Deze voormiddag. Anna.
Ze zat mooi op haar poep bij haar papa en ik weet niet wat hij juist met haar aan het doen was, maar plots ging ze van zitten naar staan, helemaal alleen, zonder steun.
Ze is zo een paar seconden blijven staan en heeft zich dan weer mooi neergezet.
Staan! Alleen! Zonder steun! (voor moest ge het de eerste keer niet goed gelezen hebben)
Voila, daar zijn we ook weer vanaf: Anna is genezen. De windpokken zijn voorbij.
Nu, ze ziet er nog niet uit hoor: alle pokken zijn nu uitgedroogd en er staat een korstje op. Rond alle pokken zit ook nog rood, dus het uitzicht is nog niet je dát.
Maar gisteren had ze geen koorts meer en is er ook geen enkele pok nog bijgekomen en ze at weer zeer goed. Ook deze morgen waren er geen nieuwe pokken en was ze zeer vrolijk en blijkbaar kerngezond. Volledig weer in haar gewone (bazige) doen.
Gezien ik een beetje moet inhalen van werk en zo is Anna vandaag weer naar de onthaalmoeder gegaan.
‘k Heb deze voormiddag nog eens gebeld. Niet om te zien of ze nu echt wel beter is, neen, ik moest de onthaalmoeder nog iets anders doorbellen. Maar ondertussen wel naar Anna’s ’toestand’ gevraagd en alles is tip top in orde: ze heeft haar gewone dutje gedaan en was heel vrolijk en mooi aan het spelen.
‘k Vraag mij nu wel af of we er volledig van af zijn: indertijd hebben beide jongens eigenlijk zo goed als niets gehad. Louis had twee pokken (achter zijn oor) en Jan vijf (op zijn rug) en beiden hadden ze geen koorts.
Binnen een twee à drie weken zullen we het nu wel definitief weten, nietwaar.
Afschuwelijke nacht gehad vanacht: Anna is ziek en nog geen klein beetje.
Gisteren was ze eigenlijk nog deftig. We zijn naar het schoolfeest van de kinderen geweest en Anna had in de voormiddag goed geslapen. Ze was dus vrolijk en goed gezind. Het enige waar ze ‘problemen’ rond maakte was als ik haar niet aan de hand liet lopen.
Tegen gisteren was ze al goed bezet met pokken overal, maar echt last had ze er niet van. Ze had ook geen koorts, dus al bij al viel het nog mee … dacht ik.
Tot een uur of vijf: toen is ze opeens gestuikt. Doodmoe, ze begon koorts te krijgen en werd zeer lastig. Uiteindelijk is ze in mijn armen in slaap gevallen, iets dat ze eigenlijk nog nooit gedaan heeft (behalve uiteraard toen ze een echt kleine baby was). Een duidelijk teken aan de wand.
We waren eerst van plan om nog op school te eten, maar gezien de escalerende toestand van Anna en dat Michel ook veel pijn had, zijn we na de laatste kinderactiviteiten maar onmiddellijk huiswaarts gekeerd.
Eens hier heeft ze eigenlijk nog goed gegeten, haar fles gedronken en heb ik haar zonder veel problemen in bed kunnen steken.
Anderhalf uur later is ze wakker geworden en toen was het hek volledig van de dam: koorts, pijn, jeuk, … noem maar op. Anna was heel lastig, doodmoe en kon de slaap niet vatten. Huilen, draaien, keren. In bed, krijsen, terug uit bed, van hetzelfde.
Na twee uur haar terug in bed gestoken om haar dan daar te laten huilen en waar ze, van uitputting vermoed ik, na een kwartiertje toch uiteindelijk in slaap is gevallen. Niet voor lang hoor: een klein uurenhalf later was ze er weer.
Ik heb haar dan maar uit haar bed genomen en tussen Michel en ik ingelegd: haar naar beneden meenemen was nu niet de oplossing want van het licht en lawaai werd ze nog onrustiger. Dus lag ze tussen ons te draaien en keren, nu eens huilen, dan weer eventjes kalm, ik weet niet hoe lang nog. Maar zelfs toen ze eindelijk weer ingeslapen was lag ze in haar slaap te woelen dat het geen naam had.
Straks naar de apotheker van wacht, kijken of er niet iets bestaat, gelijk wat, dat haar lijden kan verzachten en mij vannacht misschien ook een beetje rust kan geven.
Een tweetal weken geleden vroeg de onthaalmoeder aan mij of ik er problemen mee zou hebben als er een kindje zou komen dat de windpokken had. ‘Absoluut niet’ zei ik, want hoe vroeger de kinderen het krijgen, hoe beter vind ik. Trouwens, de incubatieperiode waarin de pokken het meest besmettelijk zijn is toch een twee tot drie weken voordien, dus ‘het kwaad’ zou sowieso toch al geschied zijn.
En ja: Anna heeft het zitten.
Toen ik haar vanavond bij de onthaalmoeder kwam afhalen zei ze er al iets van: aan haar poep had Anna een paar blaasjes. Initiëel dacht ik er nog niets van: Anna heeft sinds het warm weer erg veel last gehad van warmte-uitslag met hier en daar witte puntjes op, en ik dacht gewoon dat het een terugval was.
Pas toen ik thuis haar T-shirt omhoog deed daagde het. De uitslag had ze enkel gehad op haar gezicht, armen en beentjes, nooit op haar lijfje, en de rode vlekjes die op haar rug en buik stonden waren duidelijk heel verschillend van de uitslag die ze had: veel groter en niet zo regelmatig.
De conclusie was rap getrokken: Anna heeft windpokken. De rest van haar lijfje afgezocht en ja hoor: de vlekjes die ze heeft zijn duidelijk. Hier en daar staan er al blaasjes op, maar voorlopig valt het nog mee.
Vanavond voor het slapengaan heb ik alle vlekjes afgedept met eosine. Voorlopig heeft ze nog geen koorts, maar dat kan uiteraard nog komen.
Morgen is het schoolfeest voor de kinderen. Louis, Jan én Zelie moeten optreden en Zelie doet ook mee aan het schaaktoernooi. Hopelijk blijft het bij Anna, net als bij Louis en Jan indertijd, bij de vlekjes en krijgt ze geen koorts. Het zal anders morgen geen leuke dag worden.
Terwijl zowel Zelie als Louis als Jan al aan de hand liepen (of moet ik zeggen ‘waggelden’)Â toen ze een jaar werden, weigerde Anna dat te doen.
Ze trekt zich nu al geruime tijd op en als ze op haar voetjes stond stapte ze wel links en rechts om te geraken waar ze wou, maar eens je haar aan de handen nam ging ze spontaan door de knieën. ‘Mij niet gezien’ was haar redenering blijkbaar en ze weigerde resoluut om zelfs maar te proberen.
Tot vorige zaterdag.
Ik weet niet meer waarom ik het probeerde, maar toen ik haar beide handjes vastnam begon ze spontaan te stappen. 13 maanden en één dag na haar geboorte heeft Anna haar eerste relatief echte stapjes gezet.
Nu ze de smaak te pakken heeft kan ze er ook bijna niet genoeg van krijgen, uiteraard enkel op Anna-voorwaarden, zijnde als zij het wil. En zoals ik al zei: ze kan nog niet spreken maar ze kan het zeer goed uitleggen.
Als ze op de arm zit en ze wil stappen wijst ze resoluut naar de grond, gaat voorover hangen en roept heel luid tot we haar op de grond zetten en haar vasthouden om te beginnen stappen. Heel grappig eigenlijk.
Gisteren had ze zelfs maar één handje gegeven. Met de andere hield ze mijn broekspijp vast, nu niet het meest stabiele iets, en zo liepen we van de ene kant naar de andere.
Ze is misschien een beetje later begonnen met oefenen, maar ik heb zo de indruk dat ze er uiteindelijk toch iets rapper met weg zal zijn. We zien wel.
Sinds Anna de nacht doorslaapt is ze altijd al een goede slaper geweest. Zelfs als ze ’s nachts wakker werd om één of andere reden (tandjes, ziek, …) was het nooit moeilijk om haar opnieuw in bed te krijgen: eventjes beneden een minuut of twee op de schoot en zonder probleem sliep ze dan onmiddellijk opnieuw in.
Maar sinds enige tijd heeft Anna af en toe kuren. Ze slaapt al een beetje moeilijker in tegenwoordig, maar al bij al valt dat nog mee.
Het is een beetje later. Ze komt zo een tweetal uur later wakker en krijst dan alles bijeen.
Het lijkt alsof ze pijn heeft, of honger, of toch dat er iets is, want ze krijst en weent en wringt zich in alle bochten. Soms kalmeert ze en als je denkt dat het dan voorbij is herbegint het weer.
Al vanalles geprobeerd (fles, verversen, suppo, …) maar niets lijkt te helpen. Pas als ze volledig uitgeput is krijg je ze terug in bed. En dat uitgeput, dat kan wel even duren: makkelijk twee uur of meer.
Aangenaam is anders (vraag maar aan de wederhelft) en de vraag/twijfel blijft of er echt iets is of of het gewoon muilentrekkerij is en manipulatie. Vooral omdat ze effectief, als ze gekalmeerd is en je zegt dat ze terug naar haar bed moet, onmiddellijk opnieuw begint te huilen ook al heb je nog geen voet verzet.
De volgende keer toch eens goed op de tanden bijten: één keer mag ze nog uit bed, maar daarna toch eens kijken of het niet te maken zou kunnen hebben met verlatingsangst. If so: in bed laten, laten wenen en regelmatig terug aan haar bedje om haar te sussen, tot ze het opgeeft.
We hebben het doorstaan met de andere drie, de vierde keer zullen we het ook wel overleven zeker maar oh wee mijnen nachtrust.
Vanavond nog maar eens een staaltje van Anna’s ijzeren wil.
Ze heeft twee en een half uur gekrijst. Alles geprobeerd, of dat dachten we toch: verversen, water willen geven (fles werd hardhandig weggeduwd), gewone melk (hardhandig weggeduwd), rondlopen, in bed, uit bed, op de schoot, samen met mij in ons bed, … niets lukte. Anna bleef maar krijsen.
Conclusie: ze heeft pijn. Misschien een tand die erdoor komt? Suppo gestoken dus. Normaal gezien is er dan een duidelijke verbetering in het volgende half uur. Deze keer: niets.
Uiteindelijk heb ik nog eens geprobeerd om haar een fles te maken, deze keer met poeder. Op het moment dat madam zag dat ik haar (normale) fles maakte, werd ze plots doodstil en supergeconcentreerd. Elke beweging heeft ze aandachtig gevolgd: fles met water doen, fles in de microgolfoven, ondertussen poeder in mengbeker, warm water in de mengbeker en goed roeren (de formule klontert nogal en dus meng ik de melk eerst met een garde), melk in de fles, dop erop.
Eens de dop erop, ging haar mondje open en richting fles: het kon blijkbaar niet rap genoeg.
‘k Heb nog net de tijd gehad om mij in de zetel te zetten vooraleer er opnieuw een concert zou uitgebroken zijn. Van zodra ik zat nam ze de fles met beide handjes en stak ze vol overgave in haar mond.
Als het in haren kop zit, zit het niet in haar gat (zoals ze zo schoon bij ons zeggen).
Sinds Anna ziek geworden is heeft ze eigenlijk zo goed als geen vaste voeding meer gegeten.
Toen ze ziek was was het niet meer dan logisch: als je last hebt van je maag/buik (overgeven en diarree), heb je niet echt honger. Maar sinds ze zich beter voelt is het nog niet veel veranderd.
Sinds een paar dagen drinkt ze opnieuw haar grote flessen melk, dus verhongeren doet ze niet, maar patatjes: vergeet het. Fruit: een beetje.
Het probleem zit hem namelijk in het feit dat Anna nogal eigenwijs is: sinds een tijdje wil ze zelf eten. Alleen. Ze weigert haar mond open te doen als ik er eten in wil steken, dus dat geeft problemen.
Want haar fles zelf drinken is geen probleem en vandaar dat ze dus haar melk drinkt. Een banaan in haar handje nemen en opknabbelen kan ze ook, al komt er dan banaan op gans haar gezicht en op haar kleren en, als ze op iemands schoot zit, op die persoon 🙂 Dus fruit eten, als ze het zelf kan vastnemen, doet ze ook.
Patatjes is dus het grote probleem: ze kan haar lepel nog niet goed genoeg coördineren om hem, mét eten erop, in haar mondje te krijgen. Meestal, tegen dat het lepeltje in haar mond zit, heeft ze hem al omgedraaid waardoor al het eten er al weer af is gevallen.
Toen Zelie, Louis en Jan die periode begonnen gaf ik hen een lepeltje waarmee ze konden prutsen en voor elke hap die naast hun mond belandde, kon ik er een in hun mond steken.
Anna daarentegen weigert zo’n behandeling: als ze mijn lepel ziet afkomen nijpt ze hard haar mondje dicht en draait resoluut haar hoofdje weg. Als ik er dan toch een lepeltje in krijg spuwt ze dat weer uit.
Tja, this too shall pass, I guess 🙂
Anna had gisterennacht al overgegeven en gisterenvoormiddag nog eens. Sindsdien weigerde ze eten en drinken. Ze had ook 39°C koorts. Op zich niet zorgwekkend gezien ze overgegeven had, maar na het overgeven kwam de diarree.
Gisterennamiddag heb ik haar en haar broers en zusje, in de capabele handen gelaten van hun papa om naar ons huis te vertrekken om te kuisen.
Om half zes krijg ik telefoon van Michel: dat Anna nog altijd niet wil eten of drinken en dat haar stoelgang ondertussen volledig liquide was.
Gebeld naar de wachtdienst en we konden direct gaan. Allez: eerst moest ik Anna halen en kon er dan pas naartoe, dus we hadden een afspraak voor ongeveer een half uur later.
Uiteindelijk bleek er nog geen reden tot paniek: een virus. Het was wat ik al vermoedde want Louis en Jan hadden in de voorbije dagen ook al overgegeven en toen ik Anna ging ophalen klaagde Zelie ook al van buikpijn. Bij mij is mijn darmstelsel de laatste dagen ook al een beetje om zeep.
Het enige wat we moesten zien te bekomen was dat Anna zou drinken, om het even wat, en maximaal 50cc per keer, zodat ze niet zou dehydrateren, maar voorlopig was daar nog geen spoor van te zien.
Eens thuis gekomen heb ik haar opnieuw drinken aangeboden en ze heeft toen toch een paar slokjes water gedronken en ook een slokje of twee cola. Maar daar waar ze zo vrolijk was bij de dokter is ze, eens terug, beginnen huilen en krijsen alsof ze erge pijn had.
Ze weigerde eten en drinken en wou ook niet slapen.
Na lang proberen, het was ondertussen bijna half negen, heb ik haar uiteindelijk in slaap gekregen door met haar in ons bed te gaan liggen.
Vandaag gaat het gelijk al wat beter. Anna heeft al heel veel geslapen deze voormiddag maar ze heeft ook al drie kleine flesjes gedronken. Ze heeft nog steeds diarree, maar ze lijkt al een beetje vrolijker en actiever.
So far so good.
Vanavond zitten we met het hele gezin aan tafel boterhammetjes te eten.
Terwijl Anna haar boterhammetje eet maak ik haar flesje klaar. Als ik klaar ben wil ze geen volgend stukje meer, dus wil ik haar haar fles geven. Resoluut duwt ze de fles weg.
Ik geef haar dan aan haar papa, want misschien wil ze dan wel drinken, maar hetzelfde herhaalt zich: de fles wordt weggeduwd. Michel geeft haar dan maar terug aan mij. Ze heeft misschien geen honger en dus willen we wel nog wat wachten. Maar Anna blijft lastig doen.
Uiteindelijk neemt Michel haar terug en terwijl hij langs de tafel passeert probeert Anna haar fles te pakken. Michel neemt de fles voor haar en wil zich neerzetten om nog eens te proberen, maar voor hij een stap kan verzetten duwt ze haar fles opnieuw hard weg. Fles terug op tafel en onmiddellijk buigt Anna zich opnieuw naar haar fles als wil ze ze pakken.
Deze keer laat Michel haar tot bij haar fles komen en Anna pakt haar fles dan zelf: doodcontent dat ze was. Michel wil zich neerzetten om haar te drinken te geven, maar Anna protesteert luidruchtig en met in haar ene hand haar fles, probeert ze met haar andere hand mij te pakken.
Een duidelijk teken dus geeft Michel Anna dan maar terug aan mij. Eenmaal op mijn schoot legt ze zich achteruit, heft met beide handjes de fles op en begint gulzig te drinken.
Éen jaar en ze heeft mij al (bijna) niet meer nodig 😉