Vertrokken om 13u32, aangekomen om 13u47, naam opgeven, ‘Momentje, ik ga eens kijken op mijn lijstje’, wachten, ‘Ah, u bent plaatsvervanger’, vloekt luidop want nu had ik een feestje voor niets afgezegd.
Maar ik moest nog wachten, want een effectieve ontbrak nog. 13u57, de laatste effectieve bijzitter komt toe. 14u, ikzelf en een andere plaatsvervanger mogen vertrekken.
14u15 terug thuis, ijsje genomen, in zetel gekropen en nu de uitslagen (door anderen geteld) volgen op de TV.
De burgerplicht zit erop. Vandaag er toch iets langer over gedaan dan andere jaren en zeer goed nagedacht, zeker nog in het stemkot. Uiteindelijk besloten mijn stem aan mensen te geven, ongeacht de partij, mensen waarin ik vertrouwen heb, die ik op één of andere manier ‘ken’ en waarvan ik denk dat ze hun best gaan doen.
Nu eerst voor het middageten zorgen, vooral zorgen dat ikzelf voldaan ben vooraleer aan de stemmentelling te beginnen … of het zou moeten zijn dat ik alsnog reserve blijk te zijn en dan heb ik de namiddag nog voor mij.
Niet vergeten meenemen deze keer:
– drinken: wat ze u daar geven is amper genoeg om het eerste uur door te komen. Op waterrantsoen staan in een warm lokaal is niet echt lollig;
Рeten: we kregen vorige keer broodjes, of beter: een soort deeg dat zo droog was dat we beter ons waterrantsoen voor na het eten hadden gehouden en dan in ̩̩n keer opgedronken hadden. Niet te vreten, echt waar. Het zoog zo het vocht uit uw lijf en dus niet alleen uit uw mond. En aan onze vegetarische collega was al helemaal niet gedacht;
– fruit: kwestie van iets tussendoor te kunnen knabbelen;
Рenergie: want om ̩̩n of andere reden ben ik altijd bij de telploeg die het laatst gedaan heeft, of toch ̩̩n van de laatsten.
Duimen nu kruisen dat ik reserve ben en zo niet, tot veel later.
Ik ben één van die ‘gelukkigen’ die het bij elke verkiezing aan hun been hebben: mogen opdraven om als Chinese vrijwilliger te gaan bijzitten. Mij is het lot van ‘teller’ beschoren. Nog nooit ‘s ochtends moeten gaan zitten, alleen in de namiddag stemmen tellen.
Over het algemeen vind ik dat niet echt erg. Iemand moet het doen, nietwaar, en ik ben nu eenmaal zo iemand die graag telt en andere prutserijen doet en anaal genoeg is om het zeer goed te willen doen.
Maar morgen vind ik het wel erg. Het is de eerste keer dat ik mij kan herinneren dat ik er echt, maar dan ook echt tegenop zie.
Het zal met het soort verkiezingen wel te maken hebben. Ik ga wel. Omdat niet stemmen nog veel en veel stommer is dan stemmen. Maar ik zie er deze keer dus ook tegenop.
Het zal er ook wel aan liggen dat ik nu niet naar de verjaardag van mijn neefje kan … in Nederland, en dat de kinderen het feest ook zullen missen. Dat dit de eerste vaderdag zal zijn dat ik mijn vader genen kus en knuffel ga kunnen geven, want hij zit in Nederland bij mijn neefje.
Nee. Ik ben nu geen happy bunny.
Het is weer die tijd van het jaar: stemmen voor blogawards en hier ziet ge de genomineerden.
‘k Heb maar twee echte tips voor jullie: den anderen uiteraard (ook al beweert hijzelf het tegendeel – officieel heet het daar trouwens Tales of Drudgery and Boredom) en het Project.
Allez. Ge moest hier al weg zijn.
Toen ik zwanger was van Anna besloot ik mijn sociaal leven weer serieus op te krikken, na de bevalling dan wel. Sinds Zelie was dat allemaal een beetje op een (soms vreselijk) laag pitje gezet. En toen kwam Louis erbij. Dan Jan. En uiteindelijk Anna.
Die kalme jaren, dat was nodig. Babies zijn druk, kleine kinderen ook, en telkens er eentje bijkomt moet ge toch weer een beetje uwen draai vinden én proberen genieten van al dat nieuwe leven. Maar zeven jaar was meer dan genoeg geweest en ik nam mij voor om hoedanook weer iets voor mijzelf te doen, na de geboorte van Anna dus.
Toen Louis naar school ging had ik al de eerste stappen gezet en mij opgegeven als klasverantwoordelijke. Drie vergaderingen per jaar was zoveel niet gevraagd en zo kwam ik een beetje meer in contact met de school. Altijd interessant om te weten wat er zoal omgaat in de school van uw kinderen en het contact met andere ouders (lees ‘volwassenen’) was ook niet te versmaden.
Twee jaar geleden heb ik dan een volgende stap gezet: ik gaf mijn kandidatuur op voor de oudervereniging en het lukte: ik werd lid van de raad van bestuur. Maandelijks vergaderen deze keer en vooral: navergaderen. Wreed toffe en wijze mensen leren kennen en mijn sociaal leven is weer volledig hersteld (niet alleen daardoor hé, maar dat was er een deeltje van).
Dat eerste jaar was nog een beetje aftasten: wie wat doet en hoe ik daarin pastte en waar ik kon helpen. Het tweede jaar vond ik zo ‘mijn’ dada’s en ik denk dat ik dat wel goed gedaan heb.
Het mandaat is voor twee jaar, wat dus wil zeggen dat ik dit jaar mij opnieuw verkiesbaar moet stellen. Een paar weken geleden heb ik dus opnieuw mijn kandidatuur ingezonden en volgende week is het verkiezing. Spannend hé.
Wij hadden plannen voor 10 juni: ‘s ochtends gaan stemmen, in de namiddag een verjaardagsfeest(je) en dan ’s avonds de kiesuitslag volgen, al dan niet op TV.
Deze middag krijg ik post en wat vind ik daar: een schoon roze enveloppe met in koeieletters “KIESWET” erop. Ik wist direct hoe laat het was.
Juist: ik ben aangeduid als bijzitter om te helpen tellen in de namiddag.
In se vind ik dat niet zo erg en eigenlijk wel wijs: ik ben al eens voorzitter geweest. Alleen jammer dat het verjaardagsfeestje moet afgezegd worden (en eigenlijk ook dat ik niet weer voorzitter ben).
Wij wonen toch wel in de beste stad ter wereld.
Momenteel 61/100 bureaus geteld en het Vlaams Belang gaat nog steeds achteruit.
Looking good, looking good 😀