Tag: Vakantie

Spanje in beeld

Weinig woorden nodig om de trip te beschrijven. Er was de roadtrip met de nodige ontspanning onderweg (en uiteraard ook voetbal, wat dacht je dan)

Eigenlijk geen foto’s van in Malgrat, alleen deze van in het hotel: ik vond de uren redelijk hilarisch 🙂

25

Op een vrije voetbalnamiddag deden we een uitstap naar Tossa de Mar: zalig mooi stadje en een fantastische dag gehad. Uiteraard aan het strand gezeten en een ijsje gegeten.

Maar ook de oude stad bezocht en de jongens vonden het fantastisch (en wij ook, daar niet van).

We hadden een prachtig zicht ook vanuit die oude stad

12

Uiteraard kon een bezoekje aan Barcelona niet ontbreken. De voormiddag was voorbehouden voor een groepsuitstap in Camp Nou (geen foto’s van) en daarna zijn we richting Montjuïc getrokken en hebben dat gebiedje van beneden tot boven (met de kabelbaan) en terug beneden verkend.

We hebben het tornooi niet gewonnen (de andere ploeg wel, trouwens; wij 6e van de 16: ook niet slecht), maar we hebben ons wel geamuseerd.

2

Nog 20, 19, 18, …

uur en dan zijn we weg. ‘We’ als in ‘Jan en ik’. Op naar Spanje.

Toen we begonnen aan de voorbereiding hebben een andere mama en ikzelf ervoor gekozen om met de auto te gaan: zij met haar 2 zonen, ik met de mijne. Samen met 5 dus. De reiskost zou ons voordeliger uitkomen én we konden dan over een auto beschikken als we eens los van het tornooi iets wilden gaan bezoeken.

Morgen om 17u zijn we afgesproken om te vertrekken. Ongeveer gelijktijdig met ons vertrekken ook 2 papa’s met hun zonen en we spreken af in Luxemburg. Vanaf daar rijden we samen. ‘Samen’ als in, in dezelfde richting en we spreken onderweg in bepaalde tankstations af, maar niet als in constant achter elkaar rijden en eventueel op elkaar wachten. Gene stress, dat is het moto van deze trip.

K. en ik zien het goed zitten, zowel de roadtrip als het verblijf daar. Een kleine week, en dan zijn we weer terug. Tot later.

Voorbereidingen

Zelie mag dan nog maar terug zijn van Barcelona, ik mag de stad nog niet uit mijn hoofd zetten. Of eerder: de streek.

In oktober werd er namelijk op de voetbal gevraagd of we dit jaar niet zouden deelnemen aan een voetbaltornooi in Spanje. Na veel over-en-weer gepalaver werd besloten om te gaan en uiteindelijk bleken 20 van de 25 kinderen bereid om mee te gaan. Met aanvulling van 2 spelers van de U13 konden we 2 ploegen vormen en dus werd er ingeschreven voor een tornooi vlakbij Malgrat de Mar.

Natuurlijk komt er meer bij kijken dan gewoon inschrijven bij de organisatie voor het tornooi: uiteindelijk zouden we in totaal met 46 personen gaan (ouders en trainers die ook meegingen natuurlijk) en daarvoor moest vervoer en logement georganiseerd worden.

Ik was nog werkloos die moment en het zag er niet naar uit dat er in de nabije toekomst werk zou komen, dus gaf ik mij op om dit allemaal, samen met de trainer van de andere ploeg, mee te organiseren.

Een aantal ouders gaven aan met de auto ernaartoe te zullen rijden. Voor de andere ouders en kinders werden vliegtuigtickets geboekt. Het logement werd voor iedereen vastgelegd en er werden een aantal acties georganiseerd om de prijs voor iedereen wat naar beneden te halen.

Het was hierdoor zeer druk de laatste maanden: er was altijd wel iets dat de aandacht vroeg. Gelukkig klikt het goed met de trainer die meegaat (de trainer van Jan kan jammer genoeg niet wegens stage) zodat de communicatie hierrond zeer vlot verliep en de taakverdeling gemakkelijk was.

Straks komt er nog een ouder langs en dan gaan we samen het laatste vervoer boeken: één van de 2 minibusje die we ter plaatse zullen reserveren zodat we niet afhankelijk zijn van de organisatie om mobiel te zijn. Een andere ouder ontfermt zich over het 2e busje en nog een paar ouders zullen zelf ook nog wagens ter plaatse huren.

De organisatie is dus zo goed als rond en dan is het uitkijken naar de Paasvakantie want dan vertrekken we. Maar één ding weet ik nu al: als er volgend jaar nog eens iemand zo’n briljant idee heeft, ben ik geen vrijwilliger meer om mee te helpen organiseren: zo’n heisa allemaal 🙂 (maar ’t gaat wel plezant worden).

Stap 2: flying away

Mijn ticket had ik al, maar ik bleef maar treuzelen om de effectieve reis te boeken.

Veel heeft ermee te maken dat ik momenteel weer (voor een tijdje toch) aan het werk ben. Zalig werk, ik amuseer mij rot, maar jammer genoeg maar tijdelijk (tot eind augustus) en dan is dat ook weer gedaan.

Soit, tijdelijk werk én dan direct verlof nemen … een beetje bizar, nietwaar. Dus dacht ik een hele tijd dat ik dan toch niet in Kopenhagen zou geraken. Maar ik werk voor een overheid, en ik heb gewoon x aantal vakantiedagen die op moeten voor het einde van mijn contract én ik heb een zeer gezapige baas die dat maar normaal vindt dat je die ook effectief opneemt en dus heb ik vandaag mijn stoute schoenen aangetrokken en heb ik mijn vliegtuigtickets geboekt.

Het ligt dus vast: op 5 juli vertrek ik naar Kopenhagen om op 10 juli terug te keren: kan er maar evengoed een paar dagen citytrip aan vasthangen want hoeveel kans krijg ik nog om eens naar Kopenhagen te gaan.

Nu nog overgaan tot stap 3: logement vastleggen. Maar we geraken er, langzaam maar zeker.

Oef!

Er was stress, de afgelopen examenperiode. Vooral bij Zelie dan. Het vijfde middelbaar is toch wel zeer zwaar. Vele taken, kleine en grote toetsen, mondelinge en andere examens al voor de examenperiode (luisteren en zo), … druk druk druk dus tot en met de laatste dag voor de examens. Resultaat: onze graag-tot-in-de-puntjes georganiseerde dochter (toch als het op de studies aankomt) had zich niet op voorhand kunnen voorbereiden en moest dus alles studeren de dag voor het examen zelf.

In principe geen probleem: al haar toetsen en taken waren tot nu toe zeer goed, dus ze zou het wel moeten kennen. Maar dat ging er bij haar niet in. Paniekaanval, misselijkheid, lichte koorts, blokkeren van haar rug, … Soit, kort gezegd: haar lichaam kan niet goed om met stress. Terugkomen van examens en het was maar ‘bwah’ of ‘zozo’ gegaan. Niet zeer positief dus.

Maar als Zelie zegt ‘zozo’, dan is dat meestal nog zeer goed en dus (gelukkig) ook nu: een mooie 74+% en daarmee ruim boven haar klasgemiddelde. Zeer schoon rapport dus. Zij (en wij) doodcontent en opgelucht. Vanavond gaat ze feesten bij haar vriendin en ze gaat een zorgeloze vakantie tegemoet.

Gisteren hadden we het rapport van Louis al gekregen. Tijdens de examenperiode was hij de volledige tegenstelling van zijn zus: geen spoortje stress gezien. Hij ging vrolijk en vol vertrouwen naar elk examen en telkens kwam hij thuis en het was goed gegaan. Hij is zelfs naar een examen gegaan waarvoor hij niet gestudeerd had. Correctie, zoals hij zelf zei: niet herhaald had (want gelukkig had ik samen met hem een schoon studeerschema opgemaakt zodat hij alles al goed gestudeerd had vooraf) en dat was zelfs goed gegaan.

Maar goed of niet: vorig jaar was het ook allemaal goed gegaan, en een B-attest was het resultaat. Dus ik was niet op mijn gemak. Maar de klastitularis stelde ons onmiddellijk op ons gemak en was zeer tevreden over zijn resultaten. Een zeer goed rapport en nog eens een bevestiging gekregen (door de leerkrachten: we hebben ook met zijn lerares fysika gesproken) dat Louis daar (zowel school als richting) echt wel op zijn plaats zit.

Anna heeft ook haar eerste ‘examens’ achter de rug met een zeer goed resultaat. Een zeer goed rapport, zowel voor de examens als voor haar dagelijks werk. Alleen haar Frans kan een (klein) beetje beter, maar dat zei ze zelf, dus geen zorgen. Een marginaal puntje dus. Jan zijn examens waren ronduit schitterend, beter zelfs dan zijn dagelijks werk en dat rapport was ook al zeer goed.

Vier goede, zelfs schitterende rapporten. We kunnen niet blijer zijn, maar dan vooral voor hen, want nu gaan ze volledig zorgeloos de vakantie in en is het helemaal genieten.

Zoef!

Daar ging augustus en tegelijk de vakantie. Voorbij en morgen begint de school.

De kampen zijn allemaal zeer goed gegaan en ze hebben er allemaal van genoten. Zelie is officieel monitor, Anna haalde haar zeilbrevet, Jan zijn technische skills zijn verbeterd en Louis hernieuwde zijn kennis met Fyxxi.

Gisteren nog de vakantie in schoonheid afgesloten met onze jaarlijkse wijk BBQ. Opnieuw een aantal bekende gezichten gezien, maar ook een heel pak nieuwe gezichten, en daarvoor doe je het ook. Nieuwe buren betrekken bij de buurt en van de wijk een heel leuke plaats maken om te wonen.

Ik had nog niets gezegd over de schoolresultaten, maar dus nu even kort.

Bij Zelie is alles in orde gekomen. Ze heeft het zwaar en moeilijk gehad, heeft zelfs nog een oorontsteking opgedaan tijdens de examens, maar haar resultaten waren goed tot zelfs zeer goed. ‘Erdoor’ was het doel, in de 70% was het resultaat *toch wel serieus trots*.

Louis daarentegen heeft gestruikeld. Alle examens waren goed en zijn laatste DP-rapport ook, behalve zijn examen wiskunde. Het was het laatste examen en blijkbaar is het niet meer gelukt om zichzelf te motiveren (ik merkte het, zagen hielp langs geen kanten). Te licht opgepakt (“ik kan dat wel, heb het al gezien/gestudeerd”) met als resultaat een (kleine) buis. Probleem was, in combinatie met zijn vorige rapporten (kerst en januari) had hij een jaartekort. Het resultaat was een B-attest met clausulering voor wetenschappen. We hebben er bijna 2 maanden over gedaan om te beslissen wat hij nu zou doen (vooral hij dan, het is zijn schoolloopbaan). Vorige week werd de knoop doorgehakt en hebben we hem ingeschreven in een andere school, andere richting. Hij lijkt enthousiast, ziet het volledig zitten. Wij hebben met de school gesproken en hebben er een zeer goed gevoel bij. Het zal afwachten blijven, maar ik denk dat het goed komt. Vanavond is het onthaalavond in de school en we gaan er dus met zijn allen naartoe (behalve Jan, voetbaltraining, weetwel).

Anna en Jan waren geen probleem. Anna begint morgen aan het 5e leerjaar en zal voor het eerst dus ook Frans krijgen. Jan gaat naar het 6e leerjaar en mag beginnen nadenken wat hij volgend jaar in het humaniora wil gaan doen.

En dan morgen: het nieuwe schooljaar. Spannend want weer afwachten wie bij wie in de klas zal zitten.

Spanning

Tot 10u was er niets. De wekelijkse koffieklets die wat later begon en langer duurde dan anders. Want eigenlijk waren we allemaal aan het wachten.

Om 10.05u begon het toch wel. De kriebels in de buik. Eerst lichtjes, maar tegen 10.10u stond ik toch met een lichte beving op de koer. Kijkend. Zoekend.

En toen kwam Zelie aangehuppeld en ik wist dat het scenario van vorig jaar zich niet herhaald had. Niet alleen het huppelen gaf het weg. De brede glimlach op haar gezicht was ‘a dead giveaway’. Een goed rapport dus.

Het was nog even zoeken waar Louis gebleven was, maar uiteindelijk kwam hij ook met een brede glimlach aangewandeld. Nog een goed rapport. Een heel klein minpuntje voor Frans. We snapten het niet goed, want het strookte niet met de rest, maar een gesprek met de leerkracht verduidelijkte alles: hij was vergeten zijn examenblad om te draaien. Hij kon het dus wel. Geen redenen voor bezorgdheid dus.

Juij! We gaan een zorgeloze vakantie tegemoet.

En toen was er vakantie … En voorbij

Dingen lijken op voorhand altijd langer te zullen duren, en dan, als het er eindelijk is, is het alsof het een paar minuten duurde. Of toch, dat het voorbijgegaan is en je geen tijd hebt gehad om iets te doen.

Vakanties hebben dat altijd bij mij. Veel plannen, dingen om te willen doen, maar ook relaxen en samenzijn en niets doen en voor je het weet is het terug school. Deze vakantie was niet anders, maar we hebben toch een aantal dingen gedaan in plaats van als lamzakken thuis te zitten en de dagen voorbij te laten gaan 🙂

De twee oudsten keken al een aantal weken uit naar de vakantie om terug naar Komaf te kunnen gaan. Een grote hit tijdens de grote vakantie en deze vakantie was het niet anders. Ze stonden om 12.50u elke dag al klaar om toch zeker ‘op tijd’ te zijn. Als ge weet dat Komaf open gaat om 13.00u, maar dat dat eigenlijk een soort opendeur ding is dat geen vast beginuur heeft … Schattig in hun enthousiasme.

Een dag heb ik ze er toch weggehouden. Dan zijn we op uitstap geweest naar het Ford van Breendonk. Het kan nooit geen kwaad om de kinderen kennis te laten maken met een stukje geschiedenis in levende lijve. Veel interessante info gekregen, redelijk visueel gebracht, maar de uitleg was veel te veel en veel te lang en als ge met een bende kinders op stap zijt (we waren met een groep mee) is dat geen goede manier om iets over te brengen. Om nog niet te spreken van het feit dat de meeste uitleg buiten werd gegeven en het ijskoud was …

De ‘kleintjes’ hadden meer geluk die dag, want zij bleven thuis bij papa en er kwamen een broer en zus spelen, vriendjes voor broer en zus hier. Geen klagen gehoord van dat bezoek, behalve dat het misschien te kort was. Maar bezoeken van vriendjes duren nooit lang genoeg, dat zijn we ondertussen wel al gewoon. Gelukkig mocht Jan de dag nadien al terug gaan spelen bij zijn vriendje, dus zijn ‘verdriet’ was rap voorbij.

Verder nog ons (inmiddels traditioneel) halloweenfeestje gehouden. Iets minder volk dan andere jaren, maar daarom niet minder plezier. Louis maakte van de gelegenheid ook nog gebruik om zijn verjaardagsfeestje te houden (maar 6 maanden te laat, maar wie houdt dat nu bij) en voor de anderen waren er ook meer dan genoeg vriendjes en vriendinnetjes. Pech voor Jan was dat hij niet bij zijn vriendjes in één kamer mocht slapen: een voetballer heeft nu eenmaal zijn rust nodig, zeker als er de dag nadien een tornooi op het programma staat dat bijna een hele dag duurt (alles gewonnen, dankuwelalstublieft).

De vakantie werd vandaag onverwacht zalig afgesloten met een misicalvoorstelling. Een vriendin had kaartjes maar kon ze niet benuttigen en dus kon ik met de kinderen gaan. Kasteel Gruwelsteyn was een pracht van een afsluiter voor de vakantie. Mooie decors, mooie liedjes, zeer mooie kostuums, soit, alles wat een goede musical moet hebben. Twee uur die voorbijgevlogen waren voor we het goed en wel doorhadden. De kinderen hebben genoten en ik niet minder.

Tijd om af te tellen naar de volgende vakantie, maar eerst moeten we daarvoor nog door de examens gaan. Hm. Minder leuk vooruitzicht, maar ik heb er een goed oog op dit jaar.

Terug van weggeweest

Op onze laatste dag Barcelona waren we voorzien om te gaan shoppen. Er was een budget voorzien maar jammer genoeg zijn wij slechte shoppers, heb ik ontdekt. Allez, ik wist dat ik een slechte shopper was, maar nu blijkt mijn dochter mijn manier van shoppen te hebben, zalig.

Onze laatste dag hebben we dus eigenlijk gewoon slenterend langs de straten doorgebracht, zijn we pintxos gaan eten en uiteindelijk zijn we toch 2 winkels binnen gestapt. In de eerste winkel hebben we elk een nieuwe portefeuille gekocht. Schoon spel en zo’n mooi leer. In de tweede winkel vonden we twee truitjes (mij) en een jeansbroek (Zelie). Voor de rest hebben we souvenirs gekocht voor de broers en de zus en voor den anderen.

En voor we het wisten was het tijd om naar de luchthaven te gaan en zat onze vakantie erop, snif.

Ondertussen zijn we terug thuis: plane, train en geen auto, wel wandelen tot we thuis waren, maar het station is dan ook niet ver hé 🙂 Tijd om te beginnen dromen van een nieuw uitje.

Londen baby

Er was ergens een aanbieding voor Michel om ergens naartoe te gaan, maar als het puntje bij paaltje kwam ging het niet door. No big deal, maar het probleem hierbij was dat hij al aan Louis gezegd had dat ze weg gingen. Ik zei hem dan maar dat hij het moest zeggen en hem eventueel maar een alternatief moest aanbieden.

Michel deed veel beter: hij stelde een 3-daagse naar Londen voor, niet met Louis alleen, maar met ons allemaal. Ge ziet dat van hier dat ik ertegen zou protesteren.

En zo stonden we woensdag om 5u op om om 6u37 onze trein te halen richting Lille Flandres om dan in Rijsel de Eurostar op te gaan richting Londen.

Met al zo een ganse maand zeer laat naar bed te gaan (lees: 2u tot 3u in de ochtend) en dan te kunnen uitslapen tot 11u, deed dat dus serieus pijn, zo om 5u opstaan. Gelukkig duurt de rit naar Londen net lang genoeg om nog wat slaap in te halen.

We kwamen aan rond 10u30 en hadden dus nog een bijna volledige dat ter beschikking. We vertrokken vrijdag om 17u en dat maakte in totaal dus toch twee en een halve dag om Londen te verkennen. Veel te kort dus, maar we hebben ze ten volle benut.

De eerste dag stond het British museum op de lijst. Daar een paar uur rondgelopen en dan uitgerust in de tuin op Russel Square waar de kinderen in de fontein speelden. Daarna hebben we het contact hernieuwd met een vriend van Michel die we in 20 jaar niet meer gezien hadden (en ondertussen lekkere hamburgers gegeten, niets fast-food maar zeer vers) en zijn we dan vooral vroeg in ons bed gekropen.

Dag twee ging richting Science museum (favoriet van de kinderen) en Natural History museum (dat we er meer hebben door gejaagd). Daarna was het weer tijd om een beetje te rusten, dus gingen we richting Hyde Park om te spelen in de Princess Diana Memorial Fountain en dan vooral in de waterpartij (ja, ik ook want het was nodig om mijn voeten te laten afkoelen na ongeveer 5 uur (of was het 6?) in musea te lopen). ’s Avonds hebben we dan een musical meegepikt, wicked!

De laatste dag stond er niets op het to-do lijstje, behalve Londen zelf verkennen. Op naar de gadget winkel dus voor Louis, richting Harrods om dat toch eens gezien te hebben vanbinnen (de ogen die de kinderen trokken, machtig, en eerlijk, het was mijn vijfde keer in Londen en ik was er nog nooit geweest), een wandeling door het centrum richting M&M winkel, oriëntatie nemen om Piccadilly Circus, en dan, voor het vertrek richting station, nog even uitrusten in Regent’s Park en daar met de eekhoorns ‘spelen’ (enfin: de nootjes uit de M&M’s halen en die voederen aan de eekhoorns. Dolle pret voor de kinderen en ze waren ook vreselijk schattig).

Zalige maar veel te korte vakantie dus. Maar het heeft deugd gedaan. Volgende keer wel wat langer uittrekken.