Erfgoeddag

Kijk zie, het was vandaag erfgoeddag. Niet dat ik daar zo op let want normaal gezien ben ik de laatste om van iets op de hoogte te zijn (zo gemiddeld twee dagen NA de gebeurtenis), maar mijn wederhelft wist er iets van en dus hadden we afgesproken.

Begonnen met een brunch ’s middags in De Foyer. ’t Was voor mij de eerste keer dat ik daar ging eten en het moet gezegd: ongelooflijk lekker eten, mooi gevarieerd en uitgebreid. Daarenboven waren we ook in wreed aangenaam gezelschap. Voor herhaling vatbaar zou ik zo zeggen.

Daarna zijn we afgezakt naar het Huis van Alijn. Er was daar iets te doen rond ‘wensen’ en daar aangekomen bleek dat je je wens kon opschrijven/optekenen/knutselen op een kaartje en dat dan ophangen. Voor de kinderen was er een wedstrijdje aan verbonden, dus die werden lekker bezig gehouden.

Er waren nog vage plannen om nog naar andere dingen te gaan, maar uiteindelijk heeft de rust van het binnenplein, de zon en het amusement voor de kinderen ervoor gezorgd dat we daar gans de namiddag blijven plakken zijn.

Totdaar dus mijn eerste erfgoeddag. Goed meegevallen en misschien volgend jaar effectieve plannen maken om meer te zien (uiteraard als ik het op tijd te weten kom, nietwaar).

Great news

(een kleine post in het Engels, bij voorbaar mijn excuses voor eventuele fouten, maar moesten de personen over wie ik ga schrijven hier ooit op vallen, kwestie dat ze het dus kunnen verstaan hé)

A couple I know have been trying to get pregnant for a couple of years now and today I heard that they finally did it: they are expecting their first child for September.

X. and A.: a very big congratulations. I hope the pregnancy goes very smoothly and that the baby will be the cutest thing.

I couldn’t be happier if it was me who was pregnant, so enjoy!

Verborgen schatten

In het humaniora had ik een aantal zeer goede vriendinnen en met vier daarvan vormde ik de laatste vier jaar een zeer hechte kliek. Zeer hecht want ik werd zwaar gepest op school en zij hebben mij steeds gesteund in al die moeilijke jaren, iets wat niet zo evident was als tiener: één meisje niet afvallen als ongeveer de de rest van het jaar tegen haar is. Het getuigt van karakter en loyauteit zou ik zo zeggen.

Met één ervan, B.,  heb ik nog zeer goede contacten. We horen of zien elkaar maar één keer of twee per jaar, maar als we elkaar zien is het alsof we elkaar dagelijks spreken.

Met T. is de vriendschap eigenlijk afgesprongen door haar echtgenoot: ik kon die absoluut niet af en heb dat jammer genoeg niet echt onder stoelen of banken gestoken, zeker niet toen ik vernam dat hij, toen we verder studeerden en hij in een andere stad studeerde, er een tweede lief op aanhield. Ergens hebben we wel de plooien gladgestreken, maar de hechte vriendschap van voordien was weg en het contact is volledig gedaan nu.

P. is in een totaal andere wereld terechtgekomen. Ook een echtgenoot die ‘not my cup of tea’ is, maar het heeft minder met hem te maken dan dat gewoon het contact tussen ons niet heeft stand gehouden.

S. was ik volledig ‘kwijtgeraakt’. In 2001 is zij verhuisd en ik was vergeten haar adres te noteren. De laatste jaren heb ik nog geprobeerd om terug contact op te nemen, via mensen die we beiden hebben gekend, maar die hadden ook geen contact meer, via haar ouders, maar ik kon die ouders ook niet meer terugvinden op hun vroegere woonplaats en ik kon ook geen gegevens meer terugvinden in de telefoongids. Zeer jammer vond ik dat.

Deze ochtend ging ik de laatste dingen opkuisen in onze living, want vandaag beginnen ze daar de vloer te leggen en wat vind ik ergens tussen allemaal dingen die in de vuilbak mogen? Een kaartje uit 2001 met de aankondiging van adreswijziging van vriendin S. Doodcontent was ik en ook heel nieuwschierig want dat is dus ondertussen zes jaar geleden en zou ze daar eigenlijk nog wonen?

Net de witte gids geraadpleegd en wat blijkt? Vriendin S. staat nog steeds genoteerd met hetzelfde telefoonnummer op hetzelfde adres.

Ik denk dat ik deze middag eens een kaartje ga kopen en haar een krabbeltje zal schrijven. Zes jaar is veel te lang.

Geeuw

Twee avonden vroeg in bed hebben het hem nog niet gedaan.

Deze namiddag zijn we met een paar bekenden een tweetal uurtjes naar de kermis geweest. Wreed leuk, gezellig en aangenaam maar nu ben ik wel geradbraakt. Zowel psychisch als fysiek.

Alles doet pijn en ik ben doodop.

De goede trend van de laatste twee avonden dan maar doorzetten zeker en vanavond weer vroeg naar bed.

Geeuw.

Oproep (weeral)

Soms moet ge eens helpen, nietwaar, en ik doe dat dan met veel liefde. Om het met de exacte woorden van i. te zeggen:

“Zo. We gaan eens van multimediaken doen, hier ten huize.

Lief kwam een aantal maanden geleden tot de conclusie dat hij geen enkele opname heeft van zijn oud stand-upmateriaal en dat dit wel jammer is, want dat zo een aantal geniale (mwoeha) grappen verloren gaan voor het nageslacht.

En dus werd er een datum geprikt samen met de onvolprezen Lunatics en een oproep gelanceerd voor heuse YouTube-opnames. Er zijn een aantal bevriende filmmakers die alvast komen opnemen, maar de bedoeling is zoveel mogelijk verschillende opnames te hebben: met GSMs, kleine en grote camera’s. Al die zaken worden dan op een centrale plaats verzameld en achteraf gemonteerd.

Deze oproep dus om zoveel mogelijk mensen samen te krijgen die komen opnemen. En wel volgende dinsdag, 6 maart 2007, vanaf 21.30 in Le Bal Infernal, Kammerstraat Gent.

Als u daar zin in heeft, mag u gerust the word spreaden met elektronische post of op het interweb. En wij hopen u vooral volgende week te zien in Den Bal, camera in aanslag.”

Uiteraard kan je het ook lezen bij haar ventje hé 🙂

Komen jullie ook? Met de nodige toestellen?

Blijde anticipatie

De hele dag was Jan opgetogen: straks, als we Louis zouden afhalen, mocht hij met A. spelen. Dat hadden we hem gisteren beloofd en hij was het niet vergeten. Van deze morgen was hij erover bezig en tot we vertrokken herhaalde hij het regelmatig, met zo een gelukzalige glimlach op zijn lippen.

Deze namiddag dan eindelijk vertrokken en opgetogen dat hij was: hij kon bijna niet wachten.

Blijkbaar had A. ook al de hele dag zitten zeggen: straks komt Jan spelen en was hij ook heel opgewonden bij het vooruitzicht. Hij keek ook reikhalzend uit naar onze aankomst.

Tot we daar toe kwamen: zowel Jan als A. zaten om de schoot van mama en dierven amper in de richting van elkaar kijken. Alsof de andere niet bestond, zoooo beschaamd waren ze alletwee. Zelfs toen alle kinderen naar boven vertrokken om te spelen, bleef A. bij zijn mama zitten: hij wou niet mee. Te beschaamd.

Het heeft gelukkig niet lang geduurd: een paar minuutjes later is hij ook stilletjes verdwenen en met Jan gaan spelen.

Maar zo lief dat dat was.

Bezoekjes

De kinderen wouden deze vakantie bij vriendjes gaan spelen en/of vriendjes hier laten komen spelen. Ik heb daar in het geheel niets op tegen: als er al vier zijn maken een paar kinderen meer of minder niet echt veel uit.

De kerstvakantie is evenwel niet echt de goede vakantie om zulke plannen te maken. De eerste week is voor iedereen enorm druk: eerst kerst, daarna de volgende festiviteiten voorbereiden, kadootjes kopen, alles in orde brengen …

En dan plots is er de tweede week en met nieuwjaar is het dan onmiddellijk midden in de week en moest ik me plots haasten om nog vriendjes te kunnen bereiken voor school weer begint.

Gisteren is C. dan komen spelen, Zelie haar vriendinnetje. Ze was hier van 11u tot 16u30 en het was heel aangenaam: de kinderen hebben zich goed geamuseerd en er is amper ruzie geweest. Niets tussen de meisjes en maar één keer met de jongens. Geslaagd dus. Wel even traantjes van Louis want hij ‘wou ook dat er een vriendje kwam spelen’.

’s Avonds heb ik dan direct de telefoon opgepakt om Louis zijn vriendje te bellen en ’s ochtends moest ik hem het slechte (en daarna het goede) nieuws vertellen: L. kon niet komen vandaag … maar in de namiddag, na het werk, zou zijn mama Louis komen ophalen om daar te gaan slapen en morgen de ganse dag te spelen.

De blijdschap op zijn gezicht, goud waard. Sinds deze middag was hij al bezig met zijn valies klaar te maken en ongeveer elk uur vroeg hij wanneer de mama nu eindelijk zou komen.

Minder was dat Jan er zichzelf van had overtuigd dat hij ook mee zou mogen: het broertje van L. is namelijk zijn vriendje. Maar hij is toch nog een beetje te klein om te gaan overnachten bij een vriendje en bovendien is de papa alleen thuis met de kinderen. Het zou een beetje te veel van het goede geweest zijn.

Rond 17u was het dan zover: de mama kwam en Louis mocht mee. Groot drama bij Jan toen hij niet mee mocht maar we hebben dat nogal goed opgelost: ik zal morgen Louis gaan ophalen en dan kan Jan nog een beetje met A. spelen.

Een kindje minder dus tot morgennamiddag. Hij is nog maar vier uur weg en ik mis hem al, maar ik zie hem graag genoeg om hem niet tegen te houden hoor 🙂

Join the crowds! Join the crowds!

Klik op het icoontje hiernaast en wordt vriend van Gentblogt.

Het is uw steun meer dan waard want de inhoud is om u tegen te zeggen, de mensen erachter zijn meer dan 100% gemotiveerd en geangageerd en alles wordt op vrijwilligersbasis gedaan.

Om dit te kunnen volhouden én onafhankelijk te blijven zijn er centjes nodig. Niet van reclame, want daar hangen meestal toch een aantal voorwaarden aan vast, maar van u, goede vriend.

Doen dus!

Afstuderen

Gisteren naar een lezing met receptie geweest voor het (eindelijk) afstuderen van Tessa (madam van). Na 16 jaar studeren is ze er van af. Maar eigenlijk toch niet, want als dokter moet ge blijven bijstuderen én zij zal zich verder bekwamen op gebied van onderzoek, naast een job in een hospitaal.

Terwijl ik daar zo naar haar zat te luisteren (hoe het begonnen was, wat er gebeurd was om te komen waar ze vandaag staat en wat ze in de toekomst ging doen) begon ik verschillende dingen te beseffen.

Het besef dat Tessa toch wel een ongelooflijk slimme madam is. Dat ze ambitieus en idealistisch is, beiden in de meest positieve zin bedoeld. Want zij gaat verder onderzoek doen naar het genezen van kanker, wat in mijn ogen ongelooflijk lovenswaardig is. Je zag dat ze wist waarover ze praatte én je zag aan haar dat ze er echt in geloofde en er meer dan 100% zal voor gaan. Het zal mij dus geenszins verbazen dat àls er ooit een (betere) behandeling ontwikkeld wordt tegen kanker, Tessa haar naam eronder zal staan. 

Het besef dat wij ‘oud’ worden. Wij zijn dertigers en in principe is dat uiteraard niet echt oud, maar toch. Oud in de zin van: we staan niet meer de beginfase van ons werkbestaan en hebben ondertussen al heel wat know-how opgebouwd, elk op ons eigen gebied. Dat we ondertussen weten waarover we spreken als we het over onze job hebben. Dat we de dingen al iets beter kunnen inschatten. Dat we een zekere kennis hebben, hetgeen mankeert als twintiger.

Het besef dat ik best wel trots ben om de mensen te kennen die er gisterenavond waren, want het is een zeer toffe bende, en dat ik er dus bij mocht zijn.

De receptie achteraf was zeer te smaken: drank in overvloed (nietwaar zoetje) en zeer lekkere hapjes. Nu ‘hapjes’: het was eigenlijk een volledig een menu met voorgerecht en tussengerecht en hoofdgerecht en dessert.

Daarna nog even afgezakt naar een plaatselijk café om de avond af te sluiten en het was 1u tegen dat we thuis waren. Niet echt een goed idee voor een gewone werkdag maar toch de moeite.

10 km van Gent

Na Brugge, Brussel en God weet hoeveel andere steden ondertussen al, was het vandaag de beurt aan Gent om de ING stadsloop te organiseren.

Lien, D. en mijn lunchpartner en vriendin sinds 30 jaar E. liepen mee, dus reden genoeg om te gaan supporteren.

Zelie deed ook aan de Kid’s Run mee, maar dat heb ik jammer genoeg moeten missen wegens Jan. Het ventje is nog steeds ziek en dus was het meer aangeraden om hem toch zijn middagdutje te laten doen.

Jan was vroeg wakker en dus zijn wij (ikke, Jan en Anna) op tijd toegekomen om de start … toch nog net te missen 🙂 Maar de aankomst zeker niet.

Tijdens het wachten op de eerste lopers bleven we met de kinderen in het speciaal afgebakende Kid’s Village met springkastelen, schminken, ballonblazen, ballen gooien naar blikjes, trampoline, en nog zo veel meer dat ik niet gezien heb. Groot plezier dus bij de kinderen en uiteraard wouden Zelie en Louis geschminkt worden.

Hier zijn ze: Zelie als regenboogleeuw

Zelie als regenboogleeuw

Louis als vlinderleeuw
Louis geschminkt als een tijgervlinder

(en niet tijgervlinder zoals Michel dacht :))

Wegens een misverstandje over waar we naar de toekomende lopers zouden kijken werden ik, Louis, Zelie en Jan gescheiden van Michel en Anna en de rest van het toch zeer leuke gezelschap (i. en Lief en Bruno) zodat ik mijn handen vol had met mijn drie oudste niet uit het oog te verliezen. Uiteindelijk heb ik Lien en E. zien toekomen maar D. heb ik jammer genoeg gemist (sorry D.).

Al bij al een leuke namiddag, ook mede dank zij het zeer mooie weer. Volgend jaar opnieuw en hopelijk met even goed weer.