Tag: Ziek

Er is vooruitgang

De medicatie wordt elke dag afgebouwd, de koorts is al sinds eergisteren weg, geen adrenaline meer, sondevoeding is sinds gisteren verhoogd, gisterenavond was ze ook al een stuk minder gezwollen wat betekent dat haar nieren goed hun werk doen om haar ‘leeg te trekken’ en haar slaapmedicijnen zijn veranderd waardoor ze nu heel langzaam maar zeker zou wakker worden.

Ze verdraagt nu wel de verzorging en gisteren hebben ze haar volledig kunnen wassen, inclusief haar haar. Met al die draadjes en sondes en buizen wil een mens er niet bij stilstaan welke toeren ze allemaal hebben moeten uithalen om dat te kunnen doen, maar het is gelukt. Ze was wel serieus afgekoeld daardoor, maar ondertussen is haar lichaamstemperatuur ook weer op peil.

Deze ochtend was haar bloeddruk dan weer hoog en haar hartslag nogal langs de lage kant (niets alarmerend) wat betekende dat ze opnieuw een nieuw evenwicht moesten zoeken tussen de verschillende medicijnen, maar wel een nieuw verminderd evenwicht. Weer goed nieuws dus.

Het zal niet van vandaag op morgen gaan en gisteren heeft de verpleging nog gewaarschuwd dat ze nog steeds niet uit de gevarenzone is, dat het best mogelijk is dat ze twee stappen vooruit zet om er dan weer eentje achteruit te zetten, maar zolang het er meer vooruit dan achteruit zijn ben ik al content.

Tijd, die kan ze met hopen krijgen. Alle tijd die ze nodig heeft, zolang ze maar blijft voortvechten en beter wordt.

Dank

Een kort woordje van dank.

Aan iedereen die een sms-ke stuurde, of een commentaar achterliet hier of bij Michel, of een bericht prikte bij Facebook, of een telefoontje deed, of een mailke stuurde, of … of…

Bedankt.

En ik weet dat er nog mensen niet gewaarschuwd zijn, maar bellen, dat kan ik echt niet opbrengen, dus sorry als jullie het via via (maar) te weten komen.

Lichtjes in het duisternis

Het zijn er kleine, maar het zijn er toch. Anna is nog steeds in kritieke toestand, maar sinds vorige nacht stabiel en dat is al langer dan sinds het begon en dus een goed teken.

En daarom kunnen ze kleine dingen doen: haar bloeddruk is gestabiliseerd zodat ze de adrenaline kunnen verminderen zodat ze nu toch weer over haar hele lichaam mooi doorbloed is (tot gisteren ijskoude handen en voeten en dus kans voor afsterven en zo), haar ademhaling is beter, of beter: haar beademing gaat beter, haar lever was gisteren ook al terug naar normale grootte gegaan. Vandaag letten ze extra op haar urineproductie omdat haar nieren nu blijkbaar aan de beurt zijn om ‘hun’ crisis te maken, maar voorlopig valt alles nog binnen de perken.

Het kan nog altijd alle kanten uit, maar met die verbeteringen zien we het toch allemaal al een beetje positiever. Gerustgesteld zijn we nog niet, dat zal pas komen als ze niet meer kritiek is. Hopen dat dat rap gebeurd.

En ondertussen klampen we ons vast aan strohalmen. Hopelijk zijn ze goed verankerd.

(On)Gerust

Deze voormiddag in het ziekenhuis doorgebracht en alhoewel ik daar niet echt iets kan doen, ik voel me ongelooflijk op mijn gemak daar.

Want dan zie je haar en zie je de verplegers en dokters bezig, je krijgt uitleg en kan haar vasthouden, al is het maar aan de toppen van haar vingers of over haar voetje wrijven.

Deze namiddag zal Michel daar zijn en is het aan mij om mij constant af te vragen hoe het gaat, of ze goed/slecht/niet reageert op medicijnenwissel of -afbouw, of ze stabiel blijft of vooruit of achteruit gaat.

Want deze namiddag ga ik mij met de andere kinderen bezig houden, daar hebben zij ook recht op. Ze worden nu fantastisch opgevangen door mijn schoonmoeder en vanavond gaan ze op logement bij mijn zus. Vanavond mag ik dus alleen aan Anna denken.

Nog eventjes nu aan Zelie, Louis en Jan denken.

Explosie

Die snotvalling van dinsdag is niet verbeterd. In tegendeel. Ze is uitgegroeid tot een mooie sinusitis.

De hele rechterkant van mijn hoofd voelt alsof er iemand constant op zit te beuken. Het snot is uiteraard niet verminderd. Snuiten is alleen serieus pijnlijker geworden.

Gelukkig heb ik morgen een dagje vrij genomen. Nu maar hopen dat de medicatie voldoende helpt zodat ik tegen overmorgen weer genoeg in orde ben om weer te gaan werken.  Als dat niet lukt zal ik eens bij meneer doktoor mogen passeren.

Electriciteitsperikelen

Gisteren waren er blijkbaar serieuse problemen met den electriciteit. Maar zelf heb ik daar maar weinig van gemerkt.

Niet dat ik blind ben of zo, maar ik was gewoon niet thuis en dat helpt. Eerst een zeer sumiere vergadering. Eerder een pro forma ding maar iets dat wettelijk moest gebeuren en kwestie dat we dan toch in orde waren. Daarna nog rap iets gaan drinken en nog wat gekletst.

Toen ik rond 22u thuiskwam kreeg ik dan de mededeling dat er electriciteitsproblemen waren. Net (even) opgelost toen ik toekwam maar ik zat nog niet goed en wel neer en den boel viel alweer uit. ‘Gelukkig’ voel ik mij nog steeds mottig en dus zat ik om 22u30 al mooi in mijn bed zodat ik van de rest van de saga niets meer gemerkt heb.

Niet zo leuk voor den anderen dus (enfin, kwestie van understatement kan dat ook tellen), maar anderzijds heb ik van deze keer wel een zalig lange nachtrust gehad en zo voel ik mij vandaag toch al marginaal beter.

Gelukkig, want vanavond is er weeral vergadering, nu een echte, mét receptie vooraf, en anders zou ik het niet zo erg goed zien zitten hebben.

Zucht

Ik zucht en steun en kreun.

Mijn hoofd voelt alsof het vol zit met watten terwijl mijn neus loopt als een kraan die niet meer toe te draaien valt. Ademen met mijn mond dicht lukt absoluut niet. Mijn hoofd voelt aan alsof het 1000 kg weegt, maar met al dat snot dat eruit blijft komen vind ik dat ook niet verwonderlijk, want waar zit het anders allemaal? Al twee nachten slaap ik ongelooflijk onrustig zodat ik mij ook niet uitgeslapen voel en zelfs moe ben.

Dat ik mij mottig voel is een understatement, maar ziek ben ik niet. Toch niet ziek in de zin van dat ik beter thuisblijf en mij dan verzorg. Want koorts heb ik niet en alhoewel het soms iets moeilijker concentreren is, is mijn denkvermogen (nog) niet aangetast.

Lang geleden dat ik nog een ‘kop’valling heb gehad, maar ik wil maar één ding: dat het rap voorbij gaat.

Verwaarloosd

De perikelen maandag hadden nog een staartje gekregen.

Wegens allerlei omstandigheden stond mijn GSM niet aan die dag. Ik had hem wel bij mij, maar hij stond gewoon niet aan. En het was ook niet nodig dat ik hem aanzette want ik kon toch niets doen moest ik opgebeld worden, wegens vastzitten op de luchthaven.

Net voor we eindelijk de wachtkamer van de dokter binnen mochten ontdekte ik het en zette hem dus aan onder het motto ‘ge weet maar nooit’. Ik die nooit telefoons krijg had nu drie gemiste oproepen. Twee daarvan waren van de school en één van een mama die toen ook mee was op uitstap.

Wat bleek (want gelukkig hadden ze boodschappen nagelaten): Zelie had koorts en ja, wat nu? Gezien de school dus geen antwoord had gekregen en papa blijkbaar ook niet bereikbaar was, konden ze niet veel meer doen dan haar naar huis te laten gaan om 16u. Van de schoolpoort had de-mama-die-ook-meewas haar meegenomen en afgezet aan de muziekschool, want uiteindelijk zat daar niet veel anders op.

Toen ik eindelijk de boodschappen hoorde ging ik door de grond. Zo erg vond ik dat. Gelukkig ging het bij de dokter zelf zeer vlot en ik hoopte dat met een beetje geluk, ik Zelie nog ging kunnen opvangen na de muziekschool.

Pech gehad en haar uiteindelijk net gemist. De sukkel, want tegen dan voelde ze zich dus redelijk ongelooflijk miserabel. Gelukkig zag een gezin Nederlandse toeristen hoe miserabel ze was en ze hebben haar tassen overgenomen om dan met haar naar huis te wandelen. Gelukkig was den anderen ondertussen al thuis zodat ze niet voor een gesloten deur stond.

Dinsdagochtend had ze nog steeds koorts en pijn en dus drong een doktersbezoek zich op. Diagnose: keelontsteking. Ze kreeg antibiotica voorgeschreven en ze heeft daar zo goed op gereageerd, dat ze woensdag al weer naar school wou en kon: koorts weg en keel was draaglijk.

Vandaag verkondigde ze met veel bravure dat haar keel volledig genezen was, met in het achterhoofd de gedachte van ‘nu moet ik die (vieze) siroop niet meer nemen’. De teleurstelling op haar gezicht was de moeite toen ze hoorde dat ze desalnietemin toch haar siroop moest uitnemen.

Het belangrijkste is dat ze erdoor is en dat is maar goed ook, want we hebben een serieus feestweekend voor de boeg.

Even rust

Ja ik weet het. Het was hier niet zo druk als anders, maar vermoeidheid zit daar voor veel tussen. ’t Is niet alsof er niets te vertellen valt. ’t Is gewoon dat ik ’s avond zo moe ben dat ik mij niet meer kan herinneren wat ik nu allemaal wou schrijven.

Zoals dat ik opgeroepen ben om als bijzitter te gaan meetellen bij de verkiezingen. In de namiddag dus. Om 14u of om 16u. Kwestie om u zo lang mogelijk in spanning te laten zodat ge geen al te vaste plannen kunt maken. Bij de vorige verkiezingen mocht ik ook opdagen om te tellen. Tot bleek, toen ik er aan kwam, dat ik eigenlijk pas derde reserve bijzitter was. Derde. Reserve. Toen de tweede reserve toekwam wist ik al dat ik mocht naar huis terugkeren, kwestie dat er toen al genoeg bijzitters aanwezig waren. Maar neen. De voorzitter volgde het boekje en liet ons blijven tot het uur er was. Tegen dat het 14u was (of was dat toen om 13u?) waren alle bijzitters én alle reservebijzitters aanwezig en mochten alle reserves dus beschikken.

Ik begrijp wel dat ze er niet opzetten of ge nu effectief of reservebijzitter zijt. Moesten ze dat doen, dan zouden de reservebijzitters waarschijnlijk systematisch te laat komen of niet komen opdagen. Maar moeten we nu echt blijven als blijkt dat het telbureau al voltallig is zonder u? Enfin. We zien dus wel wat het dit jaar zal geven. Ergens hoop ik dat ik effectieve bijzitter ben. Toen ik nog advocaat was, was ik eens voorzitter en ik heb dat wreed graag gedaan. Ik zou het dus niet erg vinden. Wachten om te horen dat ik niet moet blijven, dat vind ik wel erg.

Of zoals dat er vandaag bezinningsdag was voor de eerste communie. Bij de kinderen op school wordt de eerste communie in het tweede leerjaar gevierd en dus is het dit jaar Louis zijn beurt. Niet dat Louis zijn communie doet, maar ze zitten nu eenmaal op een katholieke school en alhoewel niemand verplicht wordt zijn communie te doen, moet elk kind wel verplicht alle voorbereidingen meemaken. En daar ga ik volledig mee akkoord hoor. Dus een bezinningsdag hoort daarbij.

De bezinningsdag is dus met alle kinderen van het tweede leerjaar én met hun ouders, of tenminste de ouders die zich hiervoor kunnen vrijmaken. Vorige keer waren wij er alletwee bij. Dit jaar moest Michel afblazen op het laatste moment en dus was het ik alleen met Louis … en 67 anderen. Een grote groep dus. We hebben een bezoek gebracht aan de luchthaven van Zaventem, een rondleiding en zo een beetje een blik achter de schermen gekregen. De gids deed zijn rondleiding op maat van de kinderen, maar ik (en nog een heel aantal ouders) vonden het even interessant. Een zeer leerijke, aangename, maar ook vermoeiende dag dus.

Of zoals dat er hier weer iets rondhangt. Vorig weekend is Anna op zondagochtend wakker geworden met lichte koorts. Tegen dat wij opstonden was zij voor de TV weer in slaap gevallen maar tegen de middag was er niets meer te merken. Diezelfde namiddag heeft Louis zijn volledige middagmaal weer uitgek*tst en daarna niets meer. Vandaag is Zelie met koorts thuisgekomen maar nu lijkt het erop dat het niet iets van korte duur zal zijn. Een dokterbezoek lonkt dus morgen.

Maar vanavond lonkt eerst een vroege nacht.