Tag: School

Toekomstmuziek

De toekomstmuziek voor Anna ziet er minder leuk uit. Enfin, dat klinkt natuurlijk zwaarder dan het is, zo dramatisch is het nu ook weer niet, maar ik hoop dat het ook effectief niet dramatisch wordt.

Sinds de stakingen wil Anna dus niet meer naar de peutertuin. En al bij al gezien, zal het niet alleen aan de stakingen liggen. Anna is ‘een felle’, zoals ze wel zeggen: ze praat relatief vlot, is zindelijk, weet zeer goed wat ze wil, kan het zeer goed uitleggen, … en met haar drie oudere broers en zus is dat niet verwonderlijk.

Vlak voor de vakantie vroegen de kinderverzorgsters tot wanneer Anna zou blijven, kwestie dat ze aan de ouders van de volgende lichting kunnen zeggen wanneer een plaatsje vrijkomt. Maar Anna is van maart, wat wil zeggen dat ze pas eind september 2,5 jaar wordt en dus pas na de herfstvakantie (volgende instapperiode) met school kan beginnen. Mag beginnen.

Ik zei dat dus, dat hoe graag ik ook wou dat het niet zo was, Anna dus tot na de herfstvakantie zou blijven en toen gaf één van de kinderverzorgsters de opmerking dat Anna NU al (aan 2j en 3m dus) schoolrijp was.

Twee maanden gaat ze nu thuis zijn en daarna dus nog twee maanden naar de peutertuin. Ik vrees dat het twee lange maanden gaan worden, die laatste peutertuin maanden met veel ochtendlijke dramas.

Zalige dag

Het beloofde al goed te worden toen ik zaterdagochtend Zelie naar haar turnles bracht en ik gewoon veel te warm had met mijn trui aan. Zo om 9u al in korte mouwen kunnen lopen, dat geeft al een goede indicatie voor de rest van de dag.

Nog een geluk ook, het mooie weer, want het was het jaarlijkse schoolfeest op school, en met dat de school 175 jaar bestaat hadden ze een beetje extra werk gemaakt van de optredens van de kinderen. Er liep dit jaar een rode draad door de optredens van alle kinderen, van de eerste kleuterklas tot en met het zesde leerjaar, en het zat allemaal leuk en goed in elkaar.

Het verhaaltje: ze waren met een vliegtuig in de jungle neergestort en probeerden nu de weg naar de bewoonde wereld terug te vinden. De mensen hoopten dit te kunnen doen door de junglebewoners te volgen. Zo kwamen ze olifanten tegen (Jan), vlinders, nijlpaarden, vogels, apen, junglebewoners (Zelie) en uiteindelijk zigzagmuizen (Louis), tiktakdiertjes (of zoiets), …

Even bang geweest dat Jan forfait zou geven. Vorig jaar weigerde hij ook mee te doen en daar waar hij dit jaar initieel vol enthousiasme naar de klas ging om klaargemaakt worden stond hij een paar minuten later opnieuw boven en was hij aan het wenen. ‘k Ben dan met hem meegegaan, heb hem toch kunnen overtuigen om zijn kleren aan te doen en zich te laten te shminken, zijn handje vastgehouden tot we beneden waren en daar, samen met zijn papa, hem eindelijk kunnen overtuigen om met zijn juf mee te gaan en zijn dansje te doen. En hij deed dat nog zeer goed ook (zegt de mama zeer onbevooroordeeld).

Juffrouw Michelle en Jan en Jannes

Zelie heeft eerst nog gezongen met het kinderkoor vooraleer zij haar stukje van het verhaal mocht dansen. Daar waar wij er vroeger van overtuigd waren dat zij nooit een zangeres zou worden (als kleuter zong ze allesbehalve toonvast) was zij vandaag één van de vijf kindjes die een stukje solo mochten zingen. Je groeit toch wel een paar centimeter als ouder als je dat ziet en nog meer als je ziet hoeveel plezier ze erin had om daar te staan zingen.

Zelie

Louis was ook uitverkoren om een stukje te zingen in de microfoon toen de kindjes van zijn jaar hun dansje mochten doen en dat was al een stuk minder toonvast, maar ik was er niet minder trots op en hij had er alleszins evenveel plezier in.

Louis

En tussen al die grote kindjes liep Anna als een zelfverzekerde dame rond, niet gehinderd door enige vorm van afhankelijkheid of vreemdhied. Ze had het springkasteel gezien en telkens we haar even niet vonden moesten we maar naar daar kijken en we vonden haar direct. Schoenen uitdoen en erop kruipen en springen, meer moest dat niet zijn voor haar.

Anna klimt op het springkasteel

En bij al die leuke dingen prachtig weer, schitterende zon en toen ik het laatste anderhalf uur moest ‘werken’ (aan één van de standjes met een spelletje staan en de punten bijhouden) was dat in een zalige zon. Ik denk zelfs dat ik er een kleurtje aan overgehouden heb, een rood jammer genoeg.

We hebben de dag beëindigd in de ‘grote’ school, het humaniora dus. Met nog een paar ouders naar daar afgezakt om stoverij met frietjes te eten en nog veel te kletsen en de kinderen (niet alleen de mijne dus)maakten ondertussen de speelplaats onveilig.

Meer zo’n dagen zouden er moeten zijn.

’t Is weer voorbij …

De drukke week is voorbij en vandaag is het allemaal al zeer rustig gegaan: het is namiddag en ik heb mijn pijama nog altijd aan en het ziet er niet naar uit dat ik mij vandaag nog aankleed 🙂 Ben pas na 9u opgestaan (dank je Anna), we hebben pas rond 10u ontbeten, middageten was om half twee. Deze voormiddag, tussen het late ontbijt en het middageten nog het verslag afgewerkt van de vergadering van dinsdag en deze namiddag wat met de kinderen DVD bekijken, mails lezen en blogs inhalen. Meer moet dat niet zijn.

De vergadering van dinsdag was trouwens zeer goed: vruchtbaar, geanimeerd en goede discussies gehad. Het was een aantal vergaderingen geleden dat dat gebeurd was en bij die vorige vergadering kwam ik daar zo moedeloos buiten: alsof het de mensen niet interesseerde wat er op school gebeurde. Het was op een bepaald moment zelfs zo erg dat we erover dachten om het hele concept van klasafgevaardigde af te schaffen.

Maar dan is er zo’n vergadering zoals dinsdag, waarbij alle ouders hun mening zeggen, waarbij we discussiëren en argumenteren en in debat gaan met de directeur. Waarbij iedereen intens meedoet en waarbij je buiten komt met een goed gevoel, ook als er dan nog niets echt besloten is. Waarbij je beseft dat die vergaderingen effectief wel nut hebben en nodig zijn.

Daarna met nog drie andere ouders iets gaan drinken. In tegenstelling tot de vergaderingen van de oudervereniging die tot 23u duren, duren de klasafgevaardigdenvergaderingen maar tot 22u. We gingen één glas raprap drinken, maar uiteindelijk is het toch middernacht geworden. Maar we waren allemaal content en opgetogen en voelden dat we iets konden bereiken. Wreed wijs dus.

Donderdag was het niet laat: tegen 22u15 was ik thuis. De kine heeft wreed deugd gedaan en mijn zus en ik hebben leuk gebabbeld. Alleen daarvoor al wil ik mij laten martelen (want die behandelingen zijn geen luxe hoor. Pijnlijk op het moment zelf, maar deugd dat dat doet achteraf).

Vrijdag Comedy Zone dus. Eerst Gunter Lamoot en dan Ter Bescherming van de Jeugd, TBJ in het kort. Voor een volledig verslag verwijs ik jullie naar Gentblogt: het is niet omdat mijn wederhelft het geschreven heeft, maar hij zegt volledig wat ik er ook van vond. Toegegeven, ik was niet zo enthousiast om Gunter Lamoot te zien. Hetgeen ik in het verleden van hem zag sprak mij niet altijd aan: stukken wel, andere stukken dat weer totaal niet. Maar vrijdagavond heeft hij mij zeer aangenaam verrast en ik was achteraf dus zeer blij om hem gezien te hebben. Van TBJ had ik al stukken gezien in try-out en ik vond dat toen al wreed goed en ze hebben mij niet teleurgesteld.

Het is niet al te laat geworden: tegen half twaalf waren we thuis en ik ben onmiddellijk in mijn bed gekropen. Ik had wel geen tijd gehad om te eten voor we vertrokken en dus was ik uitgehongerd na het optreden, maar tegen dat ik goed en wel thuis was was ik zo moe dat ik zelfs geen energie meer had om te eten.

Gisterenavond dan naar de laatste avond van Comedy Zone: Crazy Comedy Contest, een wedstrijd waarbij stand-up comedians andere comedians nadoen. Op één na was het genen vetten: één iemand die het niet slecht deed en dat wel een glimlach ontlook, iemand die het goed leek te doen maar op één of andere manier kwam het niet over, bij drie gewoon niet goed: niet overtuigend, flauw, zeer slechte timing, … noem maar op, een ander waarvan je wist dat hij het zeer goed zou kunnen doen maar er gewoon zijn voeten aanveegde en alles afhaspelde. De winnaar winnaar deed het niet alleen goed, maar gewoon fantastisch. De commentaar van de jury zat er op: het was beter dan het origineel. Het was dus een echte winnaar, niet een winnaar-bij-gebrek-aan-beter. Wat wel zeer goed was aan de hele avond was de presentator: fantastisch gewoon! ‘k Heb mij een breuk gelachen en zo maakte hij veel goed wat aan de kandidaten mankeerde.

Alhoewel de optredens dus niet denderend waren was het een enorm leuke avond. Daarna zijn we nog ‘iets’ gaan drinken in de foyer van de Minard en daar was het meer dan goed: P. en haar partner, i. was er ook en zo zaten we het grootste deel van de avond met ons vijven aan een tafeltje. Alle comedians van de avond zaten in het café en nadat P. en vriend naar huis gingen bleven wij nog plakken en zijn er nog een aantal comedians bijgekomen waar Michel mee gebabbeld heeft maar ik niet want ik ken die mensen niet, behalve van zien (en behalve Henk dan), en dan durf ik dat niet. Maar ’t was wreed wijs, (iets te) veel gedronken en uiteindelijk waren we rond half vier thuis.

Kwa moe zijn valt het nog mee vandaag en neen, ik heb absoluut geen kater: zoveel heb ik nu ook weer niet gedronken. Grootste nadeel van zo’n drukke week is de strijk die weer ongelooflijk opgelopen is: die ene avond die ik thuis was zag ik het echt niet zitten om dat dan te doen, maar vanavond pak ik mijn moed in beide handen en zet ik er mij weer aan: eerst nog een machine of twee/drie wassen … kwestie dat ik toch ga weten wat gedaan 🙂

Beter

Sinds maandag heeft Jan geen drama’s meer gemaakt en zegt hij ook niet meer dat hij niet naar school wil. Wat er ook mag gebeurd zijn, het is blijkbaar vergeven en/of vergeten.

Alleszins veel plezanter om dan weg te rijden: dikke kus en een paar knuffels en dan staat hij voor het raam lustig te zwaaien tot hij mij niet meer ziet. Uiteraard zwaai ik terug, tot ik hém niet meer zie, maar dat is altijd een beetje gevaarlijk: als je achteruit loopt zie je niet altijd waar je loopt. Tot nu toe heb ik gelukkig nog geen ‘voorvallen’ gehad, en met mijn legendarische handigheid is dat wel een unicum.

Anna houdt haar lachend uitwuiven nu dus ook al drie dagen vol. Volgende week is het krokusvakantie, maar ze zal alleen de laatste twee dagen thuisblijven zodat het voor haar een niet te lang afscheid zal worden met kans op ’terugval’ nadien.

Alleen leuke ontwikkelingen dus *zegt ze opgelucht*

Zwaaien

Dat Anna het goed doet in de peutertuin, dat heb ik verschillende malen verteld. ’s Ochtends was er evenwel af en toe nog een traantje bij als ik haar afzette, maar dat was deze ochtend anders.

Toen ik toekwam aan de peutertuin heeft Anna vandaag voor het eerst de volledige weg van de auto naar het lokaaltje te voet afgelegd. Nieuw ja, want normaal gezien moest ik haar halverwege oppakken en dan verder dragen.

Daarna heeft ze zich mooi op het bankje voor de klas gezet om haar jas uit te doen én is ze volledig zelfstandig de klas binnengewandeld, daar waar ik haar tot nu toe ook moest oppakken en aan de kinderverzorgster ‘overdragen’.

Ze had een koek mee, zoals meestal ’s ochtends, en toen ik haar vroeg of ze die aan tafel wou opeten liep ze zomaar naar de tafel, koos een stoel en zette zich neer. Ik gaf haar nog een kus en knuffel en terwijl de kinderverzorgster de koek opendeed zei ik nog dag tegen Anna. In plaats van te beginnen huilen, draaide ze zich mooi om en met een stralende glimlach zwaaide ze mij uit de klas.

Na het drama bij Jan was dit een leuke oppepper.

Schoolmoe

In tegenstelling tot vorig jaar, waar Jan af en toe ochtendkuren had toen ik hem op school afzette, was Jan dit jaar de vrolijkheid en enthousiastheid zelve om naar school te gaan.

Enthousiast om zijn boekentas klaar te maken, vrolijk bij het vertrek, bijna huppelend de schoolpoort door om zich dan te installeren (boekentas op zijn plaats, jas aan de kapstok, fietsje kiezen, …) en mij dan met een brede glimlach uitwuiven.

Een zeer leuke manier om je werkdag te beginnen, wetend dat je kinderen een leuke dag zullen hebben omdat ze graag zijn waar ze zijn die dag.

Tot vorige donderdag. Plots begon Jan een drama te maken toen ik hem op school afzette. Ik had het totaal niet zien aankomen, maar donderdagochtend begon hij heel hard te wenen toen ik hem afzette en zei dat hij niet meer naar school wou. Ik kreeg hem met moeite van mij af zodat ik kon vertrekken en de juf vertelde mij achteraf dat hij zeker nog een drie kwartier ontroostbaar was. Vrijdag was al niet veel beter. Toen bleef ik een beetje langer bij hem om hem te proberen kalmeren, maar niets lukte, integendeel: hij kreeg alleen maar meer verdriet en hij wou niet naar school ‘omdat hij het niet leuk vond’. Opnieuw heb ik met een bloedend hart een wenende Jan achtergelaten.

’s Avonds eens met zijn juf gepraat, of zij iets gemerkt had dat veranderd kon zijn? werd hij gepest? verveelt hij zich misschien? zijn er dingen veranderd met andere kindjes? … Maar de juf wist ook van niets en begreep er eigenlijk ook niets van, vooral omdat, eens zijn bui voorbij is, hij er niets meer van laat merken, dat hij eigenlijk niet naar school wil: hij werkt goed mee, is vrolijk, speelt met zijn vriendjes, is lief en behulpzaam, … Zijn normale zelf dus.

Ik dacht dat het misschien lag aan vermoeidheid en dit weekend heb ik er vooral proberen voor zorgen dat hij op tijd in bed zat. Behalve vrijdag is dat ook gelukt en hij heeft toch telkens 12 u geslapen. Goed uitgerust dus.

Maar ondertussen bleef Jan tijdens het weekend wel herhalen dat hij niet meer naar school wou. Dat hij zijn boekentas niet meer zou klaarmaken. Toen ik hem vroeg waarom niet, wat er gebeurd zou kunnen zijn, antwoordde hij alleen dat hij het niet wist, maar dat hij niet meer naar school wou.

Deze ochtend dus opnieuw drama. Het leek er nochtans eerst op dat het ging lukken, da er geen drama’s zouden zijn: hij deed zijn jas uit en hing hem zelf aan de kapstok, hij koos een fietsje, hij begon rond te rijden, … maar toen ik door wou gaan klampte hij zich vast aan mijn jas en mijn vinger (serieus pijnlijk) zodat de juf hem uiteindelijk van mij heeft moeten aftrekken.

Hopelijk is het een fase, zoals hij er vorig jaar ook een paar heeft doorgemaakt. Uiteindelijk is hij nog zeer klein. Maar ik ben toch bang dat er meer aan de hand is, de ommekeer is zo plots. Als er dus een oorzaak is, hoop ik dat deze rap aan het licht komt, want zo gaan werken is allesbehalve plezant.

Mineur-majeur

’t Was een zware nacht vorige nacht en voor één keer lag het niet aan één van de kinderen. Neen: buikgriep was de oorzaak en daar laat ik het verder bij want alles meer daarover zou te grafisch worden.

Laat het gezegd zijn dat ik maximaal twee uur aan één stuk heb doorgeslapen en telkens ik wakker werd was het hollen om op tijd op het toilet te zitten. Gelukkig was het ‘erop zitten’ en niet ‘erover hangen’: small blessings 🙂 Tegen dat ik deze morgen moest opstaan voelde ik mij dus allesbehalve uitgerust … en zo mottig als maar kon zijn: doodmoe, trillen op mijn benen, draaierig, moe (of heb ik dat al gezegd).

Michel heeft een tandje moeten bijsteken voor het ochtendritueel want het lukte echt niet en, daar waar normaal gezien Anna op vrijdag thuis is, heb ik gebeld naar de opvang of zij vandaag toch niet zou kunnen komen. Dat laatste niet alleen omdat ik mij slecht voelde, maar ook omwille van de namiddagplanning.

De opvang kon Anna er vandaag niet meer bijnemen en dus is ze bij mij gebleven. Eens thuis gekomen ben ik toch in bed gekropen: ik kon echt niet anders. Anna heeft nog een klein half uurtje over en weer gelopen tussen de slaapkamer en de living en is dan uiteindelijk bij mij in bed gekropen, heeft zich op mij genesteld (haar buik op mijn buik en met haar hoofdje zo schattig op mijn linkerschouder) en zo hebben we samen de daaropvolgende twee uur geslapen. Zalig.

Net na de middag wakker geworden, Anna eten gegeven (de gedachte aan eten voor mijzelf sprak mij niet echt aan) en daarna zijn we naar de school getrokken.

Vorig jaar was er op het einde van de laatste dag voor de Kerstvakantie een Kerstdrink geörganiseerd en dat was zo in de smaak gevallen bij school én ouders dat we direct besloten om een nieuwe traditie te starten. Dit jaar viel de organisatie ervan in mijn schoot, dus dat ziek worden van deze ochtend was niet echt op een goed moment gekomen.

Maar na ons dutje van de voormiddag voelde ik mij al een stuk beter en uiteindelijk is alles zeer goed verlopen. De voorbereiding verliep vlot, de nodige hulp was op tijd aanwezig en vooral: iedereen had er zin in.

Ondanks de ijzige koude werd er veel gebabbeld en gedronken, maar iets minder dan vorig jaar dit waarschijnlijk dank zij de ijzige koude. Het was wel zeer gezellig en iedereen heeft zich goed gehad. We zijn klaar voor de editie van volgend jaar! Mevrouw Polly merkte op dat zij wel een goede school voor hun zoon hadden uitgekozen, wel dat kan ik ook zeggen van de school van onze kinderen.

Wat begon als een mindere dag is wel goed geëindigd, al ben ik fysiek nog niet 100%, maar sebiets eens op tijd onder de wol en tegen morgen zal dat ook wel in orde zijn.

Rapporten

Gisteren zijn Zelie en Louis met hun eerste trimesterieel rapport thuisgekomen en ze hebben dat zeer goed gedaan.

Van Zelie wist ik het al: zij krijgt wekelijks haar toetsen mee naar huis zodat je daar toch al een indicatie in ziet en daarnaast vertelt zij honderduit over de dingen op school. Ze zit dit jaar in een sterke klas en, naar ik heb gehoord, zitten er toch een vijftal kindjes die graag ‘eerste’ zouden zijn van de klas. Het is er dus competitief, maar niet jaloers competitief: al die kindjes zijn ook vriendjes en aangezien ze het van elkaar weten lijkt hen dat alleen maar in positieve zin aan te moedigen.

Er zijn bij dit rapport twee kindjes met meer dan 90% en blijkt dat het andere kindje haar beste vriendin is: zij is eerste, Zelie is tweede met een verschil van één tiende van een percent. Ze vinden het alletwee fantastisch en Zelie is zeer blij voor Y. maar het zou mij niet verwonderen dat ze nu in de tweede trimester nog een tandje zal bijsteken 🙂

Louis heeft ook een zeer goed rapport met meer dan 90%. Ik ga hier niet onnozel doen en zeggen dat ik het niet verwacht had, of beter: gehoopt had. Deze trimester had ik immers nog maar één keer een ‘hoop’ toetsen gezien van Louis (toetsen die stuk voor stuk zeer goed waren) en eigenlijk viel ik toen een beetje uit de lucht: Ah, jullie maken ook toetsen?

Louis is nogal het tegenovergestelde van zijn zus op vertelvlak. Het heeft ook een week geduurd vooraleer ik bijvoorbeeld wist dat hij huiswerk moest maken. Hij zegt daar niets van, hij doet gewoon zijn ding en daarmee is het gedaan. Toen een mama mij iets vroeg over het huiswerk dat zijn klas moest maken viel ik dus uit de lucht: huiswerk? Louis? en wanneer moet dat dan gegeven zijn? Elke dag, zei die mama.

Ik zal dus ook een mooi figuur geslagen hebben en ’s avonds vroeg ik er Louis naar en toen zei hij, alsof het de gewoonste zaak van de wereld was, dat hij dat in de studie maakte. Daarmee was de kous af.

In die vier maand hebben we uiteraard ook nog met de juffrouw gepraat en Louis doet het zeer goed, maar sinds die eerste ‘hoop’ toetsen hoorden we nooit veel meer over de school, toch niet op leervlak.

Dat hij een goed rapport zou hebben wist ik dus wel, maar hoe goed, dat was iets anders. Meer dan 90% dus, samen met nog 7 kindjes in zijn klas. Hij zit duidelijk dus ook in een zeer sterke klas.

Enfin: wij zijn (opnieuw) trotse ouders dus, dat hoeft niet gezegd. En nu genieten van twee weken vakantie, want daar is hier bij de drie oudsten ook hoge nood aan.

Eetfestijn

Ons kinderen zitten op een katholieke school en zoals elke (ik vermoed eigenlijk niet alleen) katholieke school proberen zij op verschillende manieren aan bijkomend geld te geraken om de nodige zaken te kopen.

Dit jaar zou de school graag multimedia materiaal kopen en één van de bronnen hiervoor is het jaarlijkse eetfestijn. Elk jaar is er een ander thema. Zo was er al een paëlla avond, een italiaanse avond, een oosterse avond, … Dit jaar was het een steak en stoverij avond.

Ik moet zeggen dat ik nogal kieskeurig ben in het eten van steaks: ze moeten supermals zijn en blue gebakken. Niet ‘of/of’ maar ‘en/en’. Want eerlijk gezegd ben ik zo geen echte vleeseter. Of beter: ik eet relatief dagelijks mijn stukske vlees, één keer per week mijn stukske vis, maar in verhouding eet ik altijd veel en veel meer groenten.

Bij een steak en stoverij avond moet ge dus niet al te veel groenten verwachten. En steak maken voor een groot aantal mensen, dat vertrouw ik ook niet altijd 100%. Maar het was het ‘duurste’ op het menu (€ 14) en het is voor een goed doel én ik had eigenlijk echt geen zin in stoverij, dus heb ik het er maar op gewaagd.

Al bij al was het zeer goed gelukt: de steak was prachtig blue en hij was zo goed als supermals. Ja, ik kan gerust zeggen dat hij zelfs mals was. Niet voor de volle 100% mijn goesting dus, maar toch wel zeer dichtbij. Maar vooral: hij was zeer lekker van smaak, wat ook niet altijd het geval was. Hij werd geserveerd met een champignonsaus (mijn keuze dus), frieten en een beetje rauwe groenten. De steak was éénmalig, van de rest kon je nog naar hartlust je bord vullen.

Zelie had ook voor de steak gekozen, Louis en Jan wouden alleen frieten en dus bestelde ik voor hen stoverij, en ook voor Anna was er stoverij. Uiteindelijk hebben Jan en Anna alleen frieten gegeten, maar heeft Louis toch het meeste van zijn stoverij opgegeten: hij vond het duidelijk lekkerder dan hij had gedacht. Ik heb Anna haar stoofvlees opgegeten en het moet gezegd: zeer lekker saus en mooie malse stukjes.

We zaten met een aantal ouders, die ik al kende, aan een tafel. Misschien een beetje jammer. Het is immers de ideale gelegenheid om nieuwe mensen te leren kennen. Maar mijn sociale vaardigheden indachtig komt dat uiteindelijk altijd beter uit om bij bekenden te zitten.

Er was een shift om 18u, waartoe wij behoorden wegens allemaal kleine kinderen hebben, en een shift om 20u. Die eerste shift was ongelooflijk druk. Volk, het had geen naam. Blijkbaar een succesvolle shift. Het duurde dan ook even vooraleer we bediend werden (om te eten, niet om te drinken), maar eens we aan de beurt waren verliep alles vlot en vlug.

De shift van 20u was overduidelijk minder druk geboekt. Dat merkten we omdat wij er nog altijd zaten te kletsen en te drinken en we duidelijk zagen dat we de tafel niet moesten ontruimen om plaats te maken voor de volgende mensen. Maar de zaal kwam uiteindelijk wel goed gevuld, al bleven er hier en daar nog plaatsen over.

Het was uiteindelijk 22u15 vooraleer we naar huis gingen. De kinderen liggen er nu dus pas 20min in. Ik kan alleen hopen dat dat zich morgen vertaald in lange slapers, maar ik vrees ervoor.

Dat gebeurt dus als ge in goed gezelschap zit. We hebben denk ik toch wel een uur tegen elkaar zitten zeggen dat we naar huis gingen, maar niemand nam eigenlijk het initiatief om op te staan. Integendeel: we bestelden nog een fles wijn bij 🙂

De volwassenen hebben zich goed geamuseerd. De kinderen duidelijk ook: Zelie was (toevallig) nergens te vinden als we eindelijk dan toch vertrokken en Louis en Jan wouden opeens absoluut helpen zoeken naar hun zus, maar dat heb ik hen toch radicaal verboden, anders had ik er nog een half uur mogen rondlopen zoeken en doen.

Volgend jaar opnieuw. Ik kijk er nu al naar uit.

Aftermath

Bij de oudervereniging is het de gewoonte om de mensen, die afscheid nemen van de vereniging, te bedanken voor bewezen diensten met een etentje. Dit noemen we ‘de bijzondere algemene vergadering’, kwestie dat het toch officieel moet klinken nietwaar.

Gisteren was de bijzondere algemene vergadering voor dit jaar: twee leden hebben ons verlaten en die hebben wij gisteren in de bloemetjes gezet.

Het was een ongelooflijk fijne avond. Ben met pijn in mijn kaken, van het harde lachen, naar huis gegaan. Iedereen heeft zich zo te zien wreed goed geamuseerd. We hadden zoveel pret en leute, we hebben gegierd van het lachen (de directeur van de basisschool was in form) en het was zo erg dat de groep die in het stuk van het restaurant naast ons zat, achteraf zei dat ze jaloers waren dat ze niet bij ons zaten: bij hen was het zooo saai en bij ons klonk het zo ongelooflijk leuk…

Uiteindelijk zat ik pas om half twee in bed. Niet zo goed voor een gewone weekdag, maar uiteindelijk niets uitzonderlijks als ik weg ben met de oudervereniging. Ik kon nog een vijftal uur slapen en dat is dan wel doenbaar de dag nadien.

Behalve dat dat gisteren buiten Anna gerekend was: om 2u15 is ze half-wakker geworden en heeft ze af en aan liggen huilen. Meestal toen ik ging kijken sliep ze alweer, maar het herbegon steeds weer. Uiteindelijk heb ik haar uit haar bed gehaald en heb ik haar melk gegeven, maar dat hielp ook niet: zelfs na haar fles bleef ze verder af en aan wenen.

Na drie kwartier was ik volledig uitgeput en heb ik haar dan maar bij ons in bed genomen. Normaal gezien, omdat ze dat niet gewoon is, begint ze dan te spelen en ik vreesde er dus voor om weer te moeten opstaan om haar terug in haar eigen bed te steken. Maar neen hoor, ik ben in slaap gevallen en Anna ook en ik heb nog een drie uur kunnen slapen … tot de wekker ging.

Vijf uur slapen ging al weinig geweest zijn, drie uur is iets veel te weinig om goed te zijn: ik ben moe tot in mijn kleine teen. Hopelijk heb ik het karakter vanavond om op tijd in mijn bed te kruipen: het is de enige avond deze week dat ik dat nog kan doen.