Tag: Ziek

Schuldgevoel

Schuldgevoel, dat is iets dat ik niet zo gauw heb. Vraag maar aan den anderen: hij doet wel wreed zijn best om er mij af en toe een aan te praten, maar dat lukt hem niet zo goed. Ik kan nogal goed rationaliseren.

Maar kijk zie: nu heb ik er toch een. Eentje voor iets waar ik op zich niet echt iets aan kan doen. Maar het betreft één van mijn kinderen en dan is het toch moeilijker om dingen weg te rationaliseren. Nochtans, de ratio is er, maar het schuldgevoel blijft.

Het zit namelijk zo: ik ben ongeloofelijk gevoelig ‘in’ mijn mond. Net zoals Bruno regelmatig last heeft van aften, het ik last van ‘muilplaag’. Een schoon woord nietwaar? Wat het juist is, weet ik niet. De naam heb ik van mijn vader die er ook gevoelig aan was (is?). Maar het resultaat is dat mijn tong (en in zeer erge gevallen mijn kaken ook) vol komt te staan met kleine blaasjes. Pijnlijk, het heeft geen naam. Het brandt en prikt en voelt alsof uw tong uit rauw vlees bestaat. Eten is een marteling en als tiener was dit dé gelegenheid om af te vallen (niet dat ik dat toen nodig had: ik was zo’n graatmagere tiener) want het enige dat ik toen kon eten was yoghurt. Als het zeer erg is praat ik alsof ik teveel gedronken heb. Het extra nadeel aan de toestand is ook dat de helft van de smaak weg is, mede door het spoelen met ontsmettende mondwaters.

Tijdens mijn zwangerschappen was ik er blijkbaar extra gevoelig aan: weken aan een stuk liep ik ermee rond. Het moet één van de enige nadelen geweest zijn toen ik zwanger was. Gelukkig at ik toen sowieso veel yoghurt en met de nodige behandelingen (vooral spoelen) kon ik de pijn genoeg onderdrukken om normaal te functioneren en vooral: te eten.

In al die jaren dat ik samen ben met Michel heb ik hem nooit besmet en ook de kinderen hebben er nog nooit last van gehad, tot vorige vrijdag.

Een goede week geleden kreeg ik weer een opflakkering. Vrijdag kwam Jan thuis en toen we gingen eten begon hij te huilen: zijn tong deed heel veel pijn en hij kon niet eten. Mijn hart sloeg een paar slagen over en ik hoopte dat het iets anders zou zijn en dat het tegen zaterdag zou voorbij zijn. Geen geluk. Zaterdagnamiddag begon hij weer te klagen en tegen de avond was hij bijna onophoudelijk aan het wenen van de pijn. Toen we thuiskwamen heb ik hem laten spoelen en heb ik hem een zuigtabletje gegeven dat verdovend werkt. Zondag was het hetzelfde scenario: in het begin van de dag geen vuiltje aan de lucht, maar naarmate de dag vorderde begon hij meer en meer pijn te krijgen.

Ik dacht nog even om te wachten om naar de dokter te gaan tot vanavond, maar toen hij deze ochtend al begon te klagen over pijn, heb ik maar direct mijn baas gemaild dat ik later zou zijn: dat doktersbezoek was dringender.

De dokter heeft bij Jan gekeken en ook bij mij en bevestigd wat ik al wist: gans zijn mond is ontstoken. Geen blaasjes bij hem, maar rood rondom: tong, kaken, verhemelte. Bij mij is het alleen mijn tong, in verhouding dus niets. Voortdoen zoals ik bezig was met bijkomend advies: hem ook iets pijnstillends geven (en mijzelf ook). Stom kieken dat ik ben was ik dat kleine detail volledig uit het oog verloren.

Kwa schuldgevoel kan het dus tellen. Sowieso ben ik verantwoordelijk want die gevoeligheid heeft hij duidelijk van mij en misschien heb ik hem deze keer wel gewoon besmet. Ik probeer er altijd extra op te letten als ik een aanval heb dat de kinderen toch niet van iets eten of drinken dat ik eerder heb vastgehad. Misschien heb ik deze keer gewoon niet goed genoeg opgelet.

Bummer dus. Jan ziet af en wie weet hoe lang het nog zal duren en het is allemaal mijn fout.

Beter

Het is beter vandaag. Minder watten en een fractie minder snot. Geen brandende ogen meer. Dus het is beter.

Daarvoor mag ik mijzelf eigenlijk wel een pluim geven: het was gisteren vergadering en in plaats van achteraf nog enen te gaan drinken ben ik met gruwelijk veel spijt in het hart, maar toch met veel vastberandendheid huiswaarts gekeerd, met als resultaat dus dat ik mij vandaag niet zo mottig voel.

Een geluk ook want het was vandaag druk in huis: de keukenmens was er om allerlei dingen te doen én de aannemer kwam vandaag om het stuk muur in te smijten voor de nieuwe trap en samen met de aannemer kwam de architect ook regelmatig binnenwandelen. Ik heb heel even met de gedachte gespeeld om samen met Anna een middagdutje te doen maar toen ik de drilboor hoorde heb ik daar maar vlug van af gezien.

Gelukkig is vrijdag een korte schooldag zodat ik om iets na half drie al het huis kon verlaten en eens terug thuis met de kinderen onmiddellijk weer vertrokken ben om allerlei boodschappen te doen.

En zo kwam het dat we tegen 18u eindelijk thuis kwamen en de muur eruit lag … en ons hele huis onder een laag stof zat. De nadelen van verbouwingen dus. Het rare aan dat stof eigenlijk: er was veel meer stof in onze living dan in de keuken. Misschien ergens logisch want de living ligt bovenaan de trap, maar toch. De aannemer heeft het grootste deel van de vuiligheid opgeruimd en is zelfs gepasseerd met zijn stofzuiger. Terwijl hij beneden bezig was ben ik boven beginnen stofzuigen en afstoffen. Eens de aannemer vertrokken was heb ik dan maar de benedenverdieping eens goed gedweild, anders zou het werk boven voor niets geweest zijn. Niet dat het nu kraaknet ligt, maar het is tenminste weer leefbaar en we gaan geen kilo’s (bouw)stof meer over en weer verhuizen.

Bijna genezen dus en ook geen rug meer. Morgen naar Planckendael met mijn papa en broer (én partners en kinderen en al). Ik hoop dat ik nog, of beter ‘weer’, op mijn benen kan staan dan.

Ziek

Geen kinderen deze keer maar Nephthys. Vorige keer was het vals alarm, deze keer dus niet.

Toen ik bij de dierenarts was vroeg hij wat er mis was. Tja, daarvoor was ik daar dus, maar wat wij opgemerkt hadden was dat de poes wankel op haar poten stond, amper at, graatmager aan het worden was en zich wegstak en als poezen zich wegsteken, dan is het mis.

Onderzocht en de diagnose was: ‘een’ infectie. Welke, dat is een raadsel, maar dus wel ‘een’ infectie. Ze had 39,9 °C koorts wat blijkbaar zeer hoog was voor een poes (ze mogen maar tot 40 °C gaan) en ze kreeg ter plekke dan ook een spuitje antibiotica. Ik kreeg een voorschrift mee voor medicijnen thuis te geven en de opdracht om haar dinsdag terug te gaan tonen om te zien of ze goed (genoeg) reageert.

Dat was woensdag en dat spuitje deed wonderen: een paar uur later liep ze al weer rond en at al iets meer ze en de dag nadien at ze haar eten op én dat van Osiris. We hebben dus eten mogen bijgeven. Sindsdien loopt ze weer rond alsof er niets aan de hand is.

Zelf medicijnen geven moest pas vanaf vrijdag, tot zo lang was dat spuitje werkzaam. Het was siroop en ik had dus gevraagd hoe ik dat het best gaf. Ik had een spuitje meegekregen om de juiste dosis in te doen en ik moest haar aan haar nekvel vastpakken, haar hoofd lichtjes omhoog doen en dan de vloeistof zeer langzaam langs de zijkant van haar mond erin spuiten. Automatisch zou ze het dan wel oplekken/inslikken.

Dat was het scenario vrijdag, zaterdag en deze ochtend. Deze namiddag lag ze mooi te slapen en heb ik haar gewoon over haar kopje geaaid, haar kin lichtjes omhoog gedaan en dan de vloeistof langszaam in haar muil gespoten. Ze bleef mooi liggen, likte alles mooi binnen en ging toen verder slapen.

Zo een gemakkelijk en lief beest dat dat is zeg. Ik denk dat we dindsdag toch een goed rapport zullen krijgen en als dat zo is, direct een afspraak maken om haar te laten steriliseren.

Bummer

De eerste week van de Paasvakantie zit er bijna op. Nog één dagje en dan is het voor mij afgelopen. Dan mag ik terug gaan werken en mogen de kinderen naar de opvang/peutertuin/sportkamp.

En juist vandaag krijgt Zelie koorts. Ze is eigenlijk eergisteren al beginnen klagen over hoofdpijn, maar vandaag is het dus doorgebroken. Ziek. Op het einde van de vakantie.

Hopelijk is het dus een klein virusje dat tegen morgenavond ten laatste opgeklaard zal zijn, zoniet zal het maandag geen sportkamp zijn voor Zelie en geen werkdag voor mij.

Timing is everything en deze valt niet goed uit.

Daar gaan we weer

Overlaatst was ik één of andere vroegere post aan het zoeken en toen ik rap over de oude berichten scrollde viel het mij op hoeveel keer ik de woorden ‘virus’, ‘ziek’ en één of meer van de kindernamen (in combinatie dus) tegenkwam.

Kinderen zijn ongelooflijk veel ziek als ik het zo bekijk en als je er vier hebt nog meer want dan wisselen ze elkaar nog af ook: is het den enen niet, dan zal het den anderen wel zijn en uiteraard besmetten ze elkaar. Maar toch vergeet ik dat altijd. Elk jaar opnieuw denk ik: vorig jaar was het zo erg niet, maar moest ik terug gaan kijken dan vrees ik dat het eigenlijk toch even erg was.

Juist maar om te zeggen dat er hier dus weer een zieke in huis is. Ik was gewaarschuwd geweest vorige donderdag toen ik Anna ging afhalen: er is rotavirus in de peutertuin en donderdag waren er al maar 8 kindjes meer aanwezig (op de 20). Allemaal geveld door koorts en diarree (daarom dus niet noodzakelijk het rotavirus hé).

Maar vrijdag ging voorbij zonder veel problemen. Anna’s stoelgang was wel niet zo stevig maar van echte diarree kon je niet spreken. Zaterdagochtend ook nog niets te merken, maar tegen de middag leek het al minder. Maar dan moet Anna haar dutje doen, dus weet ik het maar daaraan.

Tot ik ’s avonds thuiskwam met Zelie en Louis die ik van de scouts had afgehaald. Bleek dat Anna vier uur geslapen had (waar ze er anders een goede twee slaapt) en ze zag er toch een beetje zielig uit.

anna-en-jan-in-zetel.JPG

Zondagochtend heeft ze dan overgegeven (meer slijm dan echt overgeefsel) en vanaf de middag ging het bergaf. ’s Middags sliep ze ook veel minder dan zaterdag en haar stoelgang was al serieus liquide. Nu was er geen twijfel meer dat ze ziek was. Toen ik haar ’s avonds om kwart voor zeven in haar bed stak voelde ze koortsachtig en was ze blijkbaar zo content om te mogen gaan slapen dat ze zelfs geen kik gaf.

Deze ochtend stond ze dan op met koorts: 39 °C. Kan dus al tellen qua ziek zijn en dus werk ik vandaag en morgen thuis en morgenavond zullen we de situatie nog eens evalueren.

Of Anna rotavirus heeft weet ik niet, maar ik betwijfel het eigenlijk, eerder een serieuse buikgriep, iets dat ook ferm de ronde doet naar ik mocht horen. De koorts die ze deze ochtend had was er vanavond al niet meer en erg ziek gedraagt ze zich niet: iets aanhankelijker maar eigenlijk wel vrolijk en actief genoeg. Haar eetlust is niet je dat, maar met Anna schommelt dat sowieso: ze is toch wel de meest kieskeurige van de vier (alhoewel Jan ook wel een bod kan doen). Ze drinkt wel veel en slaapt goed en meestal, als ze echt erg ziek zijn, slapen ze niet goed door.

Ik heb er dus wel een goed oog in en vooral hoop, want hoop doet leven. Uiteraard hou ik het goed in het oog, maar voor elk beetje koorts en diarree naar de dokter lopen dat doe ik niet (meer). Even afwachten dus of ze het uit kan zieken en als er geen verbetering is dan zullen we de dokter alsnog een bezoekje brengen.

Vervolgverhaal

Ja, wat dacht ge: de soap is nog lang niet voorbij.

Zelie haar keelpijn was gisteren zo goed als voorbij, ze had weer kleur op haar wangen en ze gedroeg zich relatief gezond, dus dacht ik vandaag terug naar het werk te kunnen gaan werken. Maar toen ze deze ochtend opstond zag weer lijkbleek en had ze weer buik- en hoofdpijn. Ze is toch al ziek van vorige vrijdag, dus was het tijd voor een nieuw doktersbezoek.

Meneer dokter onderzocht haar en ja hoor, haar keelontsteking is genezen, maar haar klieren zijn nu gezwollen en ze had pijn in de streek van haar appendix. Besluit: bloed af laten nemen voor verder onderzoek naar 1. een (zwakkere variant van) klierkoorts en 2. ontsteking van haar appendix. Direct van de dokter naar het labo getrokken en deze avond mochten we al bellen voor de resultaten.

Haar bloedonderzoek is goed teruggekomen: niets buitengewoons, oef. Gewoon een virale ontsteking dus en Zelie moet het uitzieken, er zit niets anders op.

Gelukkig heb ik maandag genoeg werk meegenomen voor de hele week, alhoewel ik morgen toch naar Brugge ga mogen trekken: moet nog een paar dingen regelen voor overmorgen want dan hebben we ons ‘kerst’diner van het werk.

Zelie is wel een gemakkelijke zieke. Soms klaagt ze wel van pijn, maar over het algemeen is er niets aan te zien, gedragswijs dan. Uiterlijk is er dan weer iets te zien want veel kleur heeft ze niet. Een paar daagjes rusten en hopelijk is ze tegen maandag dan opnieuw volledig in orde.

Een nieuwe soap

Vorige week had Louis het zitten, deze week is het aan Zelie. Of eigenlijk niet volledig: vrijdag kon Louis weer naar school en is Zelie thuisgebleven wegens ziekte.

Nochtans is het niet hetzelfde dat ze hebben/hadden, of misschien wel maar is het bij Louis niet volledig doorgebroken? Louis is uiteindelijk twee dagen thuis geweest, woensdag en donderdag. De eerste dag koorts en lusteloos/zielig en niet willen eten. De tweede dag heeft hij ontbeten en ’s avonds gegeten en dat leek de goede kant op te gaan, maar hij had nog lichte koorts. Vrijdag blaakte hij weer van gezondheid en is hij naar school gegaan.

Maar die vrijdagochtend stond Zelie dan weer op met vreselijke buikpijn en ook hoofd- en keelpijn. Die buikpijn, daar had ze de dag voordien eigenlijk ook al over geklaagd. We moesten bij de NKO-arts langs voor controle van haar buisjes (alles tip top in orde) en daarna was ze nog geen sikkepit beter. Dan maar thuis gebleven. Zaterdag bij de huisarts langs en bleek dat ze een keelontsteking heeft. Zondag was het nog hetzelfde: klagen over hoofd-, buik- en keelpijn en vandaag was het nog niet beter. Het verslechtert niet, maar verbetering zie ik er voorlopig ook nog niet in.

Vandaag dus voor de verandering nog maar eens met Zelie naar mijn werk om werk af te halen en thuis te kunnen werken. Nog een geluk dat ze daar zo soepel zijn op dat vlak, maar hopelijk is ze vlug weer beter.

Dubbel

Toen ik gisteren Louis afhaalde van school klaagde hij over hoofd- en buikpijn. Tegen dat we thuis waren was hij al goed warm en heb ik hem gezegd maar boven in de zetel te gaan liggen, waar hij een kort dutje heeft gedaan.

Hij is samen met zijn broer gaan slapen om 19u. Normaal is dat zeker een half uur later en hij was er niet echt mee akkoord, maar, legde ik hem uit, het is geen straf om vroeg in uw bed te kruipen als ge u niet goed voelt. Uiteindelijk is hij zonder verder protest gaan slapen. Ik denk dat hij wel voelde dat het toch het beste was.

Deze ochtend ging ik de kinderen wakker maken. Eerst bij de meisjes en Jan moet iets gehoord hebben want hij stond plots aan de deur. Dan maar naar Louis gaan kijken en hij was ook al wakker en stond naast zijn bed in het donker. Ik moest er maar aankomen en ik wist al dat hij koorts had, dus heb ik hem gezegd terug in bed te kruipen en nog wat te slapen nadat hij siroop had gekregen: hij mocht vandaag thuisblijven bij papa.

Twee zieken thuis vandaag. Gelukkig is Michel zijn been toch al (marginaal) beter en uiteindelijk zal Louis wel doen wat hij het liefst doet: TV kijken. Zoveel problemen zal Michel er dus niet mee hebben en anders ben ik maar een telefoontje (en een kleine 50 km) verwijderd.

Toch geen leuke manier om het nieuwe jaar in te luiden. Ik hoop dat het een resultaat is van oververmoeidheid na de drukke vakantie en het opnieuw aanpassen aan het vroege opstaan om naar school te gaan. We zien wel vanavond.