Vriendin H. zat de afgelopen twee weken aan zee met haar twee kinderen en hun grootmoeder. Juist. Hoe slim kunt ge zijn, boeken tijdens de Gentse Feesten als ge zelf van Gent zijt. Maar soit. De woorden ‘ge moet maar eens langskomen’ waren gevallen. Vorige week lukte niet (duh! wat dacht ge!), maar deze week wel.
Vriendin B., met wie we samen zouden gaan, had naar het weerbericht gekeken en we hadden afgesproken dat áls we langs zouden gaan, we dat vandaag zouden moeten doen wegens dat het de warmste dag van de week zou worden. Beetje over en weer bellen en dat kon voor H.
Er waren omstandigheden waardoor B. uiteindelijk niet meekon, maar haar kinderen wel. Al onze kinderen zijn goed bevriend, en dus stond ik deze ochtend om 10u30 bij haar thuis om haar kinderen mee te nemen. Detail: zij heeft ook 4 kinderen, zij het ietsje ouder dan de onze.
En zo deden wij een poging om deze voormiddag om 10u52 nog de trein naar De Panne te halen, wat jammerlijk mislukte. Dan maar de 11u03 naar Blankenberge … want dat is toch ook aan zee? En dan met de kusttram naar Koksijde? Hoe moeilijk kan dat zijn?
Op de trein naar Blankenberge zaten we als sardienen in een doosje. Zo volgepakt was die trein dat er amper lucht over bleef om te ademen. Ik was blijkbaar niet de enige die op het lumineus idee was gekomen om op de zonnigste dag van de week naar de zee te trekken. In zo’n overvolle trein 8 kinderen in de gaten proberen houden, maar vooral kalm proberen houden? Niet evident, ik zweer het u.
Gelukkig moest het grootste deel van het volk er in Brugge uit om over te stappen naar Knokke. Er kwamen een overvloedig aantal plaatsen vrij zodat we de rest van de rit konden zitten, én er was airconditioning. Maar net toen we Brugge verlieten kreeg ik een sms van B.: de rit met de kusttram zou toch wel zo’n 95min duren. Gebeld met H. om elkaar eventueel halverwege tegen te komen, maar uiteindelijk besloten om dat toch niet te doen. Wij zouden wel tot in Koksijde komen: het was niet alsof we een strikt schema hadden, nietwaar.
Eens in Blankenberge op de kusttram gesprongen. Halverwege werd het plotseling té erg voor twee van de kleinere kinderen die ongelooflijk dringend moesten plassen. Dan maar van de tram gesprongen, de kinderen in de berm hun ding laten doen, en gewacht op de volgende tram. De rit die voorspeld was op 95 minuten, heeft er uiteindelijk 120 geduurd.
Maar kijk, niemand vond het erg. We hadden ons eigenlijk wel geamuseerd. H. kwam ons aan de tramhalte halen. Ze had voor picknick gezorgd, de vriendinnetjes waren op het strand aan het wachten, de speeltjes lagen klaar, de zon scheen en de zee was er. Wat moesten de kinderen, en ik, nog meer hebben? We hebben een goede drie uur genoten van 10 kinderen die op en af naar zee liepen en zich met elkaar amuseerden.
Rond 18u hebben we dan iedereen en alles bijeengeraapt om terug huiswaarts te keren. Deze keer gewoon met de trein vanuit De Panne én H. ging mee terug naar Gent (zonder haar kinderen). Twee volwassenen dus om op 8 kinderen te letten, en dat helpt toch wel een beetje, zeker als ze uitgelaten en opgewonden zijn.
B. stond ons op te wachten bij aankomst in het station. We brachten H. naar huis en ik ging met mijn kinderen mee met B.: zij had voor een zeer lekkere lasagne gezorgd. Lekker eten, glaasje wijn, goed gezelschap en de kinderen die nog verder met elkaar konden spelen. Zelie en Louis zijn daar nu gebleven om bij hun vriendjes te blijven slapen.
All in all: een fantastische dag.
