Auteur: San

Slaap

De laatste week slecht en/of weinig geslapen.

Deze keer had het niets te maken met de kinderen: zij zijn heel braaf geweest en hebben geslapen als roosjes (meestal toch).

Nee, enerzijds ligt het aan mezelfs: nu Michel er niet was bleef ik te lang naar (slechte) TV kijken … omdat ik kon. Anderzijds slaap ik de laatste dagen relatief onrustig, wat wel veel zal te maken hebben met een dikke buik.

Gisteren was ik dan zo moe dat ik ’s middags even boven in de zetel ging zitten en prompt in slaap viel.

Gisterennamiddag gingen we dan op bezoek. Doordat we vroeg moesten vertrekken konden we Jan niet laten slapen, maar we hadden dat nog al eens voorgehad en blijkbaar heeft hij daar zo geen last van. Toen we ’s namiddags terug naar huis kwamen heeft hij wel een 10-tal minuten in de auto geslapen, maar toen waren we ter plaatse en dus meer was dat ook niet.

Tegen 19u20 waren we eindelijk thuis en kon Jan gaan slapen.

En nu is het 9u30 ’s ochtends en Jan slaapt nog altijd! Niet te doen. Ik ben voor de zekerheid gaan kijken/luisteren (ge weet nooit hé), maar hij is vast in het slaap.
Het resultaat is dat ik ook zeer goed (en lang) geslapen heb: ook al was Michel (weer) niet thuis, ik ben voor de eerste keer deze week slim geweest en ben op tijd in bed gekropen. En ik heb (weliswaar niet non-stop) geslapen tot een kwartiertje geleden.

De andere twee kindjes waren wel al wakker vanaf 7u20 maar daarvoor hebben we dan kinder TV. Ik weet het: slechte ouders. Maar ze mogen alleen al kijken in het weekend, dus dat komt goed uit voor ons en voor hen.

Nu ben ik dus lekker uitgerust en klaar voor de dag. Straks gaan we op bezoek bij mijn nicht Katrien (tevens Jan zijn meter) en haar partner Koen dus kan het een lastige dag worden voor Jan en laat ik hem maar slapen.

Update: Jan heeft nog tot 10u30 geslapen!

Superavond

Ik had gisteren een fantastische avond, en dat op meer dan één gebied.

Het begon simpel: voor het eerst sinds eeuwen moesten we weg en konden “the usual suspects” 🙂 ons niet uit de brand helpen. Geen paniek: de oppasdienst gebeld en een babysit gevraagd.

Ze hebben ons Jana gestuurd: 18 jaar en eerste jaar student in Gent. Ik had haar een uur “te vroeg” gevraagd, kwestie dat de kinderen haar een beetje zouden leren kennen. Lief meisje en de kinderen waren direct enthousiast, zelfs Jan die een normaal niet echt van vreemden moet weten.

Een zeer goed begin dus van een nog beter te worden avond.
Dan naar het Comedy Zone festival geweest in Gent met de reeds voordien genoemden.

We hebben Piet De Praitere en Henk Rijckaert gezien. Door omstandigheden hebben we de laatste act moeten missen, maar dat heeft geen enkele afbreuk gedaan aan de avond.

Piet De Praitere kwam traag op gang en de eerste helft vond ik maar zozo: het bracht regelmatig een glimlach op mijn gezicht maar meer ook niet. Eens in het midden van de act begon het evenwel te vlotten en heb ik meer moeten luidop lachen. Al bij al een leuke act.

Bij Henk Rijckaert daarentegen heb ik mij van het begin tot het einde fantastisch gehad: zéér grappig, bij momenten bijna in mijn broek gedaan van het lachen en zelfs een traantje gelaten.

Ik ga hiervoor waarschijnlijk afgeschoten worden maar het herinnerde mij aan de optredens van Toon Hermans die ik heb gezien toen ik een tiener was. Niet het soort humor, maar de hele sfeer van het optreden.

Indertijd toen ik de shows van Toon Hermans (weliswaar op TV) zag lag ik bij momenten te rollen over de vloer en vijf minuten later was ik aan het blijten gelijk een klein kind. Die man wist heel goed verschillende emoties boven te halen wat maakte dat het steeds zeer afwisselend en onvoorspelbaar bleef.

Henk heeft mij zo’n zelfde soort avond gebracht. Soms schaterlachtend, dan gewoon lachend, even kalm luisterend en dan tot tranen toe bewogen worden. Prachtig. En dan vertelt mijnen vent mij nog dat het nog niet af is. Ik moet dus absoluut gaan kijken als het af is. Ik kan nauwelijks wachten.

Na Henk zijn optreden dronken we iets en hebben we onze “invitees” de eigenlijke reden gezegd van de uitnodiging: niet alleen voor een leuke avond uit, maar kwestie dat we Ron en An wouden vragen respectievelijk peter en meter te worden van nummer 4.

Ze hebben beiden aanvaard. De reactie van An vond ik trouwens fantastisch want ze had er gewoon traantjes bij. Wreed wijs.

Niet dat wij religieus zijn of zo: geen van de kinderen zijn gedoopt en nummer 4 wordt dat ook niet, maar ik vind het een leuke gedachte dat er twee mensen zijn die zich “moreel” verbinden om voor je kind te zorgen moest er iets met jou gebeuren.

We zijn dan naar huis getrokken om het te vieren: ik had de champagne koud gezet. Geklonken op het meter- en peterschap en een hapje gegeten en nog een eindje doorgepraat.

De babysit kon daardoor ook iets vroeger weg en het bleek dat alles effectief zeer vlot verlopen was met de kinderen. Dus nog een succes.

Een zeer geslaagde avond dus. Voor herhaling vatbaar. Zeker weten.

Zeef

Een zeef. Dat is mijn geheugen. 

Deze ochtend even de routine omgesmeten: eerst Jan weggebracht, daarna Louis en uiteindelijk Zelie.

(Er stond gisteren namelijk een nota in Zelie’s agenda van haar meester met de vraag contact op te nemen met de school (alleen positief nieuws, niets ergs) en, plichtsbewuste ouders die we zijn, wilden we dat dus eerst en vooral vandaag ook doen. Ja, zelfs Michel ging mee 🙂 Omdat ik normaal gezien Zelie eerst naar school breng rond 7u35, maar haar leraar er op dat uur nog niet is, hebben we dan maar de toer gedraaid zodat we uiteindelijk rond 8u05 op school waren.)

Dus zaten we met zijn vijfen een klein half uurtje samen in de auto en Michel en Louis waren over het een of ander onderwerp onnozel aan het doen. De reactie van Zelie daarop was zeer goed: ze zei constant zo heel droog van “ha ha”. Zo’n “volwassen” reactie van “jullie onnozelaars”.

Waarom mijn geheugen nu een zeef is? Awel, het was echt wel grappig en Michel en ik moesten goed lachen met zowel de reactie van Louis als van Zelie en ik was van plan om het gesprek hier op neer te zetten … en nu weet ik begod niet meer waar het over ging.

Er was v***domme nog geen twee uur tussen toen het gebeurde en ik op het werk was en … alles is weg. Ik kan mij absoluut niet herinneren waarover het ging.

Preseniele dementie? Help!!

Hèhè

Derde avond op rij dat ik alleen thuis ben ’s avonds.

Michel zit plichtsgetrouw zich te amuseren voor Gentblogt op de Comedy Zone en is pas laat thuis. En ik heb eindelijk eens de afstandsbediening én de computer voor mij alleen.

Niet dat ik een computerfanaat ben. Het enige dat ik doe op het machien is dit en spelletjes spelen. Interessant nietwaar 🙂

Maar morgen ben ik ook weg: samen met Michel naar de Comedy Zone … én met mijn nicht en haar “verloofde” én met Michel zijnen besten maat.

Er komt een babysit en wij hebben dus de avond vrij. En of ik daar naar uit kijk.

Suiker

Voor elk van mijn kindjes heb ik de “doop”suikertjes zelf gemaakt.

Al zeg ik het zelf, ik ben nog niet zo slecht in handwerk (meer specifiek haken, patchwork en quilten) én wat nog belangrijker is: ik doe het ook graag, zij het in periodes.

Voor Zelie heb ik een T-shirt gehaakt met streepjesmotief in. Het was in allemaal vrolijke, nogal felle kleuren en het pastte bij het seizoen: eind juni.

Voor Louis heb ik een bloemetje gedaan in Iers haakwerk. Voor de mensen die niets van haken kennen: dat is met reliëf in.

Jan kreeg een wantje, wat ook toepasselijk was voor februari.
Voor nummer 4 ben ik nu al bijna 7 maand mijn hoofd aan het breken. Al verschillende ideeën gehad en verworpen. Eén ding uitgeprobeerd en dat zou te veel tijd in beslag nemen.

Ik ben nu iets nieuws aan het uittesten en het lijkt te lukken. Enige nadeel: om zeker te weten of het zou kunnen lukken moet ik nog tot het einde van de maand wachten omdat de nodige “requisieten” dan pas in de winkel toekomen. Dat betekent jammer genoeg ook dat ik ofwel nu moet proberen blind te werken, ofwel moet wachten tot het eind van de maand … en dat maakt het wel heel erg kort dag om zo’n 50+ suikertjes in elkaar te boksen.
Nog 9 weken te gaan. Better get a move on 🙂

Stress …

Ik had een minimum aan tijd om een maximum aan werk te doen de laatste 2 dagen maar het is gelukt.

Iedereen werd goed achter de vodden gezeten (en werkte gelukkig ook mee) zodat alles deze morgen volledig klaar was en weg kon.

Mijn job werkt constant op (zeer nauwe) deadlines. Maar heel af en toe zijn er van die onmogelijk deadlines (eigenlijk vooral voor de vakanties en nu eens uitzonderlijk na de vakantie) en dan is het alle hens aan dek en, indien het moet, ook thuis werken.

Deze keer gelukkig niet moeten thuis werken, dus het viel al bij al nog mee.

Romantiek

Deze morgen namen Michel en ik uitzonderlijk dezelfde trein.

Heel interessant want dan zitten we zo samen, gezellig tegenover elkaar … en lezen ons eigen boekje 🙂

Opeens schiet het mij te binnen, en ik zeg “tussen haakjes, een gelukkige … eh… dinges… allé, hoe heet dat in het Nederlands … ge weet wel ** + 2 dagen … awel “anniversary” in het Engels”

Michel glimlacht/lacht en zegt “ah ja, gij ook”.

Wij zijn vandaag immers 14 jaar en 2 dagen samen: sinds 30 januari 1992.

Nog goed dat we van dezelfde mening zijn over “belangrijke” dagen 🙂

Beertje

Ramp, oh ramp. Ik ben vanavond “beertje”, Jan zijn knuffel, vergeten in de peutertuin.

Over het algemeen blijft beertje thuis gezien er al een dubbel in de peutertuin is. Maar deze morgen was hij verdrietig en wou hij (thuis)beertje niet loslaten en dus ging hij ook mee naar de peutertuin.

En toen ik Jan vanavond ging halen ben ik dus zijn beertje vergeten.

Thuisgekomen vreesde ik dus het ergste.

Ik ben kalm gebleven en telkens toen hij naar zijn beertje vroeg heb ik hem gezegd dat hij nog bij Moniek (verzorgster) was en dat ik hem een andere knuffel ging geven.

Maar wat raadt ge. Voor het eerst sinds weken heb ik Jan in zijn bedje gestoken en hij heeft niet geweend.

Hij vroeg naar beertje en ik heb hem gezegd dat ik een knuffel zou gaan zoeken. Ik heb de deur dicht getrokken en … het bleef muisstil. Geen kik. Niets. Noppes.

Op hoop van zegen dus dat hij vannavond en vannacht niet meer wakker komt.

Update: zóóóó zielig deze morgen.

Jan is huilend wakker geworden (hetgeen normaal is) maar heeft zeker het volgende kwartuur zo zachtjes gesnikt/geweend met hele dikke tranen, waarbij hij tussen het snikken door constant herhaalde “beertje, beertje”. Precies een gebroken plaat.

Mijn hart brak dat ik hem niet kon troosten.

Jasje

Jan had gisteren een giletje aan van fleece.

Blijkbaar was hij daar nogal dol op want toen ik hem wou uitkleden maakte hij er een groot drama van dat ik zijn gilet (“jasje” voor hem) uitdeed. Dus eenmaal zijn pyama aan deed ik zijn jasje ook weer aan.

Enig probleem was dat hij ook slaapt in zo’n fleece slaapzak. Fleece + fleece leek mij toch wel een beetje té veel van het goede dus toen ik hem in zijn bed stak deed ik zijn “jasje” uit. Resultaat: enorm hard geween. “Jasje! Jasje!” Uiteindelijk toegegeven en zijn jasje weer aangedaan boven zijn slaapzak onder het mom “eens hij slaapt doe ik het wel uit”.

Toen ik hem ging onderstoppen voor ik zelf naar bed ging, probeerde ik dus heel zachtjes en voorzichtig zijn jasje uit te doen.

En wat raadt ge: vanuit zijn diepe slaap protesteerde hij: “Jasje! Jasje”. Ik heb hem dus zijn jasje maar gelaten en ben gierend van het lachen naar beneden gegaan.

Controle

Gisteren dus nog maar eens een controle bij de gyneacoloog voor nummer 4 en alles verloopt volgens script: hij moet nu ongeveer 1,5 kg. wegen en hij meet (bovenop de buik, dus ge moet er rekening mee houden dat zijn beentjes geplooid zitten) 32 cm. Ik merk het wel want hij begint goed tegen mijn ribben te duwen.

Nog 9 weken en 2 dagen te gaan. Tenminste tot de uitgerekende datum van 6 april. En nog 7 weken werken en ik ben thuis voor een goede 5 maanden.

Aftellen. Jippie jee! Alhoewel ik momenteel niets te klagen heb. Nog eens jippie jee!

Vandaag meldde mijn collega mij dat hij nu wel zeker wist wat het geslacht zou zijn want “ik had mij vorige week versproken”. Als hij maar gelukkig is hé, maar ik kon het niet bevestigen noch ontkennen. Ik kan alleen zeggen dat hij niet hetzelfde geslacht zei als iemand anders een aantal maanden geleden die nochtans ook beweerde dat ik mij versproken zou hebben.

Ge kunt allemaal mee aftellen en tegen binnen 10 weken weet ge het ook.