Tag: Geboorte

Foutje in de planning

Vandaag ging ik cursus twee afwerken: voorbereiding doen, structuur en een eerste keer studeren, … maar dat was buiten de planning gerekend.

Niet dat die planning er op het eerste zicht druk uitzag. Er was een wandeling gepland om 14u en Zelie moest om 17.30u op het feest van de plechtige communie van haar vriendin zijn, dus dat viel toch nog mee?

Maar toen bedacht ik dat het toch vaderdag was en ik een cadeautje had voor mijn papa en het toch niet kon maken om het hem niet te brengen. Dus even over-en-weer naar Oudenaarde was het plan. Zelie ging mee, de rest bleef thuis, dus hoe lang kon dat duren als ik om 11u vertrok?

De vertrektijd zat goed, maar toen bleef ik iets langer dan voorzien babbelen met mijn papa en moesten we toch zeker nog eens langs mijn zus passeren en bleef ik daar even babbelen. En nog een geluk ook want bleek dat ik de babyborrel van nichtlief verkeerd op de planning gezet had: die was toch wel vandaag niet zeker?

Studeren ging toch nog wel lukken, hield ik mijzelf voor: wandeling tot ongeveer 15.30? Dan thuis een kwartier later en dan had ik nog anderhalf uur vooraleer ik Zelie moest voeren. Vandaar zou ik dan doorrijden met de rest van het gezin naar de babyborrel.

Pas terug thuis van Oudenaarde om 13.30u, dus net genoeg tijd om iedereen in de auto te krijgen en naar de plaats van afspraak te rijden voor de wandeling. Heel leuke wandeling gehad en ook zeer interessant (ook mede dankzij alle kennis van vriendin Murphy en haar dochter M.), maar wat ik dacht dat anderhalfuur zou duren, duurde uiteindelijk meer dan twee uur. Dus pas thuis om 16.30u.

Zelie moest zich dus klaarmaken voor het feest en haar haar wassen, wat gaf dat ik een beetje later haar haar stond te drogen (als ze het in de lucht laat drogen lijkt het immers alsof ze er in weken niet in gekamd heeft, en dat kon nu toch niet voor een feest) en dus toch geen tijd had om in de boeken te neuzen.

We hebben ons uiteindelijk nog mogen reppen ook opdat Zelie op tijd zou zijn en rond 18.15u stond ik dan met de drie andere kinderen op de babyborrel.

Het nadeel aan activiteiten waar mijn familie mee gemoeid is, is dat een tijdsplanning nooit kan aangehouden worden. Het was een zeer gezellige babyborrel maar in plaats van ten laatste tegen 20.30u thuis te zijn, zoals ik het in mijn hoofd had (studeren, weetwel), waren we uiteindelijk pas om 21.45u thuis. Tegen dat iedereen klaar was voor bed, erin zat en ik weer beneden stond was het 22.15u: geen uur meer om nog te beginnen studeren. Bovendien moest ik om 23.00u Zelie afhalen en had ik nog 15min vooraleer ik naar daar moest vertrekken.

Een studeerloze dag dus vandaag. Morgen zal ik toch wel een tandje moeten bijsteken.

Feest net niet in het water

Deze namiddag was het het feestje voor de laatste aanwinst in de familie. Sien, derde kindje van mijn nichtje, werd door vrienden en familie verwelkomd en gevierd.

Het feestje begon rond 14u30 en wij waren er tegen 15u. Het weer viel mee en we waren direct aan het bijbabbelen met een aanwezige vriend. En toen begon het te overtrekken, en dan een beetje te regenen om uiteindelijk over te gaan in gietende regen.

Iedereen onder de tenten om te schuilen en we stonden toch redelijk goed opeen gepakt. Een beetje schrik dat het hele feestje in het water zou vallen, maar uiteindelijk heeft de bui niet lang geduurd: nog geen uur.

De rest van de dag en avond was het zalig en zelfs de zon is nog een tijdje van de partij geweest. We zaten met het grootste deel van de familie verenigd en konden weer goed bijbabbelen.

De kinderen genoten van elkaars gezelschap en het was zalig om zien hoe goed ze (meestal toch) overeen komen en hoe de groteren toch wel voor de kleintjes zorgden.

En ik heb mogen genieten van de baby. Lekker knuffelen en vertederd kijken terwijl ze in slaap viel op mijn schoot. En evenveel genieten toen ze wakker werd en een beetje lastig werd en ik haar zonder schuldgevoel terug kon geven aan de mama 🙂

Familiefeestjes. Altijd iets om naar uit te kijken en met veel plezier op terug te kijken.

Ik ben zo blij! Zo blij!

En het heeft niets met mijn neus te maken. Wel met mijn mama.

Zelie was het eerste kleinkind in de familie, zowel langs mijn kant als langs Michel zijn kant. Philippe, Michel zijn broer, had in het begin van de zwangerschap gezegd dat hij hoopte dat het een meisje ging zijn zodat hij er ‘katjen’ tegen zou kunnen zeggen. Dat is dus blijven hangen en zo kwam het bijvoorbeeld dat we voor een poes kozen op het geboortekaartje.

Dat ‘katjen’ tegen Zelie zeggen, dat is er gelijk nooit van gekomen. Maar ze kreeg wel een armbandje met poesjes en een kettingetje met een poesje.

Dat kettingetje, dat was een kadootje van mijn mama. Dat lag een heel lange tijd op één bepaalde plaats in huis en plots lag het daar niet meer. Gezocht in de buurt, onder en boven, achter en voor, maar geen spoor meer van te vinden. Ik vond het dubbel erg omdat het een kadootje was van mijn mama, die inmiddels overleden was, en mijn dochter dus nooit het kadootje van haar oma zou zien, nooit zou weten wat ze gekregen had.

Na de geboorte van elk kind hielden we een doopsuiker opzij als aandenken. Niet zo moeilijk want ik had er altijd meer dan genoeg. Er staat hier dus zo’n mandje met allemaal doopsuikertjes in en vanavond haalde ik de mand eens uit om te tonen wat ik gemaakt had voor elk kind.

Tussen het rommelen door vond ik een juwelenzakje. Ge weet wel, zo’n rood fluwelen dingske. Ik had dat ooit gehad met een broche in en dus dacht ik dat het mijn broche was die erin zat. Ge kunt u mijn verbazing dus inbeelden toen er een fijn kettingetje uitkwam met een poezenhangertje in plaats van een broche. Het was het geboortekadootje van mijn mama voor Zelie.

Jippie Jee big time dus.

Eindelijk

Het is bijna een soap geworden, de geboorte van mijn vijfde neefje/nichtje. De baby heeft lang op zich laten wachten maar uiteindelijk, om 17u15 heeft hij de strijd opgeheven en hebben de medicijnen gewonnen.

Mijn eerste nichtje is deze namiddag geboren: Alice, 3kg 680g licht en 48 cm groot. Het nieuws deze avond om 18u40 ontvangen en uiteraard moest ik er vanavond nog naartoe.

Emil, Jules en Alice Cokelaere!

Ze trekt op haar oudste broer, of toch toen hij geboren werd en ze was wat getekend door de geboorte, maar op het anderhalf uur dat ik er was is ze al enorm veranderd, dus tegen morgen zal dat nog heel wat anders geven.

Deze avond mocht Zelie al eens meegaan. Morgen ga ik met de hele bende.

Zelie en Alice

Het wachten is dus voorbij: na zes kleinzoons heeft mijn vader vanavond zijn derde kleindochter mogen aanschouwen. 

Di deei

Deze morgen is mijn zus moeten binnengaan. Tot vandaag nog geen teken van de baby dat hij er wil uitkomen en morgen zal hij 14 dagen overtijd zijn, dus mocht zuslief vandaag binnen zodat ze de baby een handje kunnen helpen met afkomen.

Elk moment kan ik nu dus tante worden … voor de vijfde keer. Nu ja, elk moment. Voor hetzelfde geld ligt ze daar tot morgen, nietwaar, maar we denken positief en rekenen op elk moment.

Spannend … nog e keer. 

Girlpower

‘k Loop een beetje achter met het verspreiden van het goede nieuws, maar dit weekend is de meisjesbevolking weer aangegroeid met twee lieve schatjes.

In tegenstelling tot de tweede baby heeft zij niet al te lang op zich laten wachten. Vrijdag is Lily geboren en via deze weg wens ik haar fantastische ouders X. (mijn directe baas trouwens) en A. al het beste toe: congratulations! Enjoy the baby and your time together.

Na 10 extra dagen besloot Janne gisteren dan ook eindelijk om de warmte van de baarmoeder te verlaten en deze in te ruilen voor de fysieke warmte van haar ongeduldige ouders Lien en Peter. Via deze, nog eens van harte proficiat aan de ouders (ik had al een sms-je gestuurd, waar).

En aan de babys: lieve meisjes, wees ongelooflijk welgekomen.

Familieuitbreiding

Langs mijnen kant van de familie zijn er eigenlijk alleen al jongens geboren: mijn broer en zus hebben alletwee twee zonen en mijn twee nichten hebben er respectievelijk drie (An) en één (Katrien). Wij zijn de uitzondering daarop met twee meisjes en twee jongens.

Toen ze langs de kant van Michel eraan begonnen was het ook niet veelbelovend. Het eerste kindje van zijn neef Alec (langs vaders zijde) was ook een jongen en ondertussen heeft die ook al een broertje erbij. Maar zijn andere neef Steven (langs moeders zijde) bracht daar als eerst verandering in: een meisje.

Diens broer heeft woensdag dan weer zijn eerste kindje gekregen én het is ook deze keer een meisje: Leonie. Een dotje. Zo’n schoontje!

Leonie Waegenaer

Het is eigenlijk wreed hoe rap je vergeet hoe klein ze wel zijn als ze geboren worden. Eerst ben ik gisterenmiddag alleen op blitzbezoek geweest om gewoon een paar spullen af te zetten. Ze was toen wakker en ik heb haar eventjes mogen vastnemen. Zo ongelooflijk licht dat dat is.

Toen we dan allemaal op bezoek gingen gisterennamiddag lag ze mooi te slapen en toen heeft Michel een paar foto’s genomen. Ge moet toegeven: ’t is een mooie aanwinst voor de familie.

Zijn momenteel nog zwanger: mijn nicht Katrien en de vrouw van Steven. Twee kansen op meisjes dus. Wij houden onze vingers gekruist.

Maar de toekomst biedt ook nog mogelijkheden: ik heb nog twee nichtjes en één neef die nog aan kindjes moeten beginnen (ze zijn pas midden de twintig) en Michel heeft ook nog een neef, de broer van Alec. De kans zit er dus nog in dat er een evenwicht komt tussen de jongens en meisjes 🙂

Geluk en ongeluk

Op 13 juni is onze familie een jongentje rijker geworden: Klaas is de zoon van mijn nicht K. en haar partner K. (nog een geluk dat hun namen niet met een M beginnen, anders was het M&M :)).

Alhoewel de bevalling niet zonder slag of stoot ging (moeilijk is een eufimisme in dit geval), is het resultaat meer dan de moeite waard: een heel flinke en fantastisch mooie baby. Zoals ik zei tegen mijn nicht: in feite maken wij alleen mooie babies in de familie … en zoals ik benadrukte aan de trotse vader: een zeer schoon baaske maar toch is Anna nog mooier (kan ook niet anders want ten eerste is het mijn dochter en ten tweede is het mijn dochter).

Uiteraard waren haar ouders ook apetrots op hun 4e kleinkind (haar zus heeft het haar al voorgedaan met drie jongentjes).

Groot was dan ook de schok toen ik gisterenavond telefoon kreeg van mijn zus: mijn nonkel D., vader van K. en grootvader van Klaas, is gisteren overleden. Plots. Zonder aanleiding. Voor zover we wisten was hij kerngezond. Mijn zus aan het huilen aan de telefoon, ik aan het huilen en beven.

Via deze weg wil ik mijn familie dan ook heel veel sterkte wensen in de komende dagen, weken, maanden en jaren.