Auteur: San

And we’re back?

Het is hier zeer lang stil geweest. Van 17 november 2016 blijkbaar. Dat is denk ik toch het langste dat deze blog heeft stilgelegen. Er zijn nog periodes geweest dat ik wat minder blogde, maar nooit zo lang.

En toen begon het vorige week weer te kriebelen en bleek mijn blog verdwenen. Leve den anderen om dat dus weer in orde te krijgen.

Niet dat er de voorbije maanden niets te bloggen viel, maar ik vermoed dat ik wat (serieus?) overweldigd was. Door A en Z en de impact op ons gezin, op onze kinderen en vooral ook op mij. Ik schreef nog op 11 november 2016 dat het moeilijker werd. Het werd er de komende maanden alleen erger op.

Een aantal van de dingen die we meemaakten kan je lezen bij Michel. Vele dingen zijn niet te lezen.

Ondertussen is dat avontuur afgelopen.

Ik denk dat ik ongeveer tot nu heb nodig gehad om weer redelijk op mijn positieven te komen, en had ik dit een paar maanden geleden gelezen, ik had waarschijnlijk niet zo diep gezeten. Ik had waarschijnlijk veel vroeger aan de alarmbel getrokken. Serieus: lees het artikel want beter kan ik het niet uitleggen.

In tegenstelling tot den anderen had ik die hechtingsstoornis niet onderschat, toch niet op intellectueel niveau: ik begreep zeer goed waar we mee te maken zouden krijgen. Ik begreep dat het heel zwaar ging zijn. In de praktijk was het nog veel en veel erger. Dus eigenlijk wel onderschat.

Toen we aan de alarmbel trokken en de rechter besloot om het verhaal te beëindigen was ik opgelucht. Sindsdien had ik eigenlijk al afscheid genomen. Voor mij was het gewoon aftellen tot het einde van het schooljaar.

Sorry dat ik zo hard klink, maar het was erg en ik was er volledig aan onderdoor aan het gaan. Bij onze kinderen was er ook helemaal geen overschot meer.

Ik vind het afschuwelijk voor die kinderen. Zoals den anderen zegt: het zijn ongelooflijk wijze kinderen, zolang je er emotioneel niet te dichtbij komt. Het zijn ook kinderen met zeer veel potentieel. Dat maakt de situatie ook zo schrijnend.

En neen, ik voel mij niet gefaald. Ik heb geen schuldgevoel (opnieuw: sorry als ik zo hard klink). Mijn gezin, mijn kinderen zijn mijn eerste prioriteit, hoe jammer ook voor A en Z, en nu zij weg zijn zie ik nog meer dat het echt wel nodig was dat ze niet meer bij ons wonen.

Ook voor henzelf: sinds het vonnis was ik ook niet meer de juiste persoon voor hén. Den anderen had de indruk dat het in juni beter ging. Ik niet echt: bij mij gedroegen ze zich nog steeds hetzelfde, maar ik reageerde er minder op: ik had het opgegeven en dat is ook niet wat zij nodig hebben.

Familieuitstap

Maanden geleden was er zieligkijken: Twenty One Pilots kwam naar Brussel en alle vier vonden dat toch wel zeer goed.

Ik ken veel muziek en tegelijk ken ik ook niets: ik ken bandnamen, deuntjes, soms hier en daar een titel van een liedje, maar het verband tussen de verschillende onderdelen leggen zit er niet altijd in. Dus vroeg ik wie dat waren.

Ik denk dat de kinderen toen ‘Stressed out‘ hebben opgelegd en uiteraard deed ik van ‘Ah! Die! Die vind ik wel goed’. Daarna volgden nog een reeks nummers die ik bizar genoeg kende.

Veel palaveren later (gelukkig was het een concert waar het lang duurde vooraleer het uitverkocht was) besloten om dan maar tickets te kopen: voor mijzelf en voor alle 4 de kinderen (én ook voor een vriendin van Zelie): we gingen er een familieuitstapje van maken en voor één uitzonderlijke keer zou een late avond voor Jan en Anna eens mogen.

Begin september was het drama: we kregen de schoolkalender van de basisschool te zien en toen bleek dat de week van Anna’s Ardennenklas samenviel met het concert. Tranen. Veel tranen. Anna zou niet mee kunnen gaan en ze zat daar dus al maanden naar uit te kijken. Het alternatief was gelukkig ook een goede troost.

Het ticket was in no time wel weg: Zelie nam het over als verassing voor de verjaardag van haar beste vriendin … die dus nog 2 maanden heeft moeten wachten vooraleer ze wist dat ze meeging. 2 maanden hebben ze dat kind geplaagd met ’toch jammer dat je er niet bij kan zijn hé’.

Het werd uiteindelijk ook nog spannend voor Zelie want die was zondag ziek geworden: keelontsteking, en zat dus al sinds maandag thuis. Gelukkig voelde ze zich al beter gisteren en met nog wat pijnstillers lukte het aardig. We waren allemaal alleszins opgewonden.

aanschuiven

Soit. Concert zelf dus. Gisterenavond.

Eerst kregen we Bry te zien. Zelie wou absoluut op tijd op het concert zijn om hem te zien. Blijkbaar volgt zij hem al een tijdje op Youtube. En ze had gelijk: zeer zeker meer dan de moeite waard. Goede show, goede set, zeer goede keuze van Twenty One Pilots om hem als voorprogramma te zetten. De zaal was zeer goed opgewarmd en iedereen had er nog meer zin in.

En daarna een half uurtje wachten op de hoofdact en het zat er boenk op, vanaf de eerste noot.  Ambiance, show, energie. Zeer, zeer goed, ondanks dat de akoestiek in Vorst niet altijd je dàt is. Ik heb staan meezingen en -dansen en vooral genoten, zowel van het concert als van de kinderen die hun zo ongelooflijk goed aan het amuseren waren.

De mannen vlogen van hier naar daar en dat was soms ook letterlijk te nemen: op een ik-en-een-gij stonden ze plots tussen het publiek links, dan weer op een podium achteraan, klom de zanger op een soort stelling/paal zodat hij hoog boven het publiek stond, werden ze op handen gedragen door het publiek en speelden ze zo verder, … Machtige avond gehad en niet alleen de kinderen.

Tik op de vingers en een bank achteruit

Donderdagavond viel mijn euro: Anna vertrok deze ochtend op Ardennenklas.

Op zich tijd genoeg om alles in gereedheid te brengen, maar te laat voor iets zeer belangrijk: op mijn werk vragen of ik maandag iets later mocht toekomen zodat ik haar naar de bus kon brengen en haar uitwuiven. Ah ja, want vrijdag was het wapenstilstand en dus was er niemand op het werk.

Een zeer triestige dochter dus toen ik haar vertelde dat ik haar niet naar de bus zou kunnen brengen en ook een beetje geregel om haar daar op tijd te kunnen krijgen mét valies (dankuwel mamie voor het zeer late invallen).

Een groot gezin is dus niet altijd alles en regelen voor 6 kinderen maakt dus dat er al eens iets uit het oog verloren wordt of nét te laat gerealiseerd wordt.

Ik heb haar deze ochtend dan maar iets vroeger wakker gemaakt om nog een dikke knuffel te kunnen geven (ik vertrek normaal gezien al als ze nog slapen) en kijk: vrijdag is ze terug en ik heb beloofd om haar te staan opwachten en niemand die mij zal tegenhouden 😉 (nu wel nog op tijd een kaartje sturen of ik krijg weer slechte punten).

(Geen) rozegeur en maneschijn

A en Z wonen nu al een 3,5 maanden bij ons. Het begin was een beetje lastig: onze huisregels zijn nu eenmaal niet dezelfde als deze waar ze voordien woonden. Of toch niet allemaal.

Maar al bij al ging het toch wel redelijk vlot. Het klikte met onze kinders, de regels begonnen ze te begrijpen de routines kwamen er in.

Tot een drietal weken geleden: A en Z begonnen gedragsverandering te vertonen, en niet in de positieve zin (lees af en toe maar bij den anderen).

In de opleiding hadden ze ons hiervoor gewaarschuwd: de eerste weken gedragen de kinderen zich redelijk voorbeeldig uit angst iets mis te doen en niet te mogen blijven. Daarna wordt het lastiger: eens ze zich op hun gemak beginnen voelen gaan ze meer en meer grenzen aftasten en tegendraads doen.

Het positieve: ze voelen zich dus goed genoeg bij ons om ‘ambetant’ te gaan doen en de grenzen af te tasten.

Het negatieve: ze duwen wel heel erg hard tegen die grenzen, met veel schoppen en sleuren. Het is ongelooflijk vermoeiend, ook voor ons gasten.

Ik houd twee mantras in mijn achterhoofd: ‘Geduld is een schone zaak’ en ‘This too shall pass’.

To sport or not to sport

Er zijn zeker 5 dingen verkeerd met mijn onderrug (scoliose, begin van een hernia, geknelde zenuwen, begin van artrose en nog iets dat ik altijd vergeet, maar die 4, dat is op zich al voldoende). Toen ik de diagnose kreeg zei de dokter: geen ‘spring’dingen meer doen, als in sporten waar veel gesnok aan te pas kwam. Dus o.a. niet lopen. Op zich geen probleem, want ik sport niet graag, maar ik had mij wel op de wachtlijst geplaatst bij Crazy Legs om de Lindy Hop te leren. Ik dans namelijk gruwelijk graag.

Doctor says ‘No’ 🙁

Z is begonnen met zwemlessen. Ze zit in dezelfde club als ons 4 gasten gezeten hebben: ik was daar content van, dus waarom niet. Bovendien geven ze zwemlessen ook in de Rozebroeken, langs ‘onze’ kant van de stad dus en dat is mooi meegenomen.

Wat ook leuk is: er is een baan vrij voor de ouders die willen zwemmen. Enfin, een drietal banen: twee van ongeveer 25 meter (‘ongeveer’ want dezelfde baan opgedeeld in twee met een redelijk breed ponton) en één van 50 meter.

En laat zwemmen nu net één van de (2) sporten zijn die ik wél nog mag doen.

Dus in plaats van 45minuten op de tribune te zitten wachten, kom ik sinds de tweede zwemles samen met Z uit de kleedcabines in zwempak en terwijl zij plonst en spettert en de eerste basis leert over het zwemmen, spring ik gezwind (not!) de 50-meter baan in om ook 45 minuten baantjes te trekken.

De eerste week was zeer lastig: na drie 50-meter baantjes ben ik in de (langste van de twee) 25-meter baan gaan zwemmen. Conditie -0. Maar sinds de tweede week zwem ik in de 50-meter baan en trek, op mijn gemak, zo’n 1250 meter.

Niet slecht voor een beginneling, al zeg ik het zelf *speekselmedaille voor mijzelf*. Nu het tempo nog omhoog krijgen.

Spiekpietjes

Als ge anderen hun blog leest kunt ge nog eens inspiratie opdoen.

Het plan was om deze vakantie op vrijdag op uitstap te gaan. Ik dacht aan de Grotten van Han of de Efteling. Probleem was: A en Z. 4 en 5 jaar, dat is nog heel klein eigenlijk en beide ideëen waren misschien toch een beetje te lastig met hen, alleen al aan de autorit er naartoe denkend.

En toen las ik Lilith haar blog over haar uitstap naar Oostende en ik wist het: de Spiekpietjestentoonstelling zou ideaal zijn: niet te ver, niet pokkeduur en ge moest daarvoor niet ontiegelijk vroeg opstaan om er het maximum uit te halen (het is vakantie voor iets hé).

We hadden dus een zeer gezapige voormiddag. Jan besloot bij zijn vriend te gaan spelen, Louis en Zelie bleven thuis, en zo vertrok ik kort na de middag met Anna en A en Z richting Oostende.

De tentoonstelling was een schot in de roos, volledig op maat van (kleine) kinderen gemaakt. We waren duidelijk niet de enigen die op het idee gekomen waren: de parking stond overvol en er was toch wel een serieus lange rij voor de kassa, maar dus de moeite van het wachten waard.

spiekpietjes-lange-rij

De kinderen kregen elk een eigen audioapparaat om het verhaal te kunnen volgen (vonden ze fantastisch) en daarna gingen we op zoek naar de verborgen spiekpietjes.

We hebben er een kleine 2 uur rondgelopen en de kinderen hebben zich rotgeamuseerd.

Daarna was het tijd om nog even in het fort zelf rond te lopen en uiteraard om richting zee te trekken: je kan toch geen bezoek aan Oostende brengen zonder een wandeling aan/langs het strand te maken.

We hadden geen geluk met het weer: het was al koud om te beginnen en tegen dat we halverwege onze wandeling waren (richting pier en terug) begon het te regenen. Maar ondanks dat was het een mooie – en vermoeiende – wandeling: niets zo zalig als goed ingepakt langs het water te lopen.

Tegen dat we terug aan de wagen waren stond hij er nog moederziel alleen en waren wij toch wel redelijk verkleumd. Blij dat we konden instappen en ons opwarmen.

oostende-eenzame-auto

 

 

Schaap

Jan heeft krullen. Mooie, grote, blonde krullen.

jan-voor-de-kapper

Probleem is natuurlijk: dat haar groeit en die krullen zijn allemaal goed en wel zolang zijn haar droog is, maar eens nat wordt dat platter en dus langer en dan gaat dat wel eens in zijn ogen hangen.

Niet zo handig voor een voetballer.

Hij ziet zijn krullen graag maar weigert om zo één of andere haarband in zijn haar te doen: ‘Ik ga mij niet belachelijk maken hoor’ en dus is het proberen om een evenwicht te zoeken tussen de lengte van die krullen zodat het niet gaat storen.

Niet zo gemakkelijk. Ondertussen was het al zo lang en zo vol dat ik hem liefkozend ‘mijn schaap’ noemde.

En dan is hij het plots beu en laat hij zich kort knippen.

En zo was er dus weer een sessie bij de kapper, waar hij een duidelijk gedacht had van hoe het moest worden.

Hij heeft dat goed gezien: het resultaat mag er wezen 😉

jan-resultaat-kapper

We gaan nu wel een voorraad wax moeten inslaan, want dat kapsel zal niet houden als hij het gewoon laat drogen.

Voetbalvakantie

De herfstvakantie zal door voetbal gedomineerd worden:

  • zaterdag 29/10: thuiswedstrijd tegen SWI Harelbeke
  • maandag 31/10: training
  • woensdag 2/11: thuiswedstrijd tegen Torhout 1992 KM
  • donderdag 3/11: gaan kijken naar KAA Gent-Shakhtar Donetsk
  • zondag 6/11: uitwedstrijd tegen RAC Waregem.

Gelukkig hebben we tussendoor ook nog andere dingen te doen.

Zoals gaan eten bij vrienden, samen met andere vrienden. Het zal dus een zeer vriendelijke/vriendrijke avond worden en ik vrees direct ook een zeer late avond. Iets waar ik wel al een tijdje zeer hard naar uitkijk.

Zoals ons jaarlijks halloweenfeestje, wat organisatiegewijs spannend zal zijn want het valt samen met de training, maar ik heb gelukkig geen werkdag wegens Brugdag op het werk dus tijd genoeg *kuch* *hoest* *proest*.

Zoals een uitstapje ergens doen op vrijdag, wegens dat dat ongeveer de enige dag is dat het mogelijk is als je rekening houdt met de andere activiteiten en dat we er toch minstens één dag op uit moeten trekken.

Zoals de klasuitstap met de klas van Z. Jammer genoeg hebben ze er voor gekozen om naar de Play Beach te gaan (vind ik redelijk een hel), maar als ik mij niet vergis is de akoestiek daar toch marginaal beter dan in Pretland én is het altijd leuk om andere ouders te ontmoeten.

Leve de vakantie!

Overleefd

Geen schaamrood op de wangen over gênante dingen, alleen rood op de wangen wegens blozen over zoveel mooie woorden en dankbaarheid.

Vanavond dus het afscheidsetentje met de oudervereniging en het was zeer, zeer gezellig, aangenaam én lekker. Domestica is écht een aanrader: zeer aangenaam interieur en fantastisch lekker eten.

De sfeer was leuk, de speeches maar licht schaamtelijk maar vooral zeer lovend en het was een fantastische avond om een heel leuk en toch wel lang hoofdstuk in mijn leven af te sluiten.

Bedankt aan alle ex-collega’s en veel succes zowel aan hen als aan de nieuwkomers: mogen jullie even toffe avonden meemaken als ik gehad heb de laatste 10 jaar. Doe dat goed!

Mieke is dead, long live Mieke

De (tijdelijke) nieuwe slogan van toch wel mijn favoriete winkel in Gent.

De winkel is dood, maar niet echt: enkel verhuisd. Van vlakbij in de Baudelostraat naar iets verder in de Burgstraat.

Uiteraard heb ik de hele overgang gevolgd op Facebook en in de lijve: we passeren toch bijna dagelijks in de Baudelostraat en we kennen de uitbaters inmiddels toch al redelijk goed. En ik heb mij meer dan tegoed gedaan aan de stockverkoop (kleedjes voor een appel en een ei, én ze stonden mij nog goed ook, what more can you want?).

navydress

Ik had ook gemerkt dat er een totale stijlbreuk ging zijn tussen de twee winkels, en was zeer benieuwd.

Vandaag dus officiële opening van de nieuwe winkel in de Burgstraat en het is zeer mooi geworden, mede dankzij de fantastische creaties en inzet van de vrienden van Moupila. De nieuwe inrichting past ook veel beter bij het concept van duurzaamheid, met o.a. een prachtige kast volledig gerecycleerd uit een oude plankenvloer en ‘afval’marmer en een in ere herstelde vloer.

Spontaan passeren en binnenspringen zit er niet meer in, maar het is de weg er naartoe meer dan waard.