

Wordt vervolgd.

Make ‘em laugh

Een paar nachten geleden had Zelie een nachtmerrie.

Ze kwam huilend van de schrik beneden en dus lieten we haar een tijdje bij ons zitten/liggen in de zetel. Maar uiteindelijk maakt dat niet echt veel uit want het was nacht en wij gingen ook slapen en dus moest Zelie terug haar bed in.

Ze wou enerzijds wel naar bed, want ze was moe. Anderzijds had ze nog steeds schrik en dierf ze nog steeds niet te gaan slapen. Ik probeerde haar uit te leggen dat zij de enige is die enige controle kon uitoefenen over hetgeen ze dacht, maar dat kon er op dat moment moeilijk in.

Dus ging ik mee naar haar bed om haar onder te stoppen en vroeg ik haar daar waar haar pyjamavest eigenlijk was? ‘Hier’ zei ze en ze gaf mij haar vest … met een knuffel erin.

Ik verschoot mij een ongeluk toen ze mij de vest gaf want ze had er niets bijgezegd en toen ze mijn reactie zag begon ze te gieren van het lachen. Einde schrik voor de nachtmerries: haar gedachten waren direct ergens anders. Ik heb hartgrondig meegelachen want het was een zeer grappige siutatie: de knuffel was een paard en ze had de pyjama volledig toegeknoopt zodat alleen het kopje eruit zat.

We hebben haar die nacht niet meer gehoord en ik denk dat ze verder nog mooie dromen heeft gehad.

Uitslapen

Zondag- en maandagochtend heb ik kunnen uitslapen. ’t Is te zeggen: langer kunnen slapen dan 6u30 ’s ochtends (of zelfs vroeger, want zaterdagochtend was Anna er al om 6u15).

Dat uitslapen houdt in dat ik tot later dan 9u heb kunnen slapen. Dat zijn bijna drie zalige uren langer dan normaal dus.

Het lag niet aan Michel: hij is niet speciaal opgestaan voor de kinderen om mij te ontlasten.

Nee, het lag aan Anna.

Zie, de drie andere zijn al ‘oud’ genoeg om zelf op te staan. Ze hebben ook niet liever want dan komen ze gewoon beneden, komen zachtjes naast mij aan het bed staan en vragen stilletjes of ze TV mogen kijken. Op zondag mag dat normaal gezien en zijn zij zoet zolang ik of Michel niet opstaan.

Ik sta dan op als Anna wakker wordt en dat is meestal maar maximaal een half uur langer dan de drie anderen. Zondag- en maandagmorgen dus niet.

Zondag ben ik om 9u opgestaan. Niet omdat Anna wakker was, maar omdat er toch iemand om koeken moest gaan. Anna is uiteindelijk om 9u35 wakker geworden.

Maandag was het 9u45 toen ik opstond (Michel was deze keer om 9u opgestaan). Ik was totaal groggy van het lange slapen (ben dat totaal niet meer gewoon) en toen ik bij Anna binnen ging kijken sliep ze eigenlijk nog altijd. Ik ben zachtjes beginnen rondlopen in haar kamer en ze is onmiddellijk wakker geworden, dus echt slapen deed ze niet meer.

Anna was dus duidelijk niet in ‘haren haak’. Zondag heeft ze haar middageten overgeslaan: ze zat wel aan tafel maar wou niet eten. Ik heb haar dan maar in haar bedje gestoken waar ze een volle twee uur geslapen heeft.

Maandag was niet veel beter want twee uur nadat ze opgestaan was, om 11u45, lag ze alweer doodmoe in haar bedje.

Na haar middagdutje leek ze beter: ze was weer actiever en vrolijk, maar haar middageten wou ze toch niet. Beide dagen heeft ze (gelukkig) wel veel fruit gegeten en goed melk gedronken en op vlak van eten moet ik mij eigenlijk geen zorgen maken want ze heeft genoeg reserves.

Maar dat slapen, daar maakte ik mij wel een beetje zorgen over. Want ze hoest ook wel en slapen, dat deden Louis en neefje Emil ook heel veel toen ze een longontsteking hadden (of er toch op het randje van zaten).

Goed in de gaten gehouden dus en toen ze gisterennamiddag goed actief was en wel speelde was ik toch een beetje gerustgesteld. Was ze passief geweest dan had ik in een mum van tijd op de spoed gestaan.

Deze morgen ging ik doodstil Zelie wakker maken om Anna zoveel mogelijk te laten slapen: slaap is nog altijd het beste medicijn, nietwaar.

Maar de deur van de kamer was nog niet goed open of Anna zette zich al recht en begon haar hele leven te vertellen. Duidelijk een teken dat ze weer de oude is.

Bij de onthaalmoeder was alles meer dan in orde: ze heeft nu wel goed gegeten, zeer goed gedronken en was zeer vrolijk en actief.

Nog een virusje overwonnen, hoera!

Zaligheid

Gisteren voor het eerst sinds maanden weer in ons eigen bed geslapen en begod: hoe zalig.

Ik was glad vergeten wat een ongelooflijk goed bed wij hebben: net zacht genoeg om goed te liggen en hard genoeg om steun te hebben waar nodig.

Als een blok in slaap gevallen en deze ochtend volledig groggy wakker geworden toen Anna begon te wenen.

Hmmm, ik kijk nu al uit naar volgende nacht.

Slapen

Vanavond stak ik Jan op zijn gewone uur in bed, rond 19u dus. Het was een drukke dag geweest en hij was in de auto in slaap gevallen, dus dacht ik dat hij wel zeer moe zou zijn en onmiddellijk in slaap zou vallen.

Toen ik een uur later met Zelie en Louis naar boven ging lag Jan nog klaarwakker in zijn bedje. Ik trok even mijn wenkbrauwen op, maar soit.

Tot hij begon te zagen. Dat hij niet in zijn bedje wou. Dus niet dat hij niet wou slapen, maar dat hij niet in zijn bedje wou. Geen probleem, zei ik, dan moogt ge in ons bed slapen … en Jan zei ja.

Zie, normaal gezien kan ie zo wel zagen, maar als ge dan voorstelt om in een ander bed te slapen dan verandert hij direct weer van mening. Van deze keer dus niet.

Hem dan maar opgepakt en naar ons bed gedragen alwaar hij zonder problemen in kroop. Hem er goed op gewezen dat hij nu wel heel stil moest zijn, want Anna slaapt in ons kamer, en dat was ook geen probleem: zonder boe of ba kroop hij in bed.

Eens dat ik de deur dicht deed verwachtte ik mij volledig aan geroep van Jan om toch terug in zijn bed te mogen, maar neen hoor: niets meer gehoord.

Ondertussen zijn we bijna anderhalfuur later en ligt hij rustig te slapen … in ons bed. Straks mag ik dus weer heffen om hem in zijn eigen bed te leggen zodat wij ook kunnen gaan slapen.

Kinderen!