Tag: voetbal

Voetbalvakantie

De herfstvakantie zal door voetbal gedomineerd worden:

  • zaterdag 29/10: thuiswedstrijd tegen SWI Harelbeke
  • maandag 31/10: training
  • woensdag 2/11: thuiswedstrijd tegen Torhout 1992 KM
  • donderdag 3/11: gaan kijken naar KAA Gent-Shakhtar Donetsk
  • zondag 6/11: uitwedstrijd tegen RAC Waregem.

Gelukkig hebben we tussendoor ook nog andere dingen te doen.

Zoals gaan eten bij vrienden, samen met andere vrienden. Het zal dus een zeer vriendelijke/vriendrijke avond worden en ik vrees direct ook een zeer late avond. Iets waar ik wel al een tijdje zeer hard naar uitkijk.

Zoals ons jaarlijks halloweenfeestje, wat organisatiegewijs spannend zal zijn want het valt samen met de training, maar ik heb gelukkig geen werkdag wegens Brugdag op het werk dus tijd genoeg *kuch* *hoest* *proest*.

Zoals een uitstapje ergens doen op vrijdag, wegens dat dat ongeveer de enige dag is dat het mogelijk is als je rekening houdt met de andere activiteiten en dat we er toch minstens één dag op uit moeten trekken.

Zoals de klasuitstap met de klas van Z. Jammer genoeg hebben ze er voor gekozen om naar de Play Beach te gaan (vind ik redelijk een hel), maar als ik mij niet vergis is de akoestiek daar toch marginaal beter dan in Pretland én is het altijd leuk om andere ouders te ontmoeten.

Leve de vakantie!

11-11

Jan is dit seizoen U13. Dit geeft een verschil tussen de competitie klassen: de elite en 2e klasse (bestaat dit zelfs nog? Sorry als ik hier mis ben hé) spelen al 11 tegen 11 op een volledig veld. De ‘lagere’ klassen spelen nog 8 tegen 8 op een half veld. Jan speelt bij KRC Gent en speelt dus nog 8 tegen 8.

Vandaag was er een oefenmatch tegen KSV Oudenaarde. Oudenaarde speelt in een hogere klasse en speelt dus sinds dit seizoen 11 tegen 11. Er zijn nog maar 2 competitiematchen geweest, dus zo heel veel ervaring heeft Oudenaarde misschien nog niet in het 11 tegen 11 spelen. Anderzijds trainen zij wel al langer op 11 tegen 11.

Tegen KSV Oudenaarde heeft de ploeg vorig jaar wél nog in de competitie gespeeld, met afwisselend resultaat: ik herinner mij een nederlaag van 10-1 maar ook een gelijkspel en zelfs winst. Sterke ploeg dus en een leuke uitdaging.

Wegens omstandigheden heb ik de eerste helft gemist (Jan moest om 16u in Oudenaarde zijn en A en Z moesten terug naar Gent want schooldag en dus op tijd in bed en tijdens het spitsuur – 17u30 – Gent proberen buitenrijden is een huzarenstuk op zich), maar toen ik toekwam stond ‘onze’ ploeg voor.

De jongens speelden de pannen van het dak met een inzet dat ik nog weinig gezien heb. Oudenaarde weerde zich als een duivel in een wijwatervat maar op het einde hebben ze toch het onderspit moeten delven en konden onze jongens de winst mee naar huis nemen. Een enorme boost voor hun zelfvertrouwen.

Maar het allerleukste (en hier komt een stoeferke aan van een trotse mama): toen ik aankwam op het veld zei ik hallo tegen aan aantal ouders die vlak naast het ‘kotje’ van de spelers, trainer en délégé van Oudenaarde stonden. Ik keek even naar de wedstrijd en de délégé van Oudenaarde zei net dan tegen een ouder: ‘Dienen 11, dienen krullebol, ik heb dat vorig jaar al gezegd, maar dat is een goed spelerke. Daar moet ge van oppassen!’

Ik moet niet zeggen zeker dat ‘Dienen 11, dienen krullebol’ Jan was? Mijn hart zwol nogal een beetje op.

Wedstrijden

Op de voetbal zijn er verschillende dingen waaraan meegedaan wordt, naast de reguliere competitie.

Zo is er de Nationale Beker van België, waar we maar met 1 ploeg mogen aan deelnemen. En dus voetballen de beide U12 ploegen afwisselend. Altijd spannend, want er is telkens maar één match en dus geen terugmatch om de score eventueel recht te trekken. Match verliezen betekent uit de competitie. Maar we hebben dat al goed gedaan en volgende week donderdag spelen we (als in ‘Jan zijn ploeg’: zij zijn aan de beurt) de halve finales.

Een andere competitie waar dan beide ploegen aan deelnamen is de Jeugdcup Het Nieuwsblad. Deze competitie is wel telkens met heen- en terugmatch, dus dat geeft al een extra kans om revanche te nemen als er eens een mindere dag zou geweest zijn. We hebben dat allebei zo goed gedaan dat we vandaag de provinciale finale mochten spelen … tegen elkaar dus.

groepsfoto jeugdcup(foto Het Nieuwsblad)

Persoonlijk vind ik dat niet zo heel leuk. Ik vrees altijd uitspraken achteraf van ‘wij zijn beter’ of iets in die aard. Het doel van de 2 trainers dit jaar is 2 volledig evenwaardige ploegen te hebben. Er werd veel samen getraind en overlegd en ik heb de indruk dat ze dat ook zijn, evenwaardig. Maar dat zie je uiteindelijk pas als ze eens echt tegen elkaar moeten uitkomen.

Ik slaakte een grote ‘oef’ tijdens en na de match: ze waren echt aan elkaar gewaagd en de andere ploeg heeft uiteindelijk gewonnen, niet op voetbal, maar op penaltys. En onpartijdige derden hebben dat ook gezien.

verslag jeugdcup finale 2016

Op 16 mei zijn het de interprovinciale finales en ware het niet dat wij al een afspraak hadden (groot familiefeest), wij zouden er zeker naartoe zijn gegaan om hen aan te moedigen. Dus duimen we mee dat ze die winnen zodat we op 21 mei hen kunnen aanmoedigen in de nationale finales.

Spanje in beeld

Weinig woorden nodig om de trip te beschrijven. Er was de roadtrip met de nodige ontspanning onderweg (en uiteraard ook voetbal, wat dacht je dan)

Eigenlijk geen foto’s van in Malgrat, alleen deze van in het hotel: ik vond de uren redelijk hilarisch 🙂

25

Op een vrije voetbalnamiddag deden we een uitstap naar Tossa de Mar: zalig mooi stadje en een fantastische dag gehad. Uiteraard aan het strand gezeten en een ijsje gegeten.

Maar ook de oude stad bezocht en de jongens vonden het fantastisch (en wij ook, daar niet van).

We hadden een prachtig zicht ook vanuit die oude stad

12

Uiteraard kon een bezoekje aan Barcelona niet ontbreken. De voormiddag was voorbehouden voor een groepsuitstap in Camp Nou (geen foto’s van) en daarna zijn we richting Montjuïc getrokken en hebben dat gebiedje van beneden tot boven (met de kabelbaan) en terug beneden verkend.

We hebben het tornooi niet gewonnen (de andere ploeg wel, trouwens; wij 6e van de 16: ook niet slecht), maar we hebben ons wel geamuseerd.

2

Nog 20, 19, 18, …

uur en dan zijn we weg. ‘We’ als in ‘Jan en ik’. Op naar Spanje.

Toen we begonnen aan de voorbereiding hebben een andere mama en ikzelf ervoor gekozen om met de auto te gaan: zij met haar 2 zonen, ik met de mijne. Samen met 5 dus. De reiskost zou ons voordeliger uitkomen én we konden dan over een auto beschikken als we eens los van het tornooi iets wilden gaan bezoeken.

Morgen om 17u zijn we afgesproken om te vertrekken. Ongeveer gelijktijdig met ons vertrekken ook 2 papa’s met hun zonen en we spreken af in Luxemburg. Vanaf daar rijden we samen. ‘Samen’ als in, in dezelfde richting en we spreken onderweg in bepaalde tankstations af, maar niet als in constant achter elkaar rijden en eventueel op elkaar wachten. Gene stress, dat is het moto van deze trip.

K. en ik zien het goed zitten, zowel de roadtrip als het verblijf daar. Een kleine week, en dan zijn we weer terug. Tot later.

Voorbereidingen

Zelie mag dan nog maar terug zijn van Barcelona, ik mag de stad nog niet uit mijn hoofd zetten. Of eerder: de streek.

In oktober werd er namelijk op de voetbal gevraagd of we dit jaar niet zouden deelnemen aan een voetbaltornooi in Spanje. Na veel over-en-weer gepalaver werd besloten om te gaan en uiteindelijk bleken 20 van de 25 kinderen bereid om mee te gaan. Met aanvulling van 2 spelers van de U13 konden we 2 ploegen vormen en dus werd er ingeschreven voor een tornooi vlakbij Malgrat de Mar.

Natuurlijk komt er meer bij kijken dan gewoon inschrijven bij de organisatie voor het tornooi: uiteindelijk zouden we in totaal met 46 personen gaan (ouders en trainers die ook meegingen natuurlijk) en daarvoor moest vervoer en logement georganiseerd worden.

Ik was nog werkloos die moment en het zag er niet naar uit dat er in de nabije toekomst werk zou komen, dus gaf ik mij op om dit allemaal, samen met de trainer van de andere ploeg, mee te organiseren.

Een aantal ouders gaven aan met de auto ernaartoe te zullen rijden. Voor de andere ouders en kinders werden vliegtuigtickets geboekt. Het logement werd voor iedereen vastgelegd en er werden een aantal acties georganiseerd om de prijs voor iedereen wat naar beneden te halen.

Het was hierdoor zeer druk de laatste maanden: er was altijd wel iets dat de aandacht vroeg. Gelukkig klikt het goed met de trainer die meegaat (de trainer van Jan kan jammer genoeg niet wegens stage) zodat de communicatie hierrond zeer vlot verliep en de taakverdeling gemakkelijk was.

Straks komt er nog een ouder langs en dan gaan we samen het laatste vervoer boeken: één van de 2 minibusje die we ter plaatse zullen reserveren zodat we niet afhankelijk zijn van de organisatie om mobiel te zijn. Een andere ouder ontfermt zich over het 2e busje en nog een paar ouders zullen zelf ook nog wagens ter plaatse huren.

De organisatie is dus zo goed als rond en dan is het uitkijken naar de Paasvakantie want dan vertrekken we. Maar één ding weet ik nu al: als er volgend jaar nog eens iemand zo’n briljant idee heeft, ben ik geen vrijwilliger meer om mee te helpen organiseren: zo’n heisa allemaal 🙂 (maar ’t gaat wel plezant worden).

Terug gestart

Na 4 maanden heeft Jan vandaag zijn eerste training gehad.

Ik was doodnerveus. Allemaal goed en wel dat het op de kine allemaal vlot ging en dat hij geen pijn had in zijn knie, maar kine is toch nog iets anders dan een echte training.

De hele training hebben de trainers geprobeerd hem een beetje rustig aan te laten doen, maar dat lukte langs geen kanten: hij was zoooo enthousiast dat hij direct een volledige training van begin tot einde heeft meegedaan.

Ik hield mijn hart vast voor klachten achteraf van steken of pijn, maar niets, nada, niemandal, niente. Oef! Het ziet er dus naar uit dat alles echt wel goed genezen is.

En kijk, gezien hij het zo goed gedaan heeft mag hij woensdag al direct meedoen met een wedstrijd voor de Beker van België. Hij is dus weer vertrokken (en mijn rustige maanden zijn direct ook voorbij).

12

De tijd vliegt. 12 is hij vandaag. Jan. Onze vleier, ons duracelkonijn, onzen schattigen.Jan

Hij kreeg gisteren waarschijnlijk het beste verjaardagscadeau dat hij zich kon wensen: de sportarts gaf groen licht om te herbeginnen met voetbal (allez: eerst opbouwende kine en als de kinesist het goed vindt mag hij weer voetballen – iets om naartoe te werken dus).

Gelukkige verjaardag en dikke kus zoetje.

De teleurstelling blijft duren

Vandaag controlefoto’s laten nemen voor Jan zijn knie. Vorige week dachten we even dat het goed nieuws ging zijn: hij voelde al zo goed als niets meer. Maar dit weekend zei hij dat hij weer pijn had.

De foto’s bevestigden dus wat hij al wist: nog steeds niet genezen; nog steeds geen sport.

Er is wel een heel goede verbetering en de radioloog zei zelfs dat hij zo’n mooie genezing nog niet verwacht had, maar dus nog niet volledig genezen.

Het werkt echt op zijn gemoed, de sukkel.

Traantjes

Vandaag met Jan langsgeweest bij een sportdokter en geen goed nieuws: hij mag nog steeds niet sporten. Het nieuws kwam niet goed aan en er vloeiden traantjes.

Jan had er zich zo op ingesteld dat hij maar een maand zou moeten rusten en dat hij volgende week dus weer met de trainingen zou mogen starten.  Niet dus.

Maar hij mag wel kine doen: er is blijkbaar ook een soort verkeerde balans tussen links en rechts, en daar kan hij dan al aan werken zodat, in de toekomst, er minder kans is dat het terugkomt.

Ik heb zo’n medelijden met hem.