Tag: Zelie

Ja, het zou

Gisteren is Louis dan maar thuisgebleven van school. Gelukkig was Michel in de voormiddag thuis om te werken zodat ik ‘mijn’ planning niet omver moest gooien: eerst leesuurtje in Louis zijn klas en dan de tweewekelijkse koffie met A., een andere mama.

Heel zwaar ziek is Louis nl. niet: koorts, hoofdpijn maar alletwee niet overdreven. Eens hij Nurofen binnenheeft merkt hij er eigenlijk niets meer van. Dus konden we gisterennamiddag, toen broer en zusjes en vriendinnnetje Eva thuiskwamen, met zijn allen een milkshake gaan drinken. Maar toen we thuiskwamen voelde hij zich toch weer wat slapjes, dus is hij duidelijk niet in staat om een beetje inspanning te leveren. Vegeteren voor de TV en de computer is wat hij momenteel doet.

Deze ochtend is Zelie dan gesneuveld. Toen ik haar het eerst zag, rond 8u deze ochtend, zei ze dat ze gewoon iets wou drinken en dan ging verderslapen. Niet van haar gewoonte maar omdat ik met Anna ging zwemmen (jaja, mijn zaterdagplanning is nu nog een stuk zwaarder gemaakt want Anna heeft nu op zaterdagochtend ook zwemles) bleef ik er niet bij stilstaan.

Van de zwemles passeer ik eigenlijk gewoon thuis om Jan en Zelie dan op te halen om te gaan turnen en toen ik toekwam bleek Zelie nog in pyjama te zitten. Ik werd kwaad en zei dat ze zich moest haasten toen ze begon te huilen en zei dat ze hoofdpijn had. Koorts genomen en lap, ze heeft het ook zitten.

Twee zieke kinderen en ik moet toegeven dat ik mij ook alles behalve goed voel: hoofdpijn, een keel die rauw aanvoelt en druk boven mijn ogen. We gaan ‘gezellige’ dagen tegemoet, lijkt mij.

Muziek op sletsen

Er wonen in onze wijk nogal veel muziekanten. Dat ‘ontdekten’ we met de buurtgroep ergens in juni vorig jaar, tijdens een buurtvergadering. Ge weet wel hoe dat gaat: een agenda met allemaal punten en regelmatig wordt je dan afgeleid en gaat het geplande onderwerp over in iets heeltegans anders.

Het plan rijpte om daar dus iets mee te doen, met al die muziekanten. Eén van de leden van het buurtcomité woont bv. samen met zo’n muziekant en iemand anders van het comité speelde zelf ook muziek en de ideeën borrelden op, zeker toen bij een volgende vergadering bleek dat er centen beschikbaar waren bij ‘De wijk aan zet’ om iets met de wijk te organiseren.

Mensen kwamen samen, andere werden gecontacteerd en zo was er tegen de laatste buurtvergadering, ergens in oktober, plots een heel programma van mensen die zouden optreden en plaatsen waar de optredens zouden doorgaan. Zo wijs zeg, zo een aantal mensen die dingen effectief in orde brengen.

En vandaag was dan de grote dag: ‘Muziek op sletsen‘ in de Waterwijk en voor een eerste editie was het een succes: sommige locaties waren volzet, in anderen was er nog plaats maar overal was er toch wel volk en de optredens werden stuk voor stuk gesmaakt. De sfeer zat er goed in.

Ik had aangeboden om te gaan helpen bij mijn buren, kwestie van mensen te ontvangen en iets te drinken aan te bieden, en dus mocht ik twee keer naar Klingskoorden luisteren. Zeer mooi. Echt waar. Het was echt geen twee keer teveel. Prachtige stemmen, heel mooie samenzang, leuke instrumentale stukjes. Zeer goed dus.

Als bijna afsluiter mochten de kinderen van de wijk hun kunsten tonen en Zelie dus ook. Jammer genoeg werd ze niet vermeld op het programma, maar dat zijn details. Ze stond er toch maar, helemaal op haar eentje voor een kamer vol mensen en ze heeft twee stukjes gebracht met, voor zover ik hoorde, maar één foutje. Chapeau. Dan gaat uw hart nogal zwellen als ouder. Niet dat ze het (bijna) foutloos deed, maar wel dat ze daar dus stond.

Het proefproject is dus gelukt dus met een beetje geluk is er een tweede editie volgend jaar. Ik kijk er nu al naar uit.

Griep

Er is griep in het land, en het lijkt er serieus op dat het ook al op school zit en meer specifiek in de klas van Zelie. Zeker drie kinderen zijn al gesneuveld en één ervan is het vriendinnetje waar Zelie altijd mee speelt.

Dat vriendinnetje is eergisteren op school gekomen en ze voelde zich al niet zeer goed. Gisteren is ze dan naar huis gegaan met koorts en vandaag was ze niet op school. Twee dagen ziek op school én met Zelie spelen, de conclusie is rap getrokken.

Toen ik Zelie vanavond afhaalde bij mamie zei ze dat ze koud had, terwijl het daar helemaal niet koud was en na de Franse les had ze het veel te warm, maar daar was het effectief zeer warm. Maar toch.

Ik was eigenlijk al zo ongelooflijk content dat de kinderen dit jaar, tot nu toe dus, nog helemaal niet ziek waren geweest. Als het echt griep is én Zelie is al besmet, dan kijk ik helemaal niet uit naar de volgende weken, want garantie dus dat de andere drie het ook krijgen. En Michel. En ik.

Moest ik gelovig zijn, ik zou waarschijnlijk bidden. Nu hoop ik gewoon heel hard.

Contact is gemaakt

Tijdens de vakantie in Kos had Zelie een vriendin gemaakt. Een goede zelfs en bij het afscheid kwamen er dan ook een pak tranen bij te pas. Er werden adressen en e-mails uitgewisseld en de belofte contact te houden, maar hoe gaat dat hé.

We waren het eigenlijk een beetje uit het oog verloren en als toppunt kwam daar nog bij dat den anderen eigenlijk alle gegevens van die mensen kwijtgeraakt was. Toen we dat aan Zelie moesten opbiechten waren er serieus wat tranen en dus beloofden we alles te zullen doen wat we konden om haar vriendin terug te vinden.

Michel en ik zijn dus serieus in ons geheugen gaan graven van wat we nog konden herinneren van die mensen en er kwam boven de stad en dat de grootouders een café/restaurant hadden. Gezien de stad niet zo groot was typte ik in de goudengids de termen ‘café’ en de stad en eens de lijst tevoorschijn kwam wisten we direct welk café het was. Gevonden dus, joepie!

Het is dus één ding om te weten hoe we iemand konden terugvinden, er moet dan nog steeds effectief werk gemaakt worden om opnieuw contact te leggen. Dat eerste contact, dat is vandaag gelegd.

Deze namiddag de kinderen in de auto gestoken en naar het betreffende café gereden. We gingen een pannenkoek gaan eten en hopelijk zou het vriendinnetje er ook zijn. Ze had verteld dat ze daar tijdens de vakanties heel veel waren, dus bestond er een kansje. Voor de zekerheid had ik een enveloppe, papier en een stylo meegenomen zodat, als het meisje er niet zou zijn, Zelie een briefje kon afgeven.

Het vriendinnetje was er niet. Blijkbaar hadden we haar misgelopen want ze was nog niet zo lang voor wij toekwamen naar huis gegaan. Dus Zelie schreef een briefje en gaf het af aan de oma die het zeker zal doorgeven.

Zo ver zijn we dus al. Nu is het afwachten of zij nog iets van haar zal laten horen.

Oeps

Er zijn een aantal dingen aan de hand waar ik mij ongelooflijk bezorgd om maak en die dan ook de laatste twee weken serieus aan mijn humeur tornen. Ze zijn negatief en hebben effect op ongeveer elk vlak van mijn leven. Dat ik daardoor tegenwoordig niet altijd vrolijk loop is niet verwonderlijk.

Over Zelie had ik het al. Ding één dus. Het gaat niet slechter en zelfs iets beter, maar veel beter? Ik weet het niet. Ze zegt ergens van wel. Ze probeert het van zich af te zetten en met andere kinderen te spelen. Maar langs de andere kant, als ze dan al twee weken constant van bij het opstaan tot aan het slapen gaan rondloopt met hoofd- en buikpijn, dan denk ik toch dat ze het zich nog genoeg aantrekt.

Het tweede is dus vandaag relatief definitief geworden. Waar we (bijna) vijf jaar geleden al voor gewaarschuwd werden is dus waarheid geworden: een spil in Michel zijnen rug is gebroken. Niet het nieuws waar we naar uitkeken en als ik u zeg dat ik in lichte paniek was vandaag, dan is dat nog een understatement. Enfin, de paniek is nu weg en nu kunnen we alleen afwachten wat de neurochirurg te vertellen zal hebben na nieuwjaar. Doemscenario’s spelen zich al af voor mijn ogen, maar langs de andere kant probeer ik toch positief te blijven. Positief dat hij het gemerkt heeft en dat het dus niet van de ene dag op de andere totaal ineengestuikt is zodat zijn ruggemerg doorgesneden zou zijn (één van de mogelijke scenario’s). Positief dat de breuk boven zijn beschadigde wervels is en niet in het stuk over de wervels. Afwachten dus, dat is de boodschap.

De andere dingen, daar kan ik nog niets over zeggen. Nog te ver in de toekomst om iets concreets mee te kunnen doen, maar desalnietemin dichtbij genoeg om er mij nu al zorgen over te maken.

Niet verwonderlijk dus dat ik er uitgeput bijloop. ’s Nachts een paar keer wakker worden is niet echt goed om u uitgeslapen te voelen. ‘k Heb het ook lastig om naar mijn bed te gaan. ‘k Zie op tegen de nacht en dus blijf ik naar het ene (opgenomen) programma naar het andere kijken tot ik stuik.

Maar het is vakantie. Er zijn een paar zekerheden en, hoe negatief die ook mogen zijn, dat helpt tenminste al om er mij mee te verzoenen. Onzekerheid, dat is eigenlijk het ergste en die is dus weg. Of toch grotendeels. Dus ga ik proberen genieten van de vakantie. Ga ik proberen om mij niet op te jagen in het feit dat den anderen van plan is om die voornamelijk in zijn bed en zijnen zetel door te brengen 🙂 (en jawel, ik weet wel dat dat het beste is)

De plannen? Ik ga helpen koken voor de familie voor Kerstavond, of toch zoveel mogelijk, kwestie dat mijn zus niet alles alleen moet doen op Kerstavond. Ik ga mamie zoveel mogelijk helpen om oudejaar voor te bereiden en gezellig samen te zijn en ga ik vooral genieten van de kinderen en van het samenzijn met hen en onze families.

Een rustige vakantie. We gaan er allemaal geniet van hebben.

Bijna

Kijk zie, het is bijna vakantie en dat zal nodig zijn.

Anna loopt doodvermoeid na bijna twee maanden school. Het kan ook moeilijk anders want tijdens de week doet ze geen middagdutje meer en in het weekend maximaal één dag op twee.

Zelie heeft de laatste weken constant hoofd- en buikpijn. Dus gisteren naar meneer doktoor geweest en we gaan eens een fotooken van haar hoofd laten maken, om zeker te zijn dat het geen sinusitus is. Morgen eens kijken voor de openingsuren en dan bellen voor een afspraak op de radiologie. Waarschijnlijk vrijdag dus al. Als het dat niet is, dan zal de vakantie de break zijn die ze nodig heeft om een beetje op adem te komen.

Jan en Louis hebben er iets minder nood aan, alhoewel ik vermoed dat Jan ook opgelucht zal zijn met de vakantie. Louis lijkt zich de laatste weken meer op zijn gemak te voelen op school, maar hij kijkt ook uit naar de vakantie.

En voor mij kan ze niet rap genoeg beginnen, de vakantie. Nog twee werkdagen en dan zit het er er voor mij op. Het stadium van oververmoeidheid ben ik al lang voorbij, dus de komende twee weken zijn meer dan welkom.

Bijna vakantie. Joepie!

Te laat

Zondag is mijn uitslaapdag. Dan blijf ik dus al wat langer in bed liggen. Maar deze ochtend kon het niet. Behalve dat ik dat vergeten was.

Gisteren had ik het nochtans nog gezien in de agenda: deze voormiddag gingen we iets doen met de klas van Zelie. Afspraak in het Design museum om half elf. Maar toen ik deze ochtend om 10u wakker kwam wist ik dat totaal niet meer, en dus draaide ik mij nog even om om dan een half uur later mijzelf eindelijk uit bed te kunnen hijsen.

Toen ik nog 10min later op mijn gemak een koffie zat te drinken en een ontbijtkoek at, vroeg Zelie of het niet vandaag was dat we iets met haar klas gingen doen. Mijn ogen schoten verschrikt open en ik haastte mij recht om mij te gaan aankleden, onderwijl de kinderen aanmanend om zich ook rap aan te kleden.

40min later kwamen we aan in het museum, bijna een volledig uur te laat. Gelukkig was het niet zo erg en konden we nog een deel van de zoektocht meedoen en vooral, we waren nog op tijd om de afsluiting (een theelichtje in elkaar knutselen) mee te maken.

Een klein uur gemist, anderhalf uur nog deelgenomen. Toch geen echt goede beurt te noemen.

Oude doos

Gisteren vroeg den anderen mij wanneer de kinderen geboren waren. Niet gewoon de datum, maar het uur ook.

Zelie en Louis, dat wist ik zo. Zelie op de minuut, Louis op één of twee minuten verschil. Maar voor Jan en Anna moest ik even nadenken. De loop van de dag nagaan van wanneer ik naar het ziekenhuis ben gegaan en waneer die eerste wee er weer was en hoe lang het daarna nog geduurd had. Uiteindelijk kwam ik bij alle twee op een uur uit en ik dacht: give or take 15 minutes.

Maar dan is er uiteraard het internet en beide bevallingen staan ongeveer minuut per minuut op den anderen zijnen blog, en dus ben ik eens gaan kijken naar de exacte uren. En wat bleek: ik zat er bij alle twee op maar een paar minuten naast, veel minder dan ik gedacht had.

Wat nog leuker was dan het juiste uur te vinden was de foto’s terug zien van hun geboorte.  Hoe klein ze waren en hoe ongelooflijk veel veranderd dat ze zijn. Zelfs de foto waar Zelie en Louis en Jan komen kijken. Manmanman. Zijn de kinderen ondertussen al groot geworden (en het stopt hier nog niet).

Ik moet dat meer doen, zo naar foto’s kijken. Dat is zoooo wijs.

Leeg

Zware discussies gehad met de oudste dochter vanavond. Dingen die op school gebeurd zijn die absoluut niet door de beugel kunnen. Dingen waarvan ze blijkbaar niet volledig beseft dat ze ze gedaan heeft, laat staan welke gevolgen ze hebben.

Zij wenen, ik wenen. Praten en luisteren. Argumenten bovenhalen en gevolgen trekken. Proberen naar oplossingen zoeken. Het heeft veel met dit te maken, als niet alles, maar dan met een ander kind.

Wat er ook gebeurd is, het was sowieso niet haar bedoeling om de gevolgen te krijgen die er nu zijn, maar ze zijn er en ik ben er fysiek slecht van. Nu proberen dingen recht te zetten.

De-voor-het-slapengaan-excuses

Ouders zullen dit wel wreed herkennen. Het moment dat ze naar bed moeten en dan plots moet er nog vanalles gezegd of gedaan worden. Net op die moment. Geen vijf minuten ervoor, maar als ze voor de slaapkamerdeur staan of net in bed zitten.

Of ook: ze zitten al in bed en dan een paar minuten later komen ze er weer uit met één of ander excuus. Soms zo vergezocht dat ge u afvraagt welke scenario’s ze zo allemaal hebben zitten bedenken in hun bed vooraleer ze erweer uitkomen met hun verhaal.

Gisteren kwam Zelie zo weer naar beneden: ze had het afwisselend veel te warm en dan plots weer veel te koud. Dat kan dus effectief iets zijn, dus vroeg ik haar bij mij te komen om te zien of ze geen koorts had. Geen temperatuursverandering te bemerken maar terwijl ze bij mij staat zegt ze ook dat ze hoofdpijn, keelpijn en buikpijn heeft. Tja. Hmm. Kan uiteraard, maar zo pas nadat ze al 10 minuten in bed zit? Dus maar terug naar bed gestuurd om te gaan slapen met de boodschap dat als ze de volgende ochtend nog pijn had, we dan wel zouden zien wat ertegen te doen.

Met een zeer beteuterd gezich trok Zelie dus terug naar bed en toen ze ongeveer halverwege de trap was, kwam het ‘beste’ excuus van al. Half wenend zei ze: maar mama, hoe meer ik de trap opga, hoe meer het pijn doet.

Ik verwachtte niet dat ze deze ochtend nog ergens pijn zou hebben 🙂