Tag: Moe

Nachtelijke onderbrekingen

Geloof het of niet, maar de kinderen slapen goed de laatste tijd. OK, gisterennacht hebben zowel Jan (‘ik heb buikpijn’) als Louis (wenen omdat hij een muggebeet had en dat dat ongeloofelijk erg jeukte) mij goed bezig gehouden, maar eigenlijk is dat de grote uitzondering.

Maar dat spook dat hier rondhots, onze nieuwe kat, Nephthys daarentegen. ’t Is een heel lief, aanhankelijk beestje. Heel speels ook nog wat normaal is zou ik zo zeggen en … een kat. Een poes. Een nachtdier verdorie.

Zo’n twee keer per nacht komt ze mij dus wakker maken: spinnen aan mijn oren, over mijn hoofd wandelen, met haar natte neus tegen mij wrijven (iekkes! ik haat het als dieren mij natmaken, gelijk hoe ze het doen. Lekken, ‘kusjes geven’, etc. De koude rillingen krijg ik ervan. Dus natte neuzen, vergeet het), met mijn voeten spelen (letterlijk dan), …

Meestal gebeurd dat als ik nét in slaap ben gevallen, want ja hoor: ze heeft excellente timing. De volgende keer is ‘bij het krieken van de dag’, m.a.w. als het net licht geworden is buiten.

Aangenaam is anders en de vermoeidheid laat zich dus ook voelen. Ik denk dat ik dus de slaapkamerdeur vannacht ga dicht doen, met het risico natuurlijk dat ze dan een paar uur aan die deur staat te krabben.

Wordt vervolgd.

Pffieuw

Zo, de eerste dag zit erop. Het was mooi weer, de sfeer zat er duidelijk bij iedereen in en ik ben verbrand op mijn rechterschouder en op mijn rug: zal mij leren om zonder zonnecrème buiten te gaan.

Maar alles is goed gegaan en vlot verlopen: foto’s kunnen trekken zonder brokken te maken én zonder teveel mensen op hun tenen te trappen (letterlijk én figuurlijk) en ze zijn nog niet half mislukt ook :). Daarna met vriendin F. en haar kinderen (plus vriendinnetje) eerst Anna komen afhalen (én ook de fototoestellen terugbrengen) en dan samen richting Braunplein voor het Puppetbuskersfestival. Daar samengekomen met ‘mijn’ fotograaf voor het festival, Charles.

Na de optredens op het Braunplein richting EFTC, met fotograaf maar zonder vriendin, om nog een paar groepen te gaan bekijken. Uiteindelijk om acht uur richting huiswaarts gekeerd met de kinderen om hen dan op het gemak in bed te krijgen (en eerst nog eten te geven).

Eens kinderen in bed artikelken geschreven over het Puppetbuskersfestival (zie Gentblogt daarvoor, ergens later deze avond/nacht). Nu nog een postje hier en dan bedwaarts. Het was een drukke, vermoeiende maar leuke dag.

Gesprek

Het is avond, de kinderen slapen en wij zitten gezellig samen TV te kijken.

Als het pauze is denk ik plots aan iets dat Zelie mij vertelde voor het slapengaan vanavond en ik begon dat aan Michel te vertellen.

Na de eerste pauze in mijn zin merkte ik iets op. Of beter: ik merkte een gebrek aan iets op. Ik verzet mij een beetje om Michel beter te kunnen zien en wat blijkt: hij ligt te slapen.

Hoogtijd blijkbaar dat hij een pauze ingelast heeft.

Gestuikt

Neen, neen, niet van zattigheid. ’t Zal al een rare dag zijn dat ge mij nog zat zult zien: teveel verantwoordelijkheden, weet ge … en nog van die excuses.

Wel van (over?)vermoeidheid.

Ik wou en zou absoluut deze week ’s avonds geen kuisen bij ons in huis zodat we er dan zo vlug mogelijk weer in kunnen, want nu alles (relatief toch) op zijn plaats staat moet er enkel nog (grondig) gekuist worden en dan kunnen we terug.

Maandagavond is sowieso een ‘no go’ voor mij: er is Heroes en dat zie ik nu eenmaal wreed graag en dus is er toen niets gebeurd. Dinsdagavond hebben we dan alle meubels op hun (al dan niet voorlopige) plaats gezet en dus woensdag en donderdagavond ging ik kuisen.

Dat was duidelijk buiten mijn lichaam gerekend. Woensdagavond heeft het een shut down gepleegd dat het geen naam had. Ik kon niets anders dan op tijd in mijn bed kruipen. Gisterenavond was het niet veel beter en ik zat er dan ook nog vroeger in dan woensdag.

Vandaag voel ik me eigenlijk nog niet beter: mijn oogleden voelen als twee zware deksels aan die ik met moeite omhoog kan houden. Misschien dat ik er nog door kom tegen vanavond: het is uiteindelijk maar een korte werkdag en zo een paar ontspannen uurtjes met de kinderen doet soms wonderen … en soms heeft het het omgekeerde effect (nog meer moe dus).

We zullen zien. Sowieso MOET en ZAL er gekuisd worden dit weekend: het moet nu maar eens gedaan zijn (zegt ze streng tot zichzelf).

Pijn

Meer bepaald: spier- en gewrichtspijn. In mijn armen. Vooral bovenarmen. In mijn benen. Op mijn heup.

Gisteren thuis de laatste boeken verhuisd van de jongens hun slaapkamer naar ons achterhuis. Ongeveer zeven grote bananendozen vol boeken naar beneden gesleurd en daarnaast nog ettelijke keren de trappen op en af met kleinere dozen of om aparte pakjes op de juiste plaatsen te doen.

Drie uur ben ik zo bezig geweest. Totaal uitgeblust was ik dan ook gisterenavond. Niet echt verwonderlijk, nietwaar, maar de kamer is eindelijk ‘vrij’ om gekuisd te worden. Als ik de moed vind zal dat voor vanavond zijn.

Onderbroken nachten

Al twee dagen op rij is Anna ’s nachts wakker geworden.

Eergisteren begon het iets voor 2u: half wenen, neuten, protesteren. Gezien ik zelf maar om half één in bed lag hoopte ik (uiteraard) dat ze snel weer in slaap zou vallen, maar niets daarvan: Anna hield koppig vol.

Uiteindelijk uit mijn bed gestapt om te kijken wat er aan de hand was. Anna lag bovenop haar deken (ze had gelukkig haar lekker warme fleece slaapzak aan) en gezien het nogal koud was dacht ik dat dat het probleem was.

Simpele oplossing dus: Anna gewoon warm toedekken en we kunnen weer lekker verder slapen. Maar dat was dus buiten madam gerekend. Ze had mij gezien en dus was ze nog wakkerder dan ervoor en zette het op een krijsen.

Opgepakt, er even mee naar beneden en er eventjes mee op de schoot gezeten. Een oplossing die 99% van de tijd werkt. Dus na een paar minuutjes opnieuw naar boven, Anna in bed en na eerst heel luid geprotesteerd te hebben (ook normaal) viel ze stil.

Oef, dacht ik, terug in bed.

Maar neen hoor. Ipv gewoon in slaap te vallen begon het neuten, half huilen en protesteren na 5 minuten opnieuw. Weer geprobeerd het te negeren en hopen dat ze vlug in slaap zou vallen, maar niets daarvan.

Om 3u haar opnieuw uit bed gehaald en wat rook ik toen: een zeer vuile pamper. Het was eeuwen geleden dat Anna nog eens een ‘grote boodschap’ had gedaan ’s nachts en dus had ik daar de eerste keer absoluut niet op gelet. Nu kon ik er niet meer naast ruiken.

Opnieuw naar beneden, pampertje ververst en, gezien ze nu wel zeer erg wakker was, haar nog een half flesje gegeven. De fles was op één, twee, drie uit en daarna heb ik haar zonder enig protest terug in bed kunnen steken waar ze als een blok in slaap viel. Ik ook trouwens.

Gisterenavond hadden zowel Michel als ikzelf (afzonderlijk) vergadering: Michel ging luisteren in de klas van Zelie over de eerste communie, ikzelf had mijn maandelijkse vergadering van de oudervereniging.

Mijn vergadering is nogal uitgelopen en daarna zijn we samen nog iets gaan drinken met de mensen van de oudervereniging gezien er nog dingen moesten besproken worden ivm de website van de school.

Meestal loopt dat altijd goed uit maar deze keer viel het al bij al nog mee: om half één waren we thuis.

Goed moe na de vorige nacht en dus kroop ik zo snel mogelijk in mijn bed om toch nog het maximum te kunnen slapen vooraleer ik er om half zeven weer uit moest.

Opnieuw buiten Anna gerekend: om 5u besloot madam dat ze genoeg geslapen had. Klaarwakker lag ze te roepen in haar bedje tot ik haar er uiteindelijk uitgepakt heb en er even mee naar beneden gegaan ben. Haar mooi getoond dat het nog donker was, dat iedereen nog sliep en dat dat zij dus ook nog moest slapen.

Naar boven, Anna in bed en hetzelfde scenario van vorig avond herhaalde zich: heel eventjes krijsen, daarna muisstil (hoop dus dat ze in slaap viel) om dan het verdere uur afwisselend te protesteren, half te huilen en stil te zijn.

Deze keer had ik mij ervan vergewist dat er zeker niets extra in de luier zat, dus wist ik dat ik het gewoon moest (proberen) negeren. Rond kwart na zes is ze uiteindelijk in slaap gevallen … om 15 minuten later wakker gemaakt te worden door de wekker.

De vreugdes van het ouderschap zeker. Ik hoop anders van harte dat ze vannacht toch opnieuw doorslaapt.

Geeuw

Twee avonden vroeg in bed hebben het hem nog niet gedaan.

Deze namiddag zijn we met een paar bekenden een tweetal uurtjes naar de kermis geweest. Wreed leuk, gezellig en aangenaam maar nu ben ik wel geradbraakt. Zowel psychisch als fysiek.

Alles doet pijn en ik ben doodop.

De goede trend van de laatste twee avonden dan maar doorzetten zeker en vanavond weer vroeg naar bed.

Geeuw.

Shut down

Gisteren zou ik normaal gezien Michel gaan afhalen zijn van zijn vergadering voor het project. Ik keek daar al naar uit want het zijn daar toffe mensen en dat navergaderen is altijd gezellig.

Maar plots, om 21u kreeg ik mijnen klop, zooooo zwaar dat ik nog met moeite op mijn benen kon staan, letterlijk. Gebeld dus naar ‘de sjoe’ en gevraagd of hij zo ook wel terug zou geraken. Hij zei dat hij wel een oplossing zou vinden en résultat du cours: om 21u30 zat ik al in bed en ben ik als een blok in slaap gevallen.

De drukte van de afgelopen twee/drie weken heeft mij eindelijk ingehaald.

Een kermis …

… is een geseling waard’ wordt hier ten huize weleens ten berde gebracht door mijn wederhelft.

Met die gedachte troost ik mij want de gevolgen van de laatste twee dagennachten laten zich meer dan goed voelen.

Eerst was er zaterdagavond. Een heel leuk feestje voor Lien haar 30ste verjaardag. Heel gezapig en gezellig, heel wat afgekletst en gelachen en het was zo leuk dat ik helemaal de tijd uit het oog verloor.

Niet dat ik nog ergens moest zijn, maar meestal als ik wegga zit ik zo met de gedachte in het achterhoofd dat ik er ’s ochtends vroeg uitmoet wegens vier kinderen die nog (steeds) niet uitslapen.

Zaterdag was ik dat helemaal uit het oog verloren. Het was zo leuk dat de tijd echt voorbij vloog zonder dat ik er graten in had en toen ik toch eens op mijn uurwerk keek was het plots 3u. Even kort geschrokken, maar toen ik besefte dat het toch al zo laat was en ik sowieso doodmoe zou zijn zondag, heb ik dan maar doorgezet. Voor een keer was ik immers nog helemaal niet moe en uiteindelijk ben ik om 4u45 in mijn bedje beland.

Pas vier uur later (toch nog zo lang) is de jongste wakker geworden en moest ik opstaan.

Het moe-zijn viel al bij al nog mee. Vooral omdat het gisteren ook nog zeer druk werd: we vierden Jan zijn verjaardag met de (uitgebreidere) familie: mijn zus en gezin, mijn vader en de peter en meter van Jan met hun respectievelijke partners en kinderen.

De kinderen hebben zich gedragen, de cadeaus (een soort pick-up maar met heel grote banden (en veel lawaai), een dierentuin van fisher price (en met veel lawaai), een leesboekje van auto’s (en met lawaai) en drie pyjama’s) werden met een glunderend gezicht opengemaakt en ook onthaald, de taarten (zachte chocolade, rode vruchten crème brulée, citroen merengue, witte suiker met appelen – opnieuw van Françoise) smaakten meer dan lekker en de conversatie was wreed goed. Een leuk feestje en iedereen heeft genoten.

Uiteindelijk heb ik ’s avonds dan nog een bezoekje gebracht aan de (laatavond voorstelling in de) Studio Skoop met vriendin E., haar partner W. en vriend M. De keuze viel op ‘Das Leben der anderen’, film die uiteindelijk vannacht een oscar gewonnen heeft als beste buitenlandse film, en terecht vind ik (ook al weet ik eigenlijk helemaal niet wat de concurrentie was).

OK, het was zeer lang geleden dat ik naar iets anders gekeken heb dan flitsende amerikaanse producties met special effects en zo, dus het was even aanpassen aan het (veel) tragere tempo, maar eens je in de film zat werd je zo meegesleept.

Zeer goed en de moeite waard: kijken zo ik zo zeggen. Enig probleem: ik zat uiteindelijk pas om 1u30 in mijn bed en deze ochtend begon de gewone ochtendroutine weer met opstaan om 6u20 want de vakantie (voor de kinderen) is voorbij.

Eén nacht vier uur slapen en een tweede nacht vijf uur slapen werpt vandaag zijn vruchten af: ik kan gerust zeggen dat ik nogal moe ben. We slepen ons de dag wel door hoor, maar ik hoop dat ik vanavond het karakter zal kunnen opbrengen om op tijd in mijnen nest te kruipen.

Ge doet het uw eigen aan

Het is nu al twee avonden op rij dat ik na 1u in bed zat. Allez, ik moet dus zeggen ’twee nachten’.

Eergisteren was het omdat ik Michel ging halen van zijn vergadering. Hij belde al om 22u30 dat het afgelopen was, maar dat ik mij niet moest opjagen. Uiteindelijk ben ik er pas om 23u15 toegekomen en uiteraard zijn we nog blijven plakken.

Voor we het wisten was het 1u en toen zijn we maar rap naar huis vertrokken.

Gisteren had ik dan vergadering met de oudervereniging. Van deze keer was ze pas om 23u gedaan maar uiteraard moet er dan nog navergaderd worden.

Bla, bla, bla; klets, klets, klets en plots was het weer 1u.

Twee nachten op een rij amper 5 uur slapen is dus niet meer voor mijnen leeftijd. Waar ik dat vroeger zonder enig probleem kon merk ik het nu meer dan goed.

Hopelijk lukt het mij om vanavond ‘wijs’ te zijn en op tijd in mijnen nest te kruipen want het is nodig.