Tag: zwangerschap

Het is het een na het ander.

Overlaatst zei ik nog tegen iemand: maak mij een lijst met alle “problemen” die een zwangerschap met zich mee kan brengen, en ondertussen kan ik zowat alles aankruisen. En ik vermoed, wat nog niet gepasseerd is zal wel nog komen:(

De pijn tussen mijn benen is voorbij (zeer goede oefeningen dus) maar nu zit mijn onderrug sinds eergisterenavond volledig geblokkeerd. Enorm pijnlijk en al wat ge wilt, maar vooral praktisch zeer lastig.

Gezien Michel zijn rug gebroken heeft moet ik help van hem niet rekenen in het departement van het “heffen” en moet ik andere oplossingen zoeken.

Zolang ik mij kan bukken door volledig door mijn knieën te zakken valt het nog mee, maar zodra ik mijn rug moet buigen verga ik van de zeer. En dan zijn er bewegingen die ik maak die ik blijkbaar niet zou mogen maken want de pijn is dan plots zo erg dat ik (letterlijk) door mijn benen zak.

Jan in zijn bed steken is dus een “uitdaging”: hij slaapt nog in een spijlenbedje en ik moet hem dus over de spijltjes in zijn bedje leggen, slaapzak aandoen en toedekken. De meest afschuwelijke houding dus.

Eens hij erin ligt is er weinig probleem gezien ik het meeste kan doen met mijn armen door de spijltjes. Hem erin leggen kan ik natuurlijk niet door hem door de spijltjes te steken 🙂 En hem erin leggen zonder mijn rug te buigen is nogal onmogelijk.

Dus liet ik hem “vallen” in zijn bedje vanop zo’n 2 cm boven zijn matras. Blijkbaar net laag genoeg, maar toch. Maar gisteren heb ik de oplossing gevonden: ik zet hem op zijn voetjes in zijn bedje en hou zijn handjes vast als hij zich neerlegt. Véél minder pijnlijk.

En vannamiddag gaan we naar mijn schoonouders zodat ik de kinderen zou kunnen wassen in bad: ik zie mij dat dus helemaal niet alleen doen en heb dus de hulp van mijn schoonmama ingeroepen … die gelukkig wou helpen. Of beter, kon helpen nu ze thuis is.

Vanavond zal ik dan (weeral) naar mijn zusje trekken om de nodige martelingen te ondergaan zodat ze mijn rug kan “mobiliseren”: ze durft in dit stadium van mijn zwangerschap het risico van “manipuleren” niet meer te nemen. Niet dat ik het verschil weet, maar ik zei haar: alles wat ge kunt doen zal beter zijn dan niets 🙂

Michel heeft me een week of twee eens verteld dat hij info krijgt over hoe “de” zwangerschap zo per week verloopt: wat de “symptomen” en zo kunnen zijn. Het is eens tof dat ik dat ook te weten kom … samen met de rest van zijn bloglezend publiek. 🙂

Dat indalen, dat mag wel gebeuren. De kleine drukt momenteel op de verkeerde plaatsen in mijn buik als ik op mijn rug lig. Het resultaat is dat ik onpasselijk wordt als ik te lang op mijn rug lig. Dus in de zetel liggen is ook niet al te comfortabel. Maar ik vermoed dat er wel iets van is, want ik heb de indruk dat ik de laatste twee dagen (avonden) weer (langer) op mijn rug kan liggen.

De aambeien wil ik wel vermijden, maar hoe doe je dat en heb ik ze eigenlijk nog niet? Mijn stoelgang is niet meer echt soepel en pijnloos, maar wil dat zeggen dat ik aambeien heb? Het is nu hetzelfde scenario op dat vlak als bij de andere drie. En als ge aambeien hebt, gaan die dan vanzelf weg (zo na een zwangerschap) of is dat “voor altijd”?

En verder probeer ik zoveel mogelijk variatie in mijn dieet te brengen en het gezond te houden en neem ik mijn vitaminepillen rigoreus. Dat “gezond houden” is eigenlijk alleen overdag want ’s avonds snoep ik vooral (chocolade en chips) . Ik weet het, niet zo goed en zeker niet gezond, maar uiteindelijk is dat niet iets zwangerschapsgebonden bij mij. Ik ben geconditioneerd om ’s avonds voor de TV te snoepen en dit als sinds bijna zo ver als ik mij herinner. Het doet blijkbaar niets negatiefs voor mijn gewicht en ik heb ooit horen zeggen dat chocolade zelfs goed is voor ontwikkelende babies: ze zouden er rustiger van worden … en als ge dat niet gelooft dan maak ik u wel iets anders wijs 🙂

Het helpt dus om oefeningen te doen!

Gisterenavond er een paar gedaan en vandaag kan ik al veel beter lopen. Het is nog niet volledig voorbij, maar tenminste draaglijk.

Voor de geïnteresseerden, het is heel simpel en helemaal geen inspanning:
op de rug liggen, knieën gebogen, voeten plat op de grond. Knieën zachtjes opzij laten “vallen” tot ge niet meer verder kunt. Niet inhouden omdat het pijn zou kunnen doen. Dan traag (maar niet overdreven) knieën weer samen brengen. Herhalen en voila.

Simple comme bonjour. 🙂

Ik had het al geschreven: met deze zwangerschap krijg ik alle mogelijke “nadelen” van het zwanger zijn, daar waar de vorige drie zo goed als volledig probleemloos waren.

Eén pijn weg en een ander in de plaats. ’t Is een straatje zonder eind.

Gisteren bij zus-lief geweest voor mijn stijve schouder en rug en haar mirakelhandjes hebben heel goed gewerkt: niets meer van pijn. Ik kan opnieuw probleemloos ademen en slapen zonder pijn.

Edoch, daar vertrokken met pijn aan de verbinding tussen mijn benen en lies en deze ochtend was het alleen maar erger. Ik kan nu amper lopen. Een geluk dat op de fiets rijden een andere beweging is die duidelijk minder pijnlijk is (eigenlijk pijnloos) of ik had deze ochtend rechtsomkeer gemaakt naar huis. Ik probeer het lopen dus zoveel mogelijk te vermijden (voordeel van een bureaujob) maar jammer genoeg moet ik regelmatig naar de printer hobbelen.

Het is geen zicht. Nog erger dan een oud vrouwtje van over de 100.

Enfin, vanavond oefeningen doen en hopen dat het gauw over gaat. Fingers crossed.

Wat ik gevreesd had is uitgekomen.

Ik heb sinds een paar dagen een stijve schouder. Een slaappositie vinden wordt alsmaar moeilijker en uiteindelijk kan ik niet anders dan op mijn zij slapen: op mijn buik slapen is om overduidelijke redenen niet meer mogelijk en als ik op mijn rug lig word ik na een tijdje onpasselijk.

Het moet nu een goede week zijn dat mijn schouder stijf is. Gezien het niet beterde en ik nogal gevoelig ben voor stijve nekken vreesde ik voor “uitbreiding” en ja hoor: deze middag is het “gedaald”: niet alleen mijn schouder is nu stijf maar ook de zone op mijn rug tussen mijn schouderbladen. Het maakt het pijnlijk om te ademen.

Ik tel af: nog drie maanden en ik kan weer op mijn buik slapen. Joepie.

Ondertussen misschien dringend tijd voor een bezoekje aan mijn zusje, mijn fantastische kinesiste/osteopate (Sofie Pattyn in Oudenaarde voor de geïnteresseerden :)).

’t Heeft nog zo’n voordelen zo’n weblog: ik kan klagen zonder mij schuldig te voelen gezien ik toch niemand dwing om dit te lezen 🙂

Zwanger zijn op uw 35ste is toch geen aanrader. Fysiek dan toch niet. Ik merk meer dan duidelijk het verschil met de vorige keren.

Bij Zelie kon ik volop genieten. Gewoon zalig. Alle veranderingen in mijn lichaam meemaken, een echte ontdekkingstocht. Zeker als ze voor het eerst bewoog: is dat nu de baby, of iets anders? Was dat nu nog een beweging? Michel, voelt gij iets? … Wreed wijs. Bovendien zo goed als geen enkel ongemak gehad. Alleen in de 2e maand een paar dagen misselijk geweest (nooit moeten overgeven), en dat was ook al niet overdreven: het was voorbij voor ik het doorhad. Fysiek wel een beetje problemen: geen enkele striem gekweekt maar wel een kleine spatader ontwikkeld (die evenwel geen pijn deed en/of doet) en de wervels in mijn rug die beginnen klemmen zijn. Vooral dat laatste is zeer pijnlijk geweest tussen mijn 6e en 8e maand en dan plots, op 8 maanden, niets meer.

Het was dus voornamelijk genieten en vol ongeduld (zeker die laatste maand) uitkijken naar de geboorte. Ook nooit bang geweest voor de bevalling. Het heeft immers geen zin u ongerust te maken voor iets dat ge niet kent en absoluut niet kunt inschatten, dus waarom bang zijn. Nee, gewoon zalige zwangerschap.

Bij Louis meer van hetzelfde. Genieten. Nog beter deze keer want niets van misselijkheid en mijn rug begon pas in de 8e maand pijn te doen. Bovendien was Zelie een heel zelfstandig kindje, niet echt een schootjeszitter, dus moest ik mij niet veel forceren om haar op te pakken en zo. Toch niet tot de 8e maand (weeral) toen Zelie gelijk begon door te krijgen dat er een verandering op til was en ze zeer aanhankelijk werd. Al bij al, geen problemen.

Ook Jan weinig problemen: mijn rug is na al die jaren relatief gestabiliseerd en zeker met de fantastische hulp van mijn zus (een zeeeeer goede kinesiste/osteopate – reclame :)) was de pijn volledig onder controle. Wel meer moe en ik merkte ook al duidelijk het verschil tussen zwanger zijn op uw 28ste en op uw 33ste, maar toch nog veel genieten.

Nu daarentegen, veel minder. Als ik enige indicatie ben, dan heb ik medelijden met alle vrouwen die op deze leeftijd nog moeten beginnen aan kinderen. Ok, ik weet wel, het is zwaarder omdat ik er al 3 heb rondlopen, maar toch. De eerste 3,5 à 4 maanden constant misselijk (wat ik dus nooit heb gehad bij de andere 3) . Constant doodmoe, hoe veel ik ook slaap. En vooral fysiek heb ik nu last. Ik voel me als een vrouwtje van 80, totaal krakkemikkig en versleten. Alles doet zeer: benen, rug, armen, … Lopen is pijnlijk, ik ben direct buiten adem, heb totaal geen kracht (die ik nochtans nodig heb want Jan wil nog niet altijd lopen, zeker niet als hij moe wordt) en bukken moet ik zeker in “etappes” doen: zeer langzaam en stukje voor stukje met de nodige steun van handen op strategische plaatsen (waar mogelijk uiteraard). Probeer u maar eens het beeld voor de geest te halen van hoe ik Jan in zijn (spijlen)bedje leg :). Veel genieten is er dus niet bij, eerder afzien. En ik moet nog 4 maanden gaan. Ik zou zeggen dat ik het niet echt zie zitten, maar daar is het nu een beetje te laat voor. Dus ben ik aan het aftellen en hou ik mezelf voor dat het het waard is. Moet wel zeker?